The Killer's New Life

37

Chapter 37

Anais Point of View

This isn't a tiring day, but this will be the first time that I'll admit, I'm tired.

Napapagod din pala ako.

Pagod na ako.

I will not ignore my heart this time, it hurts.

Alam ko naman na kung sino ang mga traidor. Pero masakit lang, dahil kagaya sa dati wala na naman akong kakampi.

Everyone is just a traitor, kung hindi ngayon ay balang araw.

My mother died.

Kuya is....I don't know.

My father...the king is dead.

At ang kinalakihan kong ama na si Damon Faramir ay walang pinagkaiba. Alam ko ang baho ng isang iyan pero sa huli ko na lang siya ititira.

Now that I have succesfully gained the silence of the other kingdom, I can now move forward to my plan. The last step, which is to claim my throne.

Kahit pag-aari ko ang limang kaharian ay hindi ko maipagkakailang nasa nakaraan na iyon at ngayon ay iba na ang namumuno rito. I just want to take Wysteria, galing sa ama ko iyon, sa totong ama ko ang namayapang hari.

Hiding my surname was a good idea, dahil doon ay marami akong nalaman dahil mas mababa na ang tingin nila sa akin. Pero isang bagay lang ang hindi sumasang-ayon sa mga plano ko, iyon ay si Azury.

I expected him to expose me, noong unang kita ko sa kaniya sa akademyang ito inaasahan kong sasabihin niya na isa akong Faramir pero hindi....he shut his mouth and I don't have any idea why.

Why does he always confuse me?

Alam ko ng hindi ko kapatid ang lalaking iyan, at alam niya rin iyon. Kung ganoon ay bakit? He's the one who kept telling that we're enemies which made me see him as one now. Pero kung magkalaban kami gaya ng sabi niya, bakit parang siya itong pomoprotekta sa akin?

What is he plotting.

He might be doing this on purpose in order to get something.

While having a reflection, I can't help but to pity myself. Kagaya lang ako sa mga napanonood ko eh.

It's always the overpowered one who's alone.

I only have myself while sitting, watching how the swans enjoy theirselves by swimming. Ang ganda rin ng liwanag ng buwan.

If only my life can be this peaceful. I wonder if my plans will succeed....can I have this peace? Will I be able to be happy?

"Drown to your own thoughts?"

I immediately gaurd myself up when I saw a familiar man from my peripheral vision. He's standing beside me while I am sitting on a big stone.

Why is he here? I probably look shit just earlier.

Hindi ko na siya binalingan ng tingin.  I need a pause from everything and that pause will be tonight. Kahit isang beses lang, kakalimutan ko munang may responsibilidad ako.

"What are you doing here?" he asked me and it made me chuckle.

"Ako dapat ang magtanong niyan sa 'yo." sabi ko nang hindi tumitingin sa kaniya.

I did not complain when he sat beside me.

I wonder if he will interrogate me with question regarding of what had happened yesterday.

"You look lonely without me."

But to my surprise he did not ask me anything about what happened yesterday.

He is weird.

"Malandi ka na rin, gaga."

Binalingan ko na siya ng tingin at kaagad kumunot ang noo ko kagaya ng lukot na papel. Halatang kadadaan lang ng paghanga sa mga mata nito dahil kitang-kita ko ang nakawang nitong mga labi. He look surprise yet fascinated without cutting his gaze off me.

"Wow, did I just heard my teenager Anais? Hindi ka pa talaga nagbabago. I thought you have changed which is very okay with me, I love any side of you so it does not bother me. But wow, I am just surpise. I never thought I would hear you like that once again."

My teenager Anais?

What the heck, gago ba 'to?

Mukhang napansin nito ang asim sa mukha ko kaya kaagad niyang binawi ang malapad na ngiti sa kaniyang mga labi.

Huli ka, tanga.

"Gusto mo ako?" I teased him, I am just joking. I am fully aware that this guy will not like me since he himself already said it, I am his enemy.

May magkaaway bang magkatabing umuupo sa harap ng lake? Joke lang. Baka bored lang ito.

I just missed me being like this, carefree. Ngayong gabi lang naman.

Ngunit ang ngisi ko ay napalitan ng kaba dahil nakikita ko ang sarili ko noong lalaki pa ako kay Azury. Ganitong-ganito rin ako kapag kausap ko dati ang crush ko.

Namumula ang tenga, hindi makatingin, bumibigat ang hinga.

"Natahimik ka yata? Tama ako no?" I added fuel to my teasing more at mas lalo akong kinabahan sa pananahimik niya.

Don't tell me this guy—hindi eh. Imposible!

I immediately raised my hand to slightly hit his shoulder. "Joke lang, I'm just joking. Ano ka ba!"

Perp kaagad akong nataranta dahil sinalo na lamang niya ang kamay ko't hinawakan ito nang may pag-iingat at walang pasabing dinampian ito nang may pag-iingat na halik.

Pakiramdam ko ay nalagutan ako ng hininga.

Hindi ko na mabilang kung pag-ilang tibok na ba ang ginawa ng puso ko dahil sobrang bilis na nito.

"You're right. I guess I cannot hide it anymore. I have fallen, Anais. I have fallen really really deep."

Nanlaki ang mga mata ko at dahil sa gulat ay binaklas ko ang aking kamay para mabawi sa pagkakahawak niya.

Kaagad akong napatikhim at inalis ko ang tingin ko sa kaniya dahil hindi na ako makatingin nang maayos.

I was just teasing him!

"Since when?" wow, nagtanong pa ako.

Baka naman kahapon lang? O 'di kaya noong nasa akademya lang siya.

"Since I saw you trespass our palace. You are with your troupe. Sa may hardin kita nakita, balot ang mukha. I was in my pajamas, we fought the first time and God knows I got captivated."

Laglag panga akong napatingin mula sa kaniya pero kaagad ko rin namang binalik ang tingin ko sa may tubig.

Namumula na rin siguro ako sa hindi malamang dahilan.

I saw his look, ngayon ko lang napansin na ganiyan pala siya araw-araw tumitingin sa akin. He's looking at me without a hint of anger or negativity. It's just pure adoration and l-love.

"Nahihibang ka na."

"Yeah, we are enemies. I know, I love you. But it will not change everything. We're still enemies, ipapanalo ko ang mga laban ko Anais. Kahit pa kalaban ko ang mahal ko." he lastly muttered and after that he left me with my heart confused.