Psychopath+Angel (JARLEY)

-38 Uykuda İhanet

Harley'in Ağzından

Odaya geçeli saatler olmuştu, oldukça fazla vakit geçmişti ama Ivy'den ses gelmiyordu. Biz de Jerome ile fazla bir şey konuşmuş sayılmazdık, daha çok susuyorduk. Sanırım bugün olanlar herkesin kendi içinde bir şeyleri düşünmesine, sorgulamasına ve biraz da kendi kabuğuna çekilmesine sebep olmuştu. Özellikle de benim...

Bay J. uzun bir süreden sonra yine karşıma çıkmıştı, tam karşımda durmuş ve beni yanına çağırmıştı ancak gitmemiştim. Gidememiştim... önceden ona doğru koşan ayaklarım bu kez geri geri kaçmayı istemişlerdi. Jerome'a sığınmayı seçmiştim. Ondan güç almış, ona sığınmıştım. Üstelik Punchline artık yoktu, bu kadar basit bir hamle ile ondan kurtulmuş olmak biraz acı vericiydi. Onunla ilgili daha iyi planlarım vardı ancak o kadar da önemli değildi, ölmüş olması bana yetebilirdi.

Joker'in bana olan bakışları gözümün önünde belirirken fark ettiğim şey normalden daha farklı baktığıydı... Bay J. bu kez daha başka bakmıştı bana... alışılmadık bir şekilde. O an gözümün önünde duran Jerome'un gözlerini farkettim. Bana bakıyordu yakından. Dalmış olduğumu fark etmiş olacak ki yavaşça omzumu okşadı. "Ne düşünüyorsun?" diye sormuştu. Ne diyebilirdim, Joker'in bakışları bugün daha farklıydı mı diyecektim yani öylece? Söyleyemezdim...

"Hiçbir şey aslında." dediğimde yavaşça iç çekmiştim. Jerome yanıma oturup elinin tersiyle yanağımı okşamaya başladı yavaşça. Bana yakın davranıyordu... belki de eskisine oranla biraz daha yakın. Joker'e olan duygularımın silindiğinden emin olması ona bu konuda yardımcı oluyordu belki de. Joker'in sinirle vücudumu kavrayıp sıktığı anların aksine Jerome öyle nazik dokunuşlar yapıyordu ki. Onun yanında değersiz hissetmem mümkün değildi. Ona yaklaşıp yüzümü boynuna sakladım.

Jerome bu hareketimi garipsemeden bir elini sırtımda gezdirmeye başlamıştı. Dokunuşları hoşuma gittiğinden hafif bir mırıltıyla burnumu onun boynuna sürtüyordum ve kokusunu içime çekiyordum. Jerome'un kokusu anlatılamayacak bir kokuydu... tarifi yoktu ancak çok güzeldi. Ona eşsiz bir hava kattığı da kesindi. "Güzel kokuyorsun." diye mırıldanmıştım.

Jerome'un hafifçe kıkırdadığını hissetsem bile boynundan çıkmıyordum ve gözlerim kapalıydı. "Korkarım orada yaşayacaksın, Harley?" dedikten sonra kahkahasını serbest bırakıp saçlarımın arasına bir öpücük bırakmıştı. "Neden olmasın ki?" diyerek yanıtlamıştım onu. Yaşayabilirdim... Jerome beni herkesten korur, herkesten saklardı, muhtaç olduğum ilgi ve sevgiyi de verirdi... canımı yakmazdı.

Oswald'ın Ağzından

Yere devrilmiş olan Punchline ve yanında dikilmeye devam eden Joker'in adamlarından kurtuldum ve onun yanına yaklaştım ve Punchline'ın gözüne saplanmış hançerin üzerine ayağımla bastırarak daha da derine ittirdim... ses gelmiyordu, Punchline tahminlerimce ölmüştü. Daha doğrusu turunçgilin açığa çıkardığı gerçek ismiyle Alexis Kaye. "Harley'i kaybettiğin için üzüldüğünü düşünmeye başlayacağım." demiştim Joker'e bakarak.

Hala Jerome ve Harley'in gitmiş olduğu kapıya bakıyordu ve düşündüğü belli oluyordu. Ben en büyük kozlarımı oynamıştım. Artık en yakın arkadaşı tarafından bıçaklanmış bir Harley, Joker'in rahatlıkla yerini bulabileceği bir Jerome ve Harley'i kaybetmiş bir Joker vardı... tabii Selina gibi Harley'i de kaybetmiş Ivy ve ölü olan Alexis'i de unutmamak lazım.

"Sıranı bekle..." demişti Joker sakince. Sonra aniden bana dönüp işaret parmağını kaldırdı ve dudaklarına götürdü. "Sessizce." diye eklemişti fısıldayarak. Ona bakınca tehlikeyi görebiliyordum ama bu kez sıra bana gelinceye dek Joker'in çok daha fazla işi olacaktı... gerçekten çok. Sırıtarak yanından ayrıldım ve bardan çıktım. Şimdi daha ilerisini düşünmem gerekiyordu, tabii önce bir süre için bu şehirden uzaklaşmalıydım. Uzaktan takip edecektim tüm olanları, beni aralarında çıkacak savaşa dahil etmelerine izin vermeyecektim.