The Last Quarantine

Season 2: Episode 4

"Run!" Madiin ang tono ni Santhy.

Hanggang sa nanlalaki ang mga mata ko noong hinigit niya ako pababa. Kasabay iyon ng sunod-sunod na mga yabag mula sa mga zombies na tumatakbo papalapit sa amin. Lahat sila ay nagsisihiyawan na animo mga mapanganib na hayop na handa kaming patayin ano mang oras.

Noong makababa na kami sa 20th floor ay halos manghina talaga ang mga tuhod ko. Ang mga zombie na nagtatakbuhan dito ay kusang tumigil. Lahat sila ay nakatingin sa amin. Hanggang sa unti-unti silang ngumanga. At sinundan iyon ng kanilang pag-huni na para bang humahagok. Mabilis iyong napalitan ng paghiyaw noong tumakbo na silang lahat sa direksyon namin.

"Shit!" Nangangambang bulyaw ni Santhy. Naramdamn kong humigpit ang pagkakakapit niya sa kamay ko.

Dahil doon ay hinila niya akong muli. We dragged our feet down the 19th floor. At nagsisi talaga ako kung bakit pa ako tumingin sa likuran ko.

From there, I clearly saw a ton of approaching zombies. They were running while motioning their hands as if reaching us. Iyong amoy nila, napakasangsang. Para bang nabubulok na laman ng hayop. Iyong para bang ilang araw nang inaagnas.

Ang nauuna sa kanila ay isang babae. Bali ang leeg nito. Nakaluwa rin ang mata na para bang may dumukot noon. At tapyas na rin ang kalahati ng mukha niya. Iyong tila bang kinagat iyon ng isang mabangis na hayop. Puno ng dugo ang uniporme niyang pang-office habang pilit kaming inaabot ni Santhy.

At nagulat na lang talaga ako nang bigla siyang matumba. Iyon ang dahilan kung bakit nagkalanda-lasog-lasog ang katawan niya habang bumabagsak papunta sa amin.

Mabuti na lang talaga at nasa dulo na kami ng hagdan. Agad namin siyang naiwasan noong bumagsak na ang katawan niya sa sahig.

Ngayon, nadagdagan lang ang mga zombies na humahabol sa amin noong makalagpas na kami sa 19th floor. Lumakas nang lumkas ang hiyawan nila. Bagay na nagsaksak lang ng kilabot sa buong sistema ko.

"We fucking need to hide, Venice!" Hingal na hingal na sambit ni Santhy. Pawisan na pawisan siya. Katulad ko, hinahabol niya ang sariling hininga.

I nod at him. "Yes! We need to find a place for now! Hindi natin sila kaya. Sorry!" I was about to cry. "Sorry talaga."

He tried to hush me as he looked around. Mabuti na lang at kaunti lang ang zombie dito sa 18th floor. "No, don't be. Shit happens and you are not to blame for it."

I am swallowing the bile out of my system as I nod at him. At hindi ko na alam kung bakit parang inaasar pa kami ng tadhana, Orion jumped from my hug. Then namalayan na lang namin na tumakbo siya somewhere.

Dahil doon ay nanlaki ang mga mata namin ni Santhy!

Bakas ang takot sa kanya noong hinila niya ako sa tinakbuhan ni Orion.

"Orion! You fucking cat! This is not the right time to bitch out!" Habol hininga kaming dalawa noong pinilit naming abutan ang pusa.

Pero . . .

Pareho kaming natigilan noong makita namin ang mga zombies na tumaktakbo sa harap namin. But the thing was, we are not their target. It was Orion. Nag-uunahan sila para kuhanin ang pusa.

Sa nakita ay pinanghinaan ako ng mga tuhod.

"Run away without me, Venice. You need to save yourself! I am not going without Orion!" Santhy suddenly mumbled. Then I widened my eyes when he let go of my hand.

I was blinking noong muli kong hinigit ang kamay ni Santhy. "Hey!"

"Just let me!" Tila ba wala sa sarili si Santhy. Ayaw niyang magpapigil. At sa tingin ko, walang paraan para mapigilan siya. His eyes are pleading me to just let go of his hand. The lack of tight on his hand is giving me a representation of a painful good bye.

Nanginginig ako noong binitawan ko ang kanyang kamay.

Naluluha ako noong tuluyan ko na siyang mabitawan.

But, he was really about to run towards Orion when we saw a two person. A man and lady. They are wearing a corporate attire. Lumabas sila sa tapat ng pintuan kung saan nakatigil si Orion.

The man grabbed the cat.

Then he and the lady ran towards us while yelling, "Takbo! Tumakbo na kayo!"

Tila bang natutulala pa rin si Santhy kaya ako na ang humigit sa kanyang kamay. Hinigit ko siya papunta sa direksyon ng hagdan. Pero kusa rin naman akong natigilan nang makita ang mga zombies mula sa itaas na palapag.

They are running towards us.

We are going to be trapped.

That time, my feet were cemented on the floor.

That specific moment, I knew that we are a few feet away from our death.

With the bloody zombies approaching us to just give up, bigla akong napakurap nang may humila sa kamay ko. It was Santhy. He is shouting but I can't hear any words from him. Para bang slow motion, wala akong marinig mula sa kanya.

Hanggang sa namalayan ko na lang na pumasok kaming dalawa sa loob ng isang office. Sinundan iyon noong dalawang babae at lalaki na sumagip kay Orion.

Pwersadong naisara n'ong lalaki ang glass door. At dahil tranparent ito, kitang-kita namin kung papaano iumpog mg mga zombies ang kanilang ulo doon para lang makapasok.

"Grab anything! Like, fucking anything that can halt these bastards from entering this god damn office!" The man yelled.

At parang robot namin siyang sinunod. I basically grab anything. Swivel chair ang una kong nakita. I quickly place it against the door. Si Santhy naman ay iyong table ang kinuha. Nakakagulat na ganoon pala siya kalakas.

On the other hand, the lady grabbed the white curtain. She was so quick to jumped on the table that's barricading the door. Matapos ay tinakpan niya ang pinto. And to our surprise, biglang tumigil iyong mga zombies. Parang walang nangyari, lahat sila ay nagsitakbuhan palayo.

I was blinking confusedly.

What did just happened?!

"Okay lang ba kayo?" The guy told us. He is so manly. Malaki ang pangangatawan niya. It was so evident just by staring at how buff he is with his corporate attire. He is in white long sleeves and a gray trousers.

"God, I was really thankful that the cat was safe." Iyong babae naman ang nagsalita. She is gorgeous with her eye glass. Napakabalingkinitan ng kanyang katawan na aakalain mong isa siyang modelo keysa isang office staff.

"Salamat po, niligtas niyo po si Orion." Santhy said as he hugged the cat.

"Thank you po. Maraming thank you." I added. Kulang na lang talaga ay lumuhod ako sa harap nila para malaman lang nila kung gaano ako ka-thankful. Hindi kasi talaga ako ready for Orion's exit.

"Don't worry about it, kids." The guy winked at us. He is suprisingly cheerful kahit na ramdam ko iyong pagod niya sa kung papaano niya habulin ang hininga niya. "Worry about our lives for now."

"And we should think about that later. For now, we should rest." The lady cut him off. "By the way I am Janelle and this is Brylle." She pointed her thumb towards the guy's direction.

"Hello!" Kuya Brylle joyfully said as he pulled Ate Janelle for a hug. That made me look away.

×××

Author's Note:

B R Y N E L L E ❤