Thirty

37 3 1
                                    


Chapter 30:
Numb days




Pagkalabas ko ng bahay nakita ko si Aaliyah na mukhang kanina pa naghihintay. She smiled at me but I can feel her sadness as she pulls me for a hug.

"I heard what happened... both sides from Tita and my Dad." kinalas ko ang yakap niya nung makita kong papalapit na ang dalawang bodyguard.

I gave them a stop sign. "I know this—" I quickly cut her off. "Not now, please." wala sa sariling sabi ko at nilagpasan siya. Alerto naman ang mga bodyguard ko para pagbuksan ako ng pinto ng sasakyan.

"How was the talk with your Mom?" bungad sa akin ni Papa. "She told me everything." simpleng sagot ko may sasabihin pa sana siya pero mabagal akong naglalakad pataas sa kwarto ko.

I don't know how to process everything. It's too hard to understand. Ni hindi ko alam ang gagawin ko kung dapat ko bang intindihin o hayaan na lang tutal tapos naman na ang lahat.

Nakahiga lang ako sa kama ko nakatingin sa kawalan habang nag iisip ng hindi ko namalayan na umaga na pala.

I don't even know why their love story is eating me slowly the more I try to digest it.

I got out of bed to prepare myself for school. Pagpasok ko palang dinumog na ako nila Sam. "What happened? I've been calling you for days." nginitihan ko lang siya habang naglalakad at nakasunod naman sila agad sa akin.

Napatigil ako sa paglalakad ng hilain ako Isla pero agad iyon pinigilan ni Aaliyah. Nagtatakang pinanood kami nila Jasmine, Sam at Rachel. "What's with this mood?" Rachel asked.

Pagod akong huminga ng malalim at napansin naman iyon ni Sam. "Guys? Cafeteria? Everyone! My treat. Come on! Move! Move. Out now. Let's go!" sabi niya at pinaalis lahat ng tao dito sa room at kaming tatlo lang ang naiwan.

Tinanggal ko ang pagkakahawak nila sa akin. "Nothing happened, Isla. Congratulations! The wedding of our parents won't happen anymore. Yehey!" I said trying to fake my jolly voice as I raised my hands with success.

Tumingin naman ako kay Aaliyah. "That was a lot of shit to take, right? I don't know what's your reaction to our parents but please I am so done with my father trying to marry her mother and my mother having a love affair with your mother. Damn fucking love can ruin a lot of shit." I said trying to laugh it off when they were both shocked.

"Now. I had a lot of bullshit on my mind already. Please leave me alone." seryosong sabi ko at umupo na.

After school, malugod na sinunod ng mga bodyguard ang utos ni Papa. Hinatid nila ako sa Mansion kung saan nakatira sila Don Andres at Donya Jimena.

Donya Jimena welcomed me with a hug. I remember coming here every week when I was a kid. Don Andres showed me a very satisfactory smile as I pay my respect to them by doing the mano.

"I'm glad you're back again, my paboritong apo." masayang sabi ni Donya. Napadesisyonan ni Don Andres na maglaro kami ng golf. Their Mansion is big enough to have their own space for golf.

"Do you paint too?" tanong sa akin ni Don habang tumitira. "I can paint but I didn't really focus on that field. I'm more of..." ayoko naman ipagyabang na mas magaling ako sa pag aaral.

"I see. I heard your achievements from your school." natutuwang sabi niya at nginitihan ko lang siya. I never thought he'd pay attention to me. Kung totoosin mas magaling at mas madaming achievements si Levi kaysa sa akin.

Donya was smiling while watching us both play golf. "So you're back at your Papa's house?" tanong niya at ako naman na ang pumwesto para tumira. "Perfect." palakpak niya nung nakuha ko.

Our Fallout: A Second ChanceWhere stories live. Discover now