Kaç yağmur geçmişti üstümden,kaç keder ıslatmıştı kirpik uçlarımı,kaç acı dolaşmıştı ruhumda,kaç hayal kırıklığı doldurmuştu göğüs kafesimi,acının o soğukluğu parmak uçlarıma kaç kez değmişti,yalnızlık kaç kere çalmıştı kapımı?
Yelda Kargısan yaşadı...
Bölüm şarkısı:Bassnectar-Speakerbox feat Lafa Taylor
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Karşımdaki adamlara bakarken içim de bir korku kırıntısı dahi yoktu.Bu içtiğim şaraplardan olabilirdi ya da böyle olaylara alıştığım için bilmiyordum.Hermanın"s*ktir"
demesiyle ona baktım ve "ne yapacağız?"diye bir soru yönelttim.Elini torpidoya uzattı ve içinden iki tane silah çıkarttı.Birini bana uzattı ve gözlerimin içine baktı.Mavilerinde endişe ve cesaret vardı."Bunu yapmalıyız"dedi özgüven veren bir sesle.Silahı elime aldım ve"sadece yaralarım veya bayıltırım"dedim."Yeterki etkisiz hale getir"dedi.Arkadaki üçlü hala uyuyordu.Efsaya seslendim ama bir cevap alamadım.Ofladım ve silahı arkama saklayıp arabadan indim.Herman da aynısı yaptı ve kapıyı açtı.Havanın soğukluğu tenimi ürpertti ama tepki vermedim.Önümdeki adamlara odaklandım.Hepsinde maske vardı.Liderleri olduğunu tahmin ettiğim adam öne çıktı ve Herman'a "kızı bize ver" dedi.Sesi maskeden dolayı boğuk çıkmıştı."Hey bende buradayım"dedim.Bu umursamazlık nereden geliyordu bana.Birazdan belki de ölecektim.Adam gözlerini bana çevirdi ve ani bir hareketle silahını çıkarıp koluma doğru sıktı.Ama kaçırdığı birşey vardı ben yıllarca bunlar içineğitim almıştım.Zarif bir hareketle kendimi arabanınarkasına çektim.Herman'da kaçmıştı.Adamların silah sesleri havadan yankılandı.
Efsa ve diğer ikisi cidden hala uyuyorlar mıydı?nasıl bir uykuları vardı bunların.Adamların bir ikisini vuran Herman bana baktı ve"onları etkisiz hale getirmeliyiz"dedi bu harekete geçmem için bir işaretti.
Elimdeki silahla çıktığımda arabanın arkasına gelen iki tane adamı gördüm.Üç adım uzağımdalardı.Topuklu ayakkabılarla zor olsada birine uçan tekme attım obayılıp yere düşerken yanındaki silahı bana doğrulttu.Gözlerinde korkuyu gördüğümde gülümsedim.Beni vuramazdı.Silah elinde titrerken hiçbirşey yapmadım.Sadece gözlerine baktım.Sonunda elindeki silahı yere attı diz çöktü.Ona tepeden bir bakışattım ve silahın kabzasını kafasına vurdum.
Herman arkasında boynuna sarılan adamın karnına bir dirsek geçirdi ve ona dönerek kolunu büktü.Sonra da boynunu kırdı.Kemiğin o iç bulandırankırılma sesi yüzümü buruşturmama sebep oldu."Çok yavaşsın"dedi.O yaklaşık 8-9 adamı etkisiz hale getirmişti ben ise 2 tane."Aa acele etmedim"dedim ve güldüm.Herman da güldü.Kafamla arabayı göstererek "bunlar hala nasıl uyuyorlar" dedim sitemle.Kollarını bilmiyorum dercesine salladı.Bayılttığımız adamın birini bagaja koyduk ve arabaya geri bindik."Kerberos'un adamları olmalılar"dedim."Bundan sonra çok daha dikkatli olmalıyız"dedi.Arabayı çalıştırdığında kafamı koltuğa yasladım."Bu hayattan nefret ediyorum"dedim biranda.Herman bir iki saniye gözlerime baktı sonra geri önüne döndü ve "Bu hayatı kim severki" dedi.Acı bir gülümseme yüzümde peydah oldu.
