Kaç yağmur geçmişti üstümden,kaç keder ıslatmıştı kirpik uçlarımı,kaç acı dolaşmıştı ruhumda,kaç hayal kırıklığı doldurmuştu göğüs kafesimi,acının o soğukluğu parmak uçlarıma kaç kez değmişti,yalnızlık kaç kere çalmıştı kapımı?
Yelda Kargısan yaşadı...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hz.Adem zehirli elmayı yediğinde kovulmuştu cennetten Hz.Havvayla beraber.Şeytana uymuştu.İçindeki dürtüyü engelleyememişti.İradesini kaybedip ısırmıştı o elmadan.Sonra dünyada pişmanlıklar çekmişti hatası yüzünden.O elmayı yemeseydi cennette yaşardı ama artıkçok geçti.İş işten geçmişti.Kader bir kere yazıldımı silinmiyordu işte.O düğümler bir kere atılmıştı ve bir daha çözülmeyecekti.
Karşımdaki adamın kahverengi gezegenine bakarken kendimi Hz.Adem gibi hissettim.O yasaklı bir elma gibiydi.Ona kapılırsam pişman olacaktım ve bir daha düzelmeyecekti.Kaderin kırmızı İpi bir kez gerildi mi zamanı geri alamazdın.Kendime sahip çıkmaya çalışıyordum ama beni günaha çağırıyordu o yasak elma.Bir ilahi gibi zihnime doğru fısıldıyordu.Saçlarından ve gözlerinden etkileyci notalar çıkıyordu.Bir uçurum gibi kapılıyordum ona.Uçuruma baktıkça içine çekiyordu beni.
Yasak olan beni içine çekiyordu.
Elimdeki kupadan bir yudum daha aldım.Ihlamur mükemmel bir şeydi.Boğazımda bıraktığı his beni rahatlatıyordu."Daha iyi misin?"dediğinde kafamı salladım."Balıklara bakalım mı?"diye bir teklif sundum ona."Olur"dedi ve yanaklarındaki iki çukur belli oldu.Sandalyeden kalktık ve salona ilerledik.Balıklara biraz yem verdiğimizde yemeye başladılar.Çok güzel bir havaları vardı.İnsanın ruhunu sakinleştiriyorlardu.Gözlerimde bir kemanın notaları çalmaya başladı.Sanki balıklar da duyuyorlarmış gibi sağa sola hareket etmeye başladılar.Zihnimde her arşe kemana değdiğinde balıklar dans etmeye devam etti.
Biraz daha onları izledikten sonra kendimi koltuğa bıraktım ve arkaya uzandım.Ağrım azalmıştı.Efruzda yanıma gelip oturduğunda gözlerimi ona çevirdim.
"İnsanın kalbini anlamak olanaksız bir şey"dedim Genç Wertherin Acılar'ından bir alıntı olarak.Göz kırptı ve gülümsedi. "Anlaşılmamak bizim gibilerin yazgısı"dedi oda bir alıntı yaparak.
Kimsenin anlamadığı iki insan birbirini anlar mıydı?
İki insan birbirinin ruhunu sarar mıydı?
İkikesik kalp birbirinin kesiklerini kapatır mıydı?
Kafamı pencereye döndürdüm nefes almak için.Bu dünya beni boğuyordu.Kar tanelerini gördüm ilk önce.Sonra Efruzun sesini işittim.
"Gözlerine çok hüzünler yağmış Kar Yıldızı,çok fazla çığın altında kalmışsın."
Dedi.Dilindeki sözcükleri beni tanımladı.Nasıl bu kadar iyi biliyordu beni.Sanki geçmişimi,geleceğimi ve bugünümü onun zihnine koymuşlarda,hepsini söylüyormuş gibiydi.
