İzbe sokaklarda soğuktan üşümüş bedenimin ısınmaya ihtiyacı vardı. Bende çareyi güneşe sarılmakta buldum. Isındım,yandım ve kül oldum...
°°
Not: Yayıncı kitabının ta kendisidir.İsim değişikliği sonradan yapılmıştır.
*Yaş farkı vardır!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bazen insan hayatında birinin onu sevebilmesi için onca gözyaşı döküyor ki o gözyaşlarının kıymeti sadece o an anlaşılmak istenmiyor.Ben de çok ağladım.Biri beni sevsin, beni önemsesin, yirmi iki yıllık hayatımda bir türlü aydınlığa çıkmamış beni aydınlığa çıkaracak birinin olması için depresyona girdim, kendimden oldum, çok ağladım ve Tanrıya defalarca hiç bıkmadan,sıkılmadan yalvardım. Beni duymuyor diye ağladım ama meğerse o beni en güzeline hazırlıyormuş da bunun farkında değilmişim.Tanrıya karşı fazla mahçup bir durumdayım.Ondan bir şey isteyecek yüzü kendimde bulamıyorum.
Yüzüm olsa Tanrının kapısını yine çalar ve ondan yardım isterim.Yardımına o kadar çok ihtiyacım vardı ki...
Erkan Yazıcı...Rüyama girip bana kabusu yaşatan Erkan Yazıcının bu kadar sessiz olması içimdeki korku iplerini salıveriyordu. Neden bu kadar sessizdi? Oysa bana, onun yanında değil de başka birinin yanında kaldığımda başıma geleceklerden bahseder dururdu. Peki şimdi ne değişmişti?
Erkan Yazıcı en büyük lanetimdi. Ben ondan uzaklaştıkça kendimi daha kötü hissediyordum.Hayır hayır kendime olacaklardan değil...
Başımı kaldırıp telefonuyla ilgilenen adama baktım bir iç çekerek.
Ona olacaklardan korkuyorum. Ben kendimi nasıl affederdim sonra? Erkan'ın bu sessizliğinin hiç iyi bir şeyle sonuçlanmayacağını biliyordum. Asıl tehdit onun gürültüsü değil, yasak olan bir şeyi suistimal edip onun böyle sessiz kalması en büyük tehditti.
Şu an burada değildi ve benim rahatlamam, keyfime bakmam gerekmez miydi? Ama gelin görün ki dün akşam rüyama giren adam buna pek müsade edecek gibi durmuyordu.
Bir iç çektiğim sıra yanaklarımın içini dişliyor ve sabahtan beri düşüncelerime prangaları vurmakta büyük bir çaba sarf ediyordum ama sonuç hiç değişmiyordu. Sürekli kafamda o dönüp duruyor ve artık onun sinsiliklerini, planlarını düşünmekten başım sancılanıyordu.
Umarım Erkan, umarım onun canını yakacak bir şey yapmazsın. Benim canımı en çok hiç hak etmeyen kişilerin canını yakarak yapacağını biliyorsun ama lütfen, onun hiçbir suçu yok.
"Pişt!"
Diye bir ses duymamla kucağımdaki yastığa bakan gözlerimi kaldırıp beni izleyen bal köpüğü irislere baktım.
Ben koltuğun bir ucunda o ise bir ucunda oturuyordu. Az önce telefonuyla baya ilgili olan adam şimdi telefonu kapatmış ve yanındaki cam masanın üzerine koymuştu.
Yerinde daha rahat bir pozisyon aldı. "Neden kucağımda değilsin?"
Dudaklarımı bilmem anlamında bükünce cam gibi parıldayan irisler şöyle bir kısılıp yüzümü inceledi. Bu kadar detaylı neye bakıyordu sahi?
