İzbe sokaklarda soğuktan üşümüş bedenimin ısınmaya ihtiyacı vardı. Bende çareyi güneşe sarılmakta buldum. Isındım,yandım ve kül oldum...
°°
Not: Yayıncı kitabının ta kendisidir.İsim değişikliği sonradan yapılmıştır.
*Yaş farkı vardır!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Neredesin,
"Ne hissediyorsun?"
Elindeki kahveyi fazlasıyla düşünceli olan adamın önüne bıraktı ve sandalyeyi çekip karşısına geçip oturdu.
Omuz silkti." Hiçbir şey Helen."
Sarılarının arkasında yatan duyuları gizlemede usta olan Köse karşısındaki onu ilgiyle izleyen kıza baktı.
"Farkında mısın o öldü."
Kaşları anlık olarak çatıldı ve dudakları arasına aldığı sigaradan derin bir nefes alıp sandalyede başını geriye attı ama dumanı üflemedi. Ciğerlerini yakmasını izin verdi.
"Bizim dünyamızda her gün biri ölüyor zaten Helen. Sadece o kurban olmak için çok gençti o kadar."
Helen abisinin hiçbir duygu barındırmayan sesine karşılık içinde büyüyen siniri bastırma çabasına girişti ama hissettiği sinirle konuşmaktan geri kalmadı. Çünkü Leyla'nın masumluğunu biliyordu. Onun yerine ölmesi gereken daha kirli ve günahkâr kişiler varken onun ölmesini kabul edemiyordu.
"Sen gerçekten iğrençsin.Kıza umut vermiştin! Onu yaralı olduğu taraftan vurdun! Kıza yalandan bir dünya kurdun ve o bunu gerçek sandı."
Leyla için fazlasıyla üzülüyordu. Ufak tefek bir şeydi zaten sırf babası kötü diye kızınında kötü olacak diye bir kaide yoktu. Tanrı aşkına gözlerinden okunuyordu zaten nasıl biri olduğu.
Dişlerini sertçe sıktı kendisine kötü kötü bakan abisine karşılık. Gözleri dolu dolu baktı ona.
"O bunu hiç hak etmedi. Duygularını aldattın ve bak ne oldu? Kız öldü Güney!"
Suratı gittikçe katılaşan Köseden kısa bir anlığına göz temasını kesti. Gözlerini kapadı ve boğazındaki yumrunun üst üste yutkunarak geçeceğini düşündü ama hâlâ oradaydı işte.
Ela gözleri, bal köpüğü irisleri tekrar buldu.
"Sen o kızın ahını çekersin ama. Tanrı onu cennetine alsın ki melek gibi bir kızdı zaten." gözlerinden damlayan yaşı hızla sildi ve ayağa kalktı.
"Kalk demedim. Otur."
Bir nefes verdi ve emre zorunluluktan itaat edip kalktığı sandalyeye tekrar oturdu.
Sigarasından derin bir nefes aldı ve dumanı usulca soğuk havaya üfledi. İçindeki kasvete sigara da yaramıyordu.
"Biliyorsun Leyla'nın ölümü Peçelileri ayağa kaldıracak." diyince Helen gözlerini sabır çekerek kapadı. Abisi kendini delirtiyordu. Konu şimdi bu muydu yani?
"Ölümü için bir neden elimizde yok." diyince gözlerini hızla aralayıp şüphece kıstı.
