Mafya

21.

demirin arabayı nereye sürdüğünü hiç bilmiyorum zaten moralim çok bozuldu.

kokerc yemeye gidiyorduk sonuçta onu istediğimi söyledim.

"sen biliyor musun tanıdık kokerci falan"

"bilmiyorum"

"ben biliyorum ona gidelim mi"

"neresiymiş orası"

"hani Cadde bostan sahili varya orda var "

zaten cadde bostanda yaşıyorduk evimi de özledim yaa ben şimdi of
evimde oturmak vardı şimdi.

benim aklima gelen düşüncelerle ben üzülürken demirin haline baktım ne güzel ya gerçekten bu hikayede yanan ben oluyorum sadece bana yazık oluyor of iyice duygusalaştım

demir cevap vermemişti.

bende yolu izlemeye başladım.
belli süreden sonra demir sordu

"nerde bu?"

"ya geldik park et arabayı ben sahilin orda bekliyeyim seni orda bir yerde zaten karavan da zaten"

"kal burda beraber park edip ineriz"

gözlerimi devirdim daha da morlim bozuldu kaçacağımdan korkuyor herhalde.
kaçsam ne fayda kısır döngü yaşamak istemiyorum artık.

demir o sırada park ettiği arabadan.
söylene söylene indi
hemen bende ardından indim.

"şöyle sik sik araba park edenleri sik at"

"niye küfür ediyorsun"dememle kalamdı bana o kadar sert baktı ki
içim cız etti??ciden bu bakışı kalbimi acıtı

kalp nasıl ağrır bilir misiniz?
hani bazen çok ağlarsınız göz yaşlarınız durdurak bilmez
boğazının ağırısı yetmez gibi
kalbinze öküz çöker ağrır böyle sızlamasını hissedersiniz
Bu çok sürmez çok ta yaşanmaz ama yaşandı mı
'kalbim acıyor'sözünü fiziğen yaşamış olursunuz.

belki garip buna mı kalbin sızladı diyebilirsiniz ama sızladı..

gözlerinin içine bakarken kafasını çevirdi
gözlerim doldu?? kafayı yedim galiba
burnum sızlayınca kafamı aşağıya eğip yanına gittim.
fark etmemişti bile gözlerimin içine bakmayıp
önüne döndüğü için ne gözümun dolmasını gördü ne de, iç çekem mi. zaten o neyi görüyor ki HİÇ BİRŞEYİ.

beraber yürüdük hemen ilerde kokerci her zaman durudgu yerde duruyordu
dedem ben yağmur hep buraya gelirdik..

dedem de eskiden kokerc satarmiş.
biz daha küçuken annemiz babamızlayken.
dedem de yaşlanmaya başlayınca karavanı satmış.
sonra bizi yurda bırakan ailemize
belki de sayıdıran dedem bize kıyamayip yanına almış
sonrada pişman olmus karavanı sattığına o gün bu gündür hep bir karavan alsam da eski günleri yad etsem der dururdu her zaman karavan yada esnaf görsem dedem gelir aklıma canım dedem ya tombik dedem benim
off nasılda özledim o yanaklarını sıkmayı sarılmayı o nasihatlarını dinlemeyi

karavana vardığımızda düşüncelerimi bir kenara bıraktım.
yoksa ağlardım gerçekten oturup ağlardım.

ağzını açan demirin konuşmasına fırsat vermeyerek
hemmen karşımda ki ali abime konuştum.