Psychopath+Angel (JARLEY)

-44 Yakalayabildin mi?

BU BÖLÜMÜN JOKER'İN AĞZINDAN YAZILMIŞ OLAN KISMINDA ASHE - MORAL OF THE STORY DİNLEMENİZ TAVSİYE OLUNUR! ŞARKIYI MEDYAYA BIRAKIYORUM! O KISIMDA ŞARKIYI AÇMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN!

                 Jerome'un Ağzından

         Ellerimin kelepçelenmesi, o akıl hastanesine geri dönmek şuan beni etkileyemezdi. Sadece tüm bu olanların bir kabustan ibaret olmasını istiyordum. Bu bahçeden bir an önce uzaklaşmak istesem bile Batman arabayı sürmeyi kesmişti. Nedeni ile ilgili bir fikrim olmadığından biraz beklemiştim ancak görüş açıma Harley'in yerdeki kanları girince dayanamamıştım. O an zihnimde durmadan tekrar ederken burada durmaya devam edemeyecektim. "Kahretsin! Biri bana neden burada durduğumuzu anlatacak mı?" diye çıkışmıştım.

Batman ve Ivy'nin birbirlerine bakmalarının ardından Batman telefonunu almış ve bir şeye bakmıştı. Hemen ardından da Ivy'nin cebindeki telefonu almıştı. Ivy'e göstermeden onun telefonundan da kısaca bir şeye bakmıştı. Kimseden bir cevap alamamış olmama rağmen araba yeniden hareket etmeye başlayınca bunu sorun etmeyi de kesmiştim. Gözlerimi kapatmış ve başımı arkaya doğru yaslamıştım.

Elimde olsa aklımdaki tüm düşünceleri durdururdum ancak olmuyordu. Kafamdaki hiçbir şeyi silemiyordum. Bundan sonrasında bizi ne bekliyordu? Öylece tüm hayatımı Arkham'da geçirmek sorun yaratmıyordu benim açımdan ama Harley bir daha hiç olmayacak mıydı? Çok yakın geçmişte hayatını kurtarmak ve yanımda tutmak için her şeyi yaptığım kızı az önce birkaç kurşunla öldürmüş olmam ne kadar adil olabilirdi ki? Ölmemesi için uğraşmak çok fazla zamanımı almıştı ancak öldürmek sadece birkaç dakikalık bir işti. Ben ne olduğunu kavrayamadan o gözlerini kapatmıştı. Hemde onu bir çöp gibi atan adamın kollarının arasında.

Birden arabanın ani bir fren yapması yüzünden serbest bırakmış olduğum bedenim ileriye doğru gitmişti, sarsılmıştım. Bir araba kazasına kurban mı gidecektim şimdi de? Gözlerimi araladığımda Ivy'nin çığlığını duymuştum. Ne olduğunu anlamadığım için etrafıma bakıyordum...

                Ivy'nin Ağzından

        Karşımızdaki dik tepeden bize doğru süratle gelen arabaya bakakalmıştım. Yol yalnızca tek şeritti ve Batman arabayı durdurmakta bulmuştu çözümü. Tabii buna çözüm denilirse(!) Araba bize yaklaşmaya devam ettikçe camdan sürücü koltuğunda oturan kişi görünmeye başlamıştı. Ancak ne yalan söyleyeyim... Oswald'ı görmek istediğimi söyleyemezdim.

"Onun gözleri kapalı." demişti Batman. Tam kendi kapısını açacaktı ki çarpışma gerçekleşmişti. Vücudumu sarsıntı yüzünden sertçe kapıya vurmuş olmanın verdiği acıyı derinden hissediyordum. Batmobile iç konforu açısından harika bir araç olabilirdi, belki zırhlı da olabilirdi ancak kesinlikle çarpışmaya uygun değildi. Ben hava yastıklarının devreye gireceğini düşünmüştüm oysa.

Aradan birkaç saniye geçmesinin ardından kulaklarımdaki çınlama yavaştan etkisini kaybetmeye başlamıştı. Başımı hızla geriye doğru çevirmiştim ancak acıyan kollarımı hissedebiliyordum, sanırım derin sıyrıklar oluşmuştu. Zorlukla dönmeyi başardığımda dudağı patlamış bir şekilde etrafını görmeye çalışan Jerome içime su serpmiş sayılırdı. Ciddi bir şeyi yoktu. Batman hızla kendi kapısını açmış ve inmişti. "Biz burada mı kalacağız?" diye seslenmiştim. Beni duymamış olsa bile ardından gelip bizim kapılarımızı da açmış ve arabadan indirmişti. "Kaçmaya çalışmayın." diye de uyarmıştı. Şöyle bir durumda en fazla nereye kaçabilirdik ki?

Batman arabaya doğru biraz daha yaklaştığında konuşmuştu yeniden. "Oswald ölmüş." demişti. "Bu durumda araban sağlammış." diyerek cevaplamıştı Jerome onu ancak keyfi pek yerinde değil gibiydi. Harley'i öldürmüş olması benim işime geliyor olsa bile onun vicdani yükü elbette çok ağır olmalıydı, olmalıydı da. Bu ağırlıktan ben de faydalanacaktım. Onun yükünü paylaşarak onu kendime çekecektim. En azından ölmeden Arkham'a gitmeyi başardığımızda bunu yapacaktım yani.