Mafya

27.

iki gün sonra

saat gecenin 1:15 ve ben yatakta düşünmekten uyuyamıyorum.

ne yapacaktım ben?demirin bu halleri ne olacaktı? hayatım ne olacaktı
kafamda sürekli tekrar eden kısır döngü içinde dolup dolaşan düşüncelerle taşıyordu
hani ruhsal değilde artık fiziksel ağrı çekmeye başladım
bi nebze ya bi nebze iyiye gittiğini düşünüp umut edindim içimde fakat bi anda iyiye gittiğini düşünürken böyle kötü gitmesi beni daha çok etkiledi yere cakildim resmen
bana göz kırparak çıktığı evden küfür ederek girdi.

iki gündür bana hiç mişim gibi davranıyor bildiğiniz hiç ben yokmuşum gibi
soru soruyorum cevap vermese daha iyi ruhsuzca net cevap veriyor
evde karşılaşıyoruz gözlerimin içine bile bakmadan gidiyor.
onunla konuşmak istediğimi söylüyorum konuşalım diyor fakat görünüşte lafta birşey yok.
beni deli ediyor ya bildiğiniz deli zaten
reglm iki gündür acı içinde kıvranıyorum ağlayıp duruyorum alınganlığın son düzeyini yaşıyorum
bulut aklımdan çıkmıyor iyi mi kötü mü? bide üstüne demirin bu halleri..
anlam veremiyorum gerçekten yani ne olacak?bundan sonra ne olacak bu karmakarışıklığın içinde boğuluyorum elimden tutup beni çıkaracak nefes almama yardım edecek hiç kimsem yok..
Leyla'yı özledim dedemi özledim
tam o gün kahvaltı yapıp aileme götürecekti beni..
hala o kadar derin bir  özlem duyuyorum ki
ama konusunu açmaya cüret edemiyorum.

ama şuan anladım ki bana en iyi gelecek şey yakınlarım yoksa kendime gelemiyeceğim bu düşünceler bu olanlar yaşananlar beni tüketiyor..
günden güne eriyip boşluğa teslim oluyorum.
sıradan olmak istiyorum bomboş bir hayat yaşarım fakat ne olur bu kadar yorucu bir hayat yaşamıyayım artık. Yoruldum gerçekten yoruldum...

tavana aştığım gözlerimin önünden teker teker geçiyor tüm yaşananlar
ve anlıyorum ki gerçekten kurban benim..

gözlerimden bi damla yaş süzülmesiyle hemen ayağa kalktım.
daha fazla düşünürsem delireceğim.
kriz geçireceğim her an her şey yapabilecek psikolojideyim.

yataktan kalkıp kapı kolunu sessice inirdim çıkıp kapıyı aralıklı bıraktım
kapkaranlıktı içimi ürperti bastı.

demiri özlemiştim.
biliyorum bana söyledikleri yenilir yutulur değildi fakat bi anda böyle olması beni özleme sürüklüyordu ister istemez
belkide sadece merak ettiğim şeylerin cevabını almaktı tüm çabam.
fakat özlüyordum.
zaten Birbimize yabancıydık şimdi birbimizi silen iki insan gibiyiz.
ama inanın uzakta olsa yada belli bir sonuça ulaşmış olsanız
içinizde bazı şeylere müdahale edip sabır edebilmek elbette mümkün
fakat aynı evde yaşıyorsunuz üstelik günlerdir peşinizde size takık biriymiş gibi dolanıp duran biri bi anda sizin gözlerinizin içine bir hiç miş gibi bakıp yok sayıp size ruhsuz gibi davransa eminim delirmemek için uğraşır dururdunuz.

karanlıkta öylece duruyordum
acaba uyuyor mudur?
odası çalışma odasının hemen yanı görmüştüm klasik bir odaydı lacivert siyah.
of gerçekten girsem kızar mıydı ama uyuyordur bence dün  gece evde yoktu sabaha karşı geldim tüm gün yorgun argın dolaştı eminim taş gibi düşmüştür.