Lucas(Düzenleniyor)

Final

Gözümü açtığımda melek yanı başımdaydı..

"Nerdeyim ben?" gözümü iyice açtığımda hastane odasında olduğumu gördüm.Melek yerinden zıplamıştı."Uyandı!" bağırarak odadan çıktı.ardından bir doktorla geldi..yanlarında bir sürü hemşirede vardı.doktor yanıma geldi ve gözümü araladı.ışık tutmuştu."bu bir ilk"hemşire arkadaşlara dönerek konuşuyordu.

"Ne oluyor?" konuşmamla herkes bana döndü.

"Lidya hanım siz nerdeyse yedi aydır komadasınız..ümidimizi yitirmişken uyandınız."

"Nasıl yani?" sanki bana dün gibi geliyordu.en son araba kullanıyordum.

"Eğer uyanmadaysanız..iğne ile sizi tamamen uyutucaktık." yani bu demek oluyorki uyanmasaydım ölücek miydim?.

"Ne demek bu?..nasıl komaya girdim?.."

"Araba kazası..siz araba kullanırken arkanızdan tır çarpmış."

"ne yani ben yedi aydır hayatta değilmiydim?" her şey dahada saçma geliyordu.

"evet."doktor odadan çıkmıştı..ardından hemşirelerde.melek yanıma geldi elimden tuttu.

"Hiç uyanmayacaksın sandım.."bir yandan konuşuyor diğer yandan ağlıyordu.yataktan doğrulup ona sımsıkı sarıldım..

"Umutsuz vakamıydım." ortaya attığım kelimeyle ikimizde kahkaha atmıştık..

"Seni çok seviyorum.." birbirimize sımsıkı sarılmaya başladık..sanki uyanmasaydım kötü şeyler olacakmış gibi hissediyordum..

"Ben seni asla bırakmam..ölsem bile yanına gelirdim." melek yanıma geçip oturdu..elimden tutarak konuşmaya başladı..

"Ben yedi aydır burdayım..yanından ayrılırsam sana bir şey yapacaklarından korktum,dün bir rüya gördüm.." pürdikkat onu dinliyordum.

"Ölüyordun..yanında ise siyah gözlere sahip biri vardı."

"kabusmuş bak..buradayım..senin yanında" bir yandan konuşarak diğer yandan elimle yanağını okşuyordum.

"Korktum..çok korktum.."hıçkırıklar içinde ağlıyordu..başını omzuma yerleştirdim ve konuşmaya başladım..

"Ben annemler gibi seni yalnız bırakmayacağım kardeşim.."gözümden yaşlar süzülmeye başladı..

...

Aradan zaman geçmişti..hâlâ hastanedeydim.
İçeri doktorun girmesiyle yerimde doğruldum.

"Bir sorun mu var doktor bey?" arkasından gelen iki hemşireye baktım..

"Taburcu oluyorsunuz son kontrolleri yapacağız." arkada duran erkek hemşire dikkatimi çekti..sanki bir terslik vardı.erkek hemşirenin gözleri simsiyahtı.ten rengi oldukça beyazdı..sanki ölüydü.Doktor kontrolleri yaptıktan sonra gitti..melek gelmişti..elinde kıyafetler vardı.

"Hadi üzerini değiştir gidelim" gülümseyerek konuşuyordu..kafamla onaylayarak elindeki kıyafetleri aldım..

...

üzerimi giyinip odadan çıktım.melek beni bekliyordu.yanına gittim.

"Hazırım." çıkışımı yapıyordu galiba.

...

işlemler bittikten sonra yürüyerek eve gitmeyi planlıyorduk..

"Sence uyanmasam gerçekten beni öldüreceklermiydi?" kafasını onaylar şekilde sallayarak konuştu.

"hatta böyle bir olaya bile şahit oldum..bir adam komadaydı..nerdeyse sekiz aydır..ve ondan umidi keserek iğne yapmışlardı,sonra işte tabutla çıktı hastane odasından."

