Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 2

Twee weken waren voorbij gevlogen, net zo snel als een trein die van de ene naar de andere kant van Nederland reed.

Het was achttien juni, Bas en Anouk waren twee jaar samen. Twee jaar, 730 dagen, 24 maanden en heel wat uren en minuten. Het was een lange tijd, maar het zou langer worden. Veel langer nog.

Het was twee uur in de middag toen Anouk het kleine café in kwam lopen. Ze keek rond, het was klein, knus en gezellig. Het café stond blauw van de rook. Mensen praatte en lachte terwijl Anouk naar tafel zestien liep, zoals ze had afgesproken met Sam Aschman.

Anouk tikte zenuwachtig met haar nagels op het tafeltje, alsof ze haar eerste date had en veel te vroeg was gearriveerd. Na vijf minuten wachten en niks doen kwam er een man aangelopen die tegenover Anouk plaats nam. De man had donker haar en een licht getinte huid. Hij pakte Anouks hand en stelde zich voor als Sam Aschman.

‘Anouk Slagmolen,’ stelde ze zichzelf voor. De man knikte en keek Anouk doordringen aan, met zijn doffe bruine ogen. Ze schatte hem tegen de 40.

‘Vindt u het goed als ik het interview opneem?’ vroeg Anouk. De man schudde zijn hoofd.

‘Daar houd ik niet van,’ zei hij met een Frans accent. Ik vroeg me af of hij echt Frans was, of een halfbloed. Zijn achternaam klonk alles behalve Frans, maar hij praatte als een echte Fransman. Anouk zuchtte en pakte haar tas van de grond. Snel viste ze er een pen en een kladblok uit. Met een klap viel de blauwe tas weer op de grond.

‘Wilt u uw verhaal vertellen, of zal ik vragen stellen?’ vroeg Anouk. Haar blauwe ogen richtte zich op de man die voor zich zat.

‘Ik vertel mijn verhaal,’ zei de man. Ik knikte en bleef de man verwachtingsvol aanstaren. Na een korte stilte begon hij zijn verhaal: ‘ik ben onschuldig veroordeeld en heb een tijdje in de gevangenis gezeten voor verkrachting van een paar meisjes.’

‘Hoe lang heeft u in de gevangenis gezeten?’ vroeg Anouk.

‘Ik zou mijn verhaal vertellen, geen vragen had ik gezegd!’ riep de man geïrriteerd. Anouk schrok van de plotselinge uitbarsting van de man en besloot zich maar stil te houden, ook al was het moeilijk, vragen stellen zat nou eenmaal in het bloed van een journalist. Een journalist moest en zou alles hoe dan ook te weten komen, dus stelde je vragen.

‘Ik had die meisjes nog nooit gezien, maar zijn beweerde van wel. Ik heb nog nooit iemand verkracht en dat was ik ook niet van plan,’ vertelde Sam. Hij stopte even met praten en keek Anouk aan. Anouk zweeