Kaç yağmur geçmişti üstümden,kaç keder ıslatmıştı kirpik uçlarımı,kaç acı dolaşmıştı ruhumda,kaç hayal kırıklığı doldurmuştu göğüs kafesimi,acının o soğukluğu parmak uçlarıma kaç kez değmişti,yalnızlık kaç kere çalmıştı kapımı?
Yelda Kargısan yaşadı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Doğmak ve ölmek. Doğduğumuz anda başlar engeller hayatımıza girmeye.Çocukken yürümeye çalışmak ve yürürken düşmek engel olur bize,büyüdükçe okula başlarız.Alfabeyi öğrenmek engel olur bize,sonra sınavlar,ve liseye geldiğimizde ailemiz engel olur bize.İyi bir okul kazanmamız için.Üniversiteye geçtiğimizde mezun olmak engel olur bize.Sonra da iş bulmak,daha sonra sevdiğimiz biriyle evlenmek.Engeller hayatımızı oluşturur.Yaşadığımız zamanın her evresinde engeller karşımıza çıkar.Bazen bu engellerden düşeriz ve dizlerimiz kanar ama hayat durmamızı istemez bizi devam etmeye zorlar.İnsanların bazılarıgeçer bu engelleri ne kadar yara alırlarsa alsınlar,bazıları ise dayanamaz ve o engelinönünde can verirler,bazen de canlarını kendi elleriyle alırlar.
Hayattaki engellerden biri ise ihanettir.
İhanet şimdi benimde kapımı çalmıştı işte.Sanki hayatımda başka engeller yokmuş gibi birde ihanet gelmişti yanlarına.Biliyordum böyle olacağını,en başından beri biliyordum onun Kerberosun adamıolacağını ama bir umut inanmıştım işte.Umut yine kırmıştı kanatlarımı.Neden bu kadar acıtıyordu,bildiğim birşey neden canımı bu kadar yakıyordu.
Canımçok yanıyordu.
Canımçokçokçok yanıyordu.
Bir balığın denize hasreti gibi,bir kuşun gökyüzüne hasreti gibi,bir kedinin sıcak bir yuvaya hasreti gibi,bir yaprağınağaca hasreti gibi,bir çiçeğinyağmura hasreti gibi bir hasret duyuyordum nefes almaya.Yanan ciğerlerime bir nefes çekmek o kadar zordu ki.İhanet acımasız kamçılarını sırtıma vuruyordu.İzler bırakıyordu,izler iyileşmiyordu.Acıları bırakıyordu,acıları geçmiyordu.Hayal kırıklıkları bırakıyordu,hayal kırıklıkları ciğerlerimi kesiyordu.
Ellerimi umutsuzca boynuma götürdüm ve orayı ovdum.Göz yaşlarım durmuyordu.Göz yaşlarımı durduramıyordum.Ayağa zar zor kalktım ve kendimi yatağıma attım.Yorgana çaresizce sarıldım.Yüzümü sakladım ve hıçkıraklarımı bastırdım.Boğazıma dolan hayal kırıklıkları canımı yaktı.Orayı bir ağacın kökünü keser gibi yavaşyavaş kestiler.Her bir vuruşta içime azar azar sızı doldu.Sızının etkisi şiddetliydi.Hayal kırıklıklarıyla birleşiyordu daha çok nefesimi kesiyordu.Nefes almak istediğim an kesikler artıyordu.Kesikler ve kanlar her yerdeydi.Delirtmek için zihnime damlıyordu kanlar.Beni yok etmek için,kendimi bitirmem için.
