BENDE KALP VAR 2

♥ 1. BÖLÜM ♥

''Kitabımın sayfalarında gezinmeden önce lütfen galoş giyiniz.''

1

Yaptığım şey hakkında hiçbir fikrim yoktu... Durup, birkaç saniye düşünsem belki de kendimde o cesareti bulamayacaktım. Düğünün üzerinden bir aydan fazla bir zaman geçmişti fakat ben kendimle yüzleşecek cesareti yeni buluyordum; aynanın karşısına geçmiş öylece kendime bakıyordum...

Nasıl bu kadar kendimi kaybetmiş ve hırsın gözümü kör etmesine izin vermiş olabilirdim. Nasıl bu kadar büyük bir hata yapabilirdim? Delirmiş olmalıydım. Evet! Böyle bir hata yapmak için bir insan ancak deli olmalıydı. Yoksa bu saçmalıkların hiçbir açıklaması olamazdı. Aşkın büyüsüne kapılmış ve gerçekleri göremeyecek kadar gözlerimi kör etmesine izin mi vermiştim? Hayır... Bu yalana kendimi inandırmamalıyım... Benimki bir çeşit intihar etme yöntemiydi adı da; intikamdı...

Uçuyordum... Ama artık çakılmak üzereydim. Çünkü bu kadar yükselmeye lüzum yoktu. Rotamı kaybetmiştim ve kendime sığınacak bir pist bulamıyordum. Uçarken kendimden, benliğimden o kadar uzaklaşmıştım ki her kanatla uçulamayacağının farkında bile değildim. Talha'nın canını yakmak, bana yaşattıklarının hesabını sormak isterken kendi canımı daha çok yakmıştım. Kalkıp, gitmek istiyordum o nikah masasından ama Okan yanımda otururken bunu yapamazdım. ''Bir mucize olsun'' dedim kendi kendime. Öyle olsun istedim çünkü olmayacağını bile bile. Birden elektrikler kesildi sonra.... Birileri sesimi duymuş olmalıydı...

Önce herkesten şaşkınlık ifadeleri yükseldi. Çevreme baktım her taraf zifiri karanlıktı... Göz gözü görmüyordu. Evet, Ezgi tam sırası! ''Karanlıkta ortadan kaybol kimse izini bulamasın'' dedim kendi kendime. Sağıma soluma baktım hızlı hareketlerle. Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu her zamanki gibi ama bu sefer farklıydı gerçekten korkuyordu! Gerçekten kaçmak istedim o nikah masasından ama bunu yapamazdım. O kadar insana Ezgi düğününden kaçtı dedirtemezdim! Çünkü Herkese rezil olacak ve bütün akrabalar, komşular ''kendi düğününden kaçan kızı'' konuşacaklardı... Zamanım daralıyordu artık bir seçim yapmak zorundaydım ben tüm bu düşüncelerle savaşırken, soğuk terler dökerken birden elektrikler geliverdi. Of! Artık her şey için çok geçti!

Okan bana dönerek gözlerime baktı. Rengim atmış olmalıydı. Bir şeylerin ters gittiğin farkındaydı. Sonra elleriyle ellerimi tutarak '' sakin ol, her şey yolunda, ben yanındayım'' dedi. Gözlerim ellerine takıldığında o malum soru ''evlenmeyi kabul ediyor musunuz?'' bir kez daha kulaklarımda yankılanıyordu. Talha'nın gözlerine baktım. İkimizde o kadar çaresizdik ki. İkimiz de artık bu işkence bitsin istiyorduk.

O hamleyi yapmasaydım ömür boyu bu işkenceyle hayatımı sürdürecektim. Bu kadar strese daha fazla dayanamadı vücudum, başım döndü ve düştüm. İnsanların seslerini boğuk da olsa duyabiliyordum. Tepemde beni ayıltmaya çalışan insanlar vardı... İşte beklediğim mucize gerçekleşmişti!

Düğünün yorgunluğu, sinir stres, ve bütün gün bir şey yememiş olmam tansiyonumun düşmesine ve bayılmama sebep olmuştu. Tabi ben bu durumu lehime çevirerek günü hastanede bitirdim. Aslında hiçbir şey olmamasına rağmen çok kötüymüşüm gibi davranıyordum. ''Başım dönüyor hiç iyi değilim'' cümlesini tekrarlayıp duruyordum. Hastanede gözlerimi araladığımda Okan başımda durmuş, beni bekliyordu. ''Düğünümüzü, en güzel gecemizi mahvettim Okan özür dilerim'' Buradaki '' en güzel gece'' derken düğün gecesini değil hastanede geçireceğim geceyi kastettim. Bir insan hastanede geceyi geçireceği için mutlu olur mu ya! Ben havalara uçuyordum... Resmen doktor '' bu gece istirahat'' etsin diyerek hayatımı kurtarmıştı! Gel doktorcuğum seni öpmek istiyorum ya. Utanmasam göbek atacağım... Yüzümdeki çirkin gülümsemeye bir türlü engel olamıyordum. Şşşt! Ezgi sakin ol ama anlayacaklar. ''Üzgünmüşsün'' gibi numara yapmaya çalış... Kimsenin yüzüne bakamıyordum... Eğer bakarsam kendimi tutamayıp kahkaha atabilirdim. O zaman bütün oyunum ortaya çıkabilirdi. Bu yüzden gözlerimi olabildiğince insanlardan kaçıyordum. Okan yanıma gelerek oturdu. Kafamı çevirdiğimde bana takılı olan serum ile göz göze geldim... Okan elleriyle yüzümü avuçları arasına alarak konuşmaya başladı.