Lucas(Düzenleniyor)

Davetsiz misafir

Lucas🖤

Hikaye...

"Bana kitap okurmusun?" sarılan Buraktı. Başka kim olacaktı ki? Ölüm meleğim bana sarılmayacaktı ya?.

"Tabi Burakcım okurum. Bulaşıkları bitireyim gidelim."

"Tamam."

bulaşıkları bitirip Burakla kitap seçmek için mini kütüphanesine gittik.Kitap seçip salona geçtik. Koltuğa oturup kitabı açtım ve okumaya başladım.

" Bir varmış , bir yokmuş..

Güzeller güzeli bir dadı varmış..

O her zaman ki gibi bakması gereken çocukla ilgileniyordu..

Çocuk uyuduktan sonra dadı odasına geçmişti..

Odasına girdiğinde heryerin kırmızı gül ile kaplandığını görür.

Bunu daha önce ilgilendiği çocuğun yaptığını düşünür..

Ama aslında,bu kırmızı gülleri davetsiz misafir bırakmıştı."

...

İlginç,bu hikaye bana bir yerden tanıdık geliyor.. Davetsiz misafir.

"Davetsiz misafir kadına aşık mıydı?." Bence kırmızı güller birer tehdid olmalıydı..

"Burakcım hadi uyku vaktin." Konuyu kapatmayı tercih etmiştim.

Zaten uykusu gelmişti bile.Odasına götürüp yatağa yatırdım ve kendi odama geçtim.

Geceliğimi giyip yatağa uzandım. Pek uykum yoktu, ama uyumak istiyordum.Uyuduğum zaman tüm dertlerim yok oluyordu.

...

Saatler saatleri kovaladı.Ben düşüncelere dalmıştım.Maziyi düşünüyordum.Ailemi,(eski)nişanlımı.İsmi Yağızdı.

Hiçbir sebep yokken terketmişti beni.Canım o kadar fazla yanmıştı ki. O beni terk edişi hala gözümün önünden gitmiyordu.

Ondan sonra kimseye güvenemedim.Hâlâ da güvenemiyorum.

Eskiler yakamı bırakmıyordu. Ailemin gözlerimin önünde mahvoluşu. Abimin can vermesi. Hiçbir şeyi unutamıyordum.

...

Saatin 5 olduğunu farkettim ama ben daha uyumamıştım bile.

Keşke normal bir düzenim olsaydı.Doğru insanlar çıksaydı karşıma, ama malesef hayat acımasızdır.

Hep acı çekersin.Oysa ki,geçmişin için çekmeye değmezdi o kadar fazla acıyı.Kalbim sızlıyordu.

Lucas'ın bana zavallıymışım gibi baktığı o gece liseye dönmüştüm adeta.İnsanların beni ötekileştirmesi.

Benden nefret etmeleri.Uğradığım zorbalıklar sanki ruhuma hapsolmuştu.Unutamıyordum.
Devamlı bana eziyet ediyordu o acılar.

Beni seven bir ailem olmadı.Hep üvey evlattım.Aslında annemin çocuğuydum,ama sanki farklı biriymişim gibi davranıyorlardı.

Babam ilk kez benimle gurur duymuştu. İşte o zaman bende kendimle gurur duydum.Ama aynı gün babam hayatını kaybetti..

Bazen diyorum ki,boşver her şeyi,hayatının bir anlamı yok,kıy canına.

Ama yapamıyorum.belki de ölmek değilde yaşamak istiyorum..

Ama böyle bir hayatta asla.