BENDE KALP VAR 2

♥ 16. BÖLÜM ♥

16

Akşam eve gidip, erkenden başımı yastığa koymuştum ki henüz birkaç saat geçmeden geri uyandım. Çünkü rüyamda uzaylılar tarafından kaçırıldım..Evet tarafından... Bir ara rüyama Güzin abla da dahil oldu ama onun uzaylılarla olan bağlantısını henüz çözemedim. Artık bilinç altımda ne yatıyorsa iyice saçmalamaya başladı. Anlaşılan Ezgi bundan sonra kendini bu kadar yormayacaksın.

Huzursuz olduğum için sabaha kadar yarı uyku halinde uyumaya çalışsam da cama vuran yağmur damlalarının sesiyle uykuya doğru giden gözlerim tekrardan açıldı. Gün aydınlanmak üzereydi.Akşam hiçbir şey yemeden yattığım için kardım adeta zil çalıyordu. Sokağın başındaki pastaneye giderek kahvaltı için pohaçalar aldım. Bu pastane de burada olmasa aç kalacaktık vallahi. Eve geri dönerek çay demledim ve düşünmeye başladım.

Bu aralar dalıp dalıp gitmelerim artmıştı. Huzursuzluğumun sebebi de belliydi aslında. Okan! Yaşadığım medcezirlerden kurtulmamın tek yolu aslında Okan ile Talha ikilisinden kurtulmaktı. Ama nasıl?

Telefonuma elime alarak sosyal medya hesaplarımı kontrol ettim. İnstagram üzerinden gelen mesajlara bakıyordum ki bir mesaj dikkatimi çekti.

''Sizi bir yerden tanıyor gibiyim.''

Klişe!Klişe! Klişe!

Acaba daha kaç kişiye bu tarz mesajlar attın, kaç kızla bu şekilde tanışmaya çalıştın, bbu numaraları yiyen kızlar var mı acaba çok merak ediyorum? Hayır, yani ben bu şekilde nasıl başka insanlarla tanışıp hayatımdan Okan ile Talha'yı çıkartabilirim ki? Bunların numarası geçmedi mi? Bunlar mazide kaldı artık.

Ben şöyle filmlerdeki gibi olsun istiyorum her şey. Birileri de benim için bir şeyler yapsın istiyorum artık.Beni heyecanlandırsın istiyorum ya ama nerdeeee...

Bazen uçsuz bucaksız bir yoldaymışım gibi hissediyorum kendimi. Aslında bu hissizliğimin sonucunun getirdiği bir his. Çünkü artık hiçbir şey hissedemiyorum. Ne yaptığımdan tam olarak emin değilim. Ben o yolda kayboldum.

Bunun yanı sıra olmak istediğim yeri biliyorum. Bu kitabın daha kurumamış mürekkepli satırlarında yer almaktan mennunum. Çevrilen her sayfada bir adet ben...

Fakat bu kitabın mutlu sonla bitmeyen ana karakteri olmak istemiyorum. Yan karakterler tarafından kıyıda köşede unutulmuş olmak, göze çarpmamak, kısacası kitabın her sayfasında olmak ama bir vasfı olmamak. Zira Okan ya da Talha'nın bana bu şekilde davranmasına kalbim daha fazla dayanmaz...

Benim hikayemin nasıl biteceği henüz belli değildi. Ben sadece sonunu bilmeyen, çoğu sayfada mürekkebi dağılmış, adımın geçtiği her satırın altı çizilmiş bir karakterdim.

Cansu uyanarak yanıma geldi.''Erkencisin'' diyerek yanıma oturdu.

''Uyuyamadın sanırım?''

Kafamı ''evet'' dercesine salladım.

''Farklılık yapıp, sahile gidelim mi? Hem hava alırız kendimize geliriz.''

Aslında fena bir fikir değildi.

''Aferin kız iyi akıl ettin.''

''Ayıpsın. Kankalar bu zamanlar için.''

Hızlı bir şekilde hazırlanıp, kendimizi dışarı attığımızda kafesten kurtulan iki kuştan farksızdık. Artık özgürdük. Soluğu sahilde alarak kumların üzerine oturduk. Denizin hırçın dalgaları dibimize kadar geliyor fakat bize ulaşmadan geri dönüyordu. İşte bu dalgalarda kendimi buluyordum. Onlarda hep benim gibi yerinde sayıyor her seferinde yine aynı şeyi tekrarlıyorlardı.