İNTİKAMIN PENÇESİNDE (+18)

26_İP | "SINIR"

İnstagram : elisyaroyal

Twitter : ElisyaRoyal

26. BÖLÜM | SINIR

Görüyorum ki hiçbiri benim değilmiş
Benim olanı öldürüp, beni
benim olmayanın muhafızı yapmış...

Altı yaşındayım, sadece altı...

Kendimi yine o karanlık çukurda gördüm, yine anne diye sesleniyordum. Hissettiğim uçsuz bucaksız korku sesimi yükseltiyordu.

Yukarıya tırmanıyordum, sanki tırmandıkça bedenimin ihanetine uğruyorum bütün bir organlarım toprağa karışmak istiyor gibiydi. Burda topraktan bol bir şey yok. Karanlık çöküyor sonra, karanlık...

Mezar karanlığı nedir bilir misin?

Mezar karanlığını ölülerden başkası bilmez. Nasıl karanlık olduğunu ve karanlığın nasıl soğuk olduğunu. Pes ediyorum birdenbire, karanlık hiç durmaksızın büyüyen canavar diye düşünüyordum. Çukur derinleşiyor, yaş, boğucu toprak kokuyor boşluk. İşte o boşlukta bir zavallıyım ben.

Karanlık üzerime çökünce, ben çöküyorum yere.

Korkudan etrafımı sarıyorum kendimle, kendi kollarımla. Etrafımı saran karanlık beni ele geçiremesin diye. Her yer karanlık diyorum sonra, hiç ışık yok.

Zihnimin içinde ışık arıyorum.

Sonra yıllardır tek başıma kaldığım, sadece kendi çığlıklarımı dinleyebildiğim o derin boşlukta adım sesleri çınlıyor korkuyorum.

Yanımda duruyor adım sesleri, gözlerimi sıkıca kapatıyorum.

"Gözlerini aç," diyor bir ses. Açmıyorum. Açarsam karanlık beni yutar. "Karanlık gitti."

"Karanlık gitmez," diyorum, ölsem ya bunu itiraf edeceğime. Titredim itirafımdan. "Hiç ışık yok."

"Işık burda, karanlık yok," diyor, yanıma oturuyor. Biri karanlık topraklarıma girdi.  "Artık korkmana izin vermeyeceğim."

Başımı dizlerimden biraz çekiyorum asla tamamen değil, önce kontrol etmek için açıyorum gözlerimi yavaşça, ışık sızıyor boşluklarımdan. Başımı kaldırıyorum.

Karanlık gitmiş. Yanıma bakıyorum. Kendim gibi bir çocuk buluyorum, o erkek ama o da mezarda.

Bu ilkti, mezarda başka bir çocukla karşılaşmak. Mezarda kimseyle karşılaşılmaz.

Elinde tuttuğu ışığı yere bıraktı, bana döndü ve yavaşça bana sarıldı. Tanıyor güce

O sabah garip bir şey oldu.

Hepimizin masallara inanmayı bıraktığı bir an vardı.

Hepinizin çevresinde böyle nadir sayılan birileri mutlaka vardır. Onlar neredeyse hiç kimseyi tanımıyordur ama herkes onları tanıyordur. Bir kişinin bile onunla tanışıp arkadaş olma isteğine hayır diyemeyeceği biri.

İşte Edim Demiray bu tanıma uyan nadir kişilerdendi.

Etrafta her zaman onunla ilgili çok fazla dedikodu dolaşıyor. Özellikle fakültede.

Lavin sabah gözlerini yine Edim'in olmadığı bir sabaha açtığında ki Edim'in tarafı bozulmamıştı gözleri komodinin üzerindeki küçük saate kaydı. Bu kez erken uyanmıştı, kahvaltı edebilirdi. Öncesinde banyo yapması iyi olurdu fakat aldığı yeni kıyafetler neredeydi? Dün, okuldan gelince giysileri için Edim'den bir dolap isteme niyetindeydi ama dün en son arabada ağırlık geldiğini ve gözlerinin bu ağırlığa dayanamayarak kapandığını hatırlıyordu sadece. Edim, üzerini değiştirmesi için bile uyandırmamıştı.