Lucas(Düzenleniyor)

Zavallısın

O an sadece kilitlenmiştim. Sanki felç geçirmiştim.

"Burak nerede?" Hâlâ titreyerek konuşuyordum lanet olsun!.

"O odasında seni bekliyor Lidya." bir dakika,peki o çığlıkta neydi? Burak nasıl odasına gitmişti?.

"O, o çığlık attı, bunu duyduğuma eminim."titriyordum hâlâ,Tanrı aşkına.

"Acaba yanıldım mı?." elini çenesine götürerek düşünüyormuş gibi yaptı.

"Ne için?." sanki umrumdaymış gibi soruyordum birde.

"Düşündüğüm kadar akıllı değilsin." minik bir kahkaha patlattı.Minik diyorum ama yer göy ağlamıştı.

"Cidden zavallısın." ben mi zavallıyım?. Senin belanı sikerim şerefsiz!.

"Bana zavallı diyene bak sen. Asıl sen zavallısın! Küçücük çocuğu kullanıyorsun!" Bağırarak söylemiştim ama gözünü bile kırpmadan beni dinliyordu.

"Bunu sana mı soracağım!" öyle bir bağırmıştı ki anlatamam. Cidden korkmaya başlıyordum ama aynı zamanda hiç umursamıyormuş gibi davranıyordum.

"Ne istiyorsun ondan söylesene!" O kadar ciddi konuşmuştum ki ben bile etkilenmiştim ama o pek umursamıyordu.

Sadece yüzüme bakıyordu. Sanki diyecek bir şeyi yoktu. Aptal!.

"Kendin bile ne istediğini bilmiyorsun! Tam bir zavallısın!" belki ağır konuşuyordum ama hakediyordu.

"Biliyormusun.."gülerek başladığı lafını ciddileşerek bitirdi. Kapıyı göstererek"sen oradan canlı çıkmayacaksın.."
"cesedin çıkacak sadece o kapıdan!" Sonlara doğru şiddetli bir şekilde bağırıyordu.

"Beni tehdit mi ediyorsun sen?!." Kendinden emin bir bakış sergilemişti.

"Doğruları söylüyorum Lidya.."

"Senin sonun geldi artık.. keşke son zamanlarını iyi geçirseydin değil mi?" lafını tamamladığında cidden o kadar korkmuştum ki.

Bu it beni sağ bırakmayacak gibiydi. Burdan kurtulmam gerekiyordu.

Derken kapının açılmasıyla ikimizde kapıya taraf döndük.