Soğuk Bir Ankara Gecesi

2.Bölüm:Çocukluğun Çığlıkları

Bölüm şarkısı:Radiohead-No surprises

Bazı insanlar çocukluğunu yaşayamaz.

Bende o insanlardandım.Mesela hiç babamla evcilik oynamadım ben ya da annemle çimlerde koşmadım.Dizlerim kanadığında kimse sarmadı yaralarımı, ben hep bir köşede ağlayarak geçirdim acılarımı.Kimse bana elleriyle reçelli ekmek yedirmedi ya da akşam bir bardak süt içmedim ben.Kimse bana oyuncak bebekler almadı,ya da benimle top oynamadı.Veli toplantılarıma kimse gelmedi mesela,okulda yaptığımız etkinliklerde herkesin annesi tatlılar,börekler,çörekler yapardı.Okula gitmezdim o günler,gitsem bile bir köşede oturup onları izlerdim.

Çocukluk nedir bilmezdim ben,toprakla oynayıp sonrada annemin yanına gidip üstüm kirlendi demedim ben.Toprakla bile oynamadım ki.Elbiselerim yoktu benim,renkli ayakkabılarım,süslü tokalarım.Küçükkende hep siyah giyindirdim ben,daha doğrusu giyinmek zorunda kalırdım.Oysa siyahtan nefret ederim ben,rengarenk elbiseler giymek isterdim,ama siyah giymek zorundaydım.Ben siyahtan nefret ederken bile ona bağlıydım.

İtalyanın ılık rüzgarı yüzüme vururken,önümdeki koskocaman siyahlığa bakıyordum.Gözüm uykusuzluktan şişmişti,dudaklarım kurumuştu.Kaç saattir burdayım bilmiyordum.Aklım hala Patronun söylediklerindeydi.Çocukluğunu yaşayamamış bir insandım ben şimdi vereceğim bir kararla binlerce çocukta belkide çocukluğunu yaşayamayacaktı.

Yaslandığım yerden doğruldum ve kaslarımı oynattım.Arkamı döndüm ve cam kapıdan içeri girdim.Patron koltukta uyuyamamıştı.Yatak odasından ince bir pike getirdim ve üzerine örttüm.

Asansörün kapısı açıldığında dışarı çıktım ve çok eskiden kaldığım odama doğru ilerledim.Parmağımı kilit yerine bastırdım ve klink sesiyle kapı açıldı.Kapıyı ittirdiğimde burnuma keskin bir karanfil kokusu doldu.Elimi uzatıp lamba düğmesine bastım.

Sade ve siyah ağırlıklı oda göz önüne çıktı.Etraf hiç değişmemişti.Bacaklarım istemsizce çalışma masama gitti.Yazdığım mektuplar hala burada duruyordu,sayısı yüzü geçkindi.

Elimi rastgele bir mektuba attım ve yapıştırdığım kısmı kaldırıp içindeki kağıdı çıkardım.Gözlerimle yazdığım is kokan satırları okumaya başladım.

"Konuya nereden başlayacağımı bilmiyorum ya da nasıl bitireceğimi ama kötüyüm ve korkuyorum,onu kaybetmekten korkuyorum.Onu kaybetme hissi bana cehennemde gibi hissettiriyor,alevlerin,acının ve gözyaşının içinde.Ona sarılıyorum,kokusunu içime çekiyorum.Birgün kokusunu unutmaktan korkuyorum,kokusunun bir rüzgara kapılıp ellerimin arasından uçup gitmesinden korkuyorum.Masum gözlerle bakıyor bana,hiçbirşeyden haberi yok,gülmeye çalışıyorum.Sonra gözlerim doluyor,gözyaşlarım yanaklarımdan akarken onlara dokunamıyorum sanki dokunsam yanacak gibiyim,boğazıma doğru ilerliyorlar,yine korkuyorum silemiyorum sanki biranda boğazımı sıkacaklar ve beni nefessiz bırakacaklarmış gibi.O gitse zaten nefessiz kalacam,biliyorum ama uzatamıyorum ellerimi,tutamıyorum onu.