The Last Quarantine

Season 3: Episode 7

"Move!" I yell the moment gunshots were heard all over the places. It was all coming from the situation we emtered. Sinundan iyon ng makatindig balahibong pagtawa mula sa mga buhay na bangkay.

"Basthy . . ." They continued with their irritating sweet voice while laughing. Malambing ang tono nila ngunit iba ang dinudulot noon sa sistema ko. Tumatayo ang mga balahibo ko.

"Move! Bilis!" I urged Briela noong minsan siyang matigilan. Para mabilis, inalalayan ko siyang makataas sa hagdan. I carefully hold her on her waist as she climbs fastly.

"Sir! Bilisan mo na rin!" She told me without looking down on me.

Without responding, I started to climb that ladder too. Gunshots are approaching us and I pray to God to never let a single bullet to ruin our survival.

"Shit!" I gasped when the gunshots didn't stop. Saan ba nila nakuha ang mga baril na iyon? Para bang hindi sila nauubusan ng bala.

"Briela . . . Malapit na kami." Zombies are moving closer to us and it only fueled the fear we are feeling. Kamatayan ang paniguradong sasapitin namin kung hindi kami makakalabas agad sa escape hole na ito.

"Ano ba, Manuel?! Bilisan mo naman diyan!" Iritadong sigaw ni Briela. Ang kaba ay halatang binabalot siya.

Manuel is busy unlocking the padlock on our door way out. He seems to not mind the distraction that Briela is producing.

But . . .

"Putangina!" Hiyaw niya at matapos noon ay narinig ko ang tunog ng piraso ng metal. Bumagsak iyon sa lupa.

"Ang tanga-tanga mo naman, Manuel!" Briela yelled.

Bullshit . . . It was the key, resting nonchalantly on the ground.

And I hate it. I hate that I have no choice but to play God now. To risk my own life because if I don't, tatlo kaming mamamatay dito sa loob.

"Sir! 'Wag!" Briela tried to stop me pero malayo na ako sa kanila.

I mindlessly holding my breath as soon as I reach the latter of the ladder. Minsan akong natigilan dahil muntik na akong matamaan ng ligaw na bala. Hindi naman kasi tumigil ang mga buhay na bangkay. Para ba silang mga baliw na walang gusto kung hindi ang manggulo at pumatay.

Bullets are everywhere when I reach the ground. And as fastly as I can move, I cover my head with my arms as if it will prevent me from dying. Matapos ay mabilis akong naupo sa lupa para kapain ang susi. Sa unang subok ay nakapa ko agad ito.

Wala na akong hinintay pang segundo. Nagsimula na ulit akong umakyat sa hagdan. At hindi ko inalintana ang bala na dumaplis sa binti ko. Hindi ko pinatuunang-pansin ang hapdi na dinulot nito.

"Here!" I shouted as I hand the key to Briela. She quickly grab it from me before she handed it to Manuel.

"Manuel. I am telling you. Kapag nahulog na naman 'yan, ako ang papatay sa 'yo!" Galit na anas niya.

Manuel didn't dare to respond on her. He is the type of a guy who would rather fight with silence than with words. This man is much similar like me when I was his age.

"Okay ka lang, Sir?" Sa huli ay sa akin naman nag-focus is Briela. She tried to help me but I reject her.

"I am okay, Briela. Just focus with yourself." I tried not to wince the pain.

Matapos ang ilang segundo ay nabuksan na ni Manuel ang lagusan namin. Agad siyang lumabas doon. I quickly instructed Briela to move fastly.

At sinabayan iyon ng paghinto ng mga pagputok ng baril hindi kalayuan sa amin.

Hingang malalim . . .

Katahimikan ang bumalot sa paligid. Ang paghingal ko lang ang maririnig habang sinusubukan kong umakyat nang mabilis. Ngunit ganoon na lang ang takot ko nang may biglang humablot sa paa ko mula sa ibaba ng hagdan.

"Basthy, saan ka pupunta?" Told by a sweet voice of a woman. That almost made my lungs to go empty. I tried to climb more but it was to no avail. Bukod sa nahihirapan ako sa natamo kong galos ay mahigpit ang hawak sa akin ng buhay na bangkay na ito.

"Shit! Walang pwedeng humawak kay Sir maliban sa akin, pokpok ka!" I heard Briela from above. "Sir, move your head!" She told me and I widened my eyes as I chose to just follow her.

It was a slow motion.

I can clearly hear a classic old slow song as I moved my head sideward. It was a matter of life and death when I heard Briela to pull the trigger of her gun. Then everything came before my eyes.

Nawala ang higpit ng kamay na pumipigil sa paa ko. Hanggang sa nalaglag ang zombie na iyon. Sa kanya tumama ang lahat ng mga balang sa akin nila dapat pinapatama.

Doon ay mabilis at sigurado akong umakyat kahit napapangiwi. Wala na akong hinintay pang segundo hanggang sa matulungan ako nina Briela at Manuel na makaakyat.

At bago pa man kami maatake noong natitirang mga buhay na bangkay ay agad itong sinarado ni Manuel.

And then I felt a warm embrace as I tried to stand up.

At one moment, I thought it was Briela. But no . . . It was my son, Santhy.