"Belkide benim gibi uyanırdı.."

"Ben izin vermedim..seni iğneyle öldüreceklerdi." meleğe gurur dolu bakışlarımla bakıyordum..iyi ki Tanrı bana onu verdi..

"Ah neyse"gözümden süzülen yaşı elimle sildim.eve varmıştık,galiba hiçbir şey değişmemişti..melek hâlâ aynı evdeydi.
eve girdikten sonra melek odasına gitti.elinde bir paketle geldi.

"Elindeki ne?" paketi bana verdi..

"Eğer o gece komaya girmemiş olsaydın bunu sana verecektim.." paketi açtım,içinden laptop çıktı..bu laptop abimindi..istemsizce gözlerim dolmuştu..

"Teşekkür ederim" ardından ona sarılmıştım..

...

Bir hafta geçmişti..melekle oturup film izliyorduk..ben komaya girdikten sonra güzel filmler çıkmıştı piyasaya..film bittikten sonra artık söylemek istediğim şeyi söylemek kararı almıştım.Meleğe bakarak konuşmaya başladım..

"Ben yeni eve taşınacağım..." şuan tam bir tavşan gibi bakıyordu..çok şaşırmıştı..

"Niye" demesiyle konuşmama kaldığım yerden devam ettim."bilmem..yalnız kalmayı seviyorum bunu biliyorsun" elini alnıma koyarak konuşmuştu.."ateşin mi var?.."

"Yok.." hafif gülmüştüm...

...

Zorda olsa meleği yeni ev muhabbetine ikna edebilmiştim.uygun fiyatlı ev bulmuştum ve tabii ki hemen almıştım..

...

Melek eşyalarımı yerleştiriyordu yardım etmek için..

"Sence yapa bilirmisin?..yalnız" eli çalışıyor ama ağzıda konuşuyordu..kafamla dediğini onaylamıştım.

"En iyisi bu" elimdeki peluş oyuncağı göstererek konuşmaya başladım..bana döndü ve elimdeki oyuncağı gördüğünde hafif bir kahkaha attı.."sen eskiden onsuz yaşayamazdın.."

...

Nerdeyse evdeki her şeyi halletmiştik ve melek gitmişti..koltuğa oturmuş telefonla ilgileniyordum..bir ses duymamla telefonu kapatıp evin içinde gezinmeye başladım.tüm odaları kontrol ediyordum.

bir tek bodrum kalmıştı..bodrum kapısına doğru gittim ve kapıyı açtım..içerisi oldukça karanlıktı..salona gidip telefonu yanıma aldım.yeniden bodruma gidiyordum..telefondan feneri açıp içeriye göz gezdiriyordum..

ışığı sağıma doğru çevirmemle kafası parıldayan bir oyuncak gördüm..nerdeyse beş yaşlarında bir çocuk boyundaydı.oyuncağın olduğu yere gidip yere eğildim..kafasını tıklattığımda porselenden olduğunu farkettim..

"Galiba evin eski sahibi seni burada unutmuş.." konuşarak oyuncağı kucağıma aldım..evden gelen sesle oyuncağı olduğu yere bırakıp bodrumdan çıktım..

kapıyı kapatmadan odama gidecektimki arkamdan gelen kapı gıcırtısıyla duraksadım..arkama baktığımda kapı kapanmıştı..bodrum kapısına bakarak odama gidiyordum..odama koşup kapıyı kapattım..arkamı döndüğümde ufak bir çığlık attım..ardından elimle ağzımı kapattım.

Lanet olsun!.

Hikayenin sonuna gelmediniz..2.kısım "23 Şubat"yayında olacak..

Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim..umarım hikayeyi beğenmişsinizdir..umarım sizi hayal kırıklığına uğratmamışımdır.

Sizleri seviyorum..tekrardan görüşmek dileğiyle..❤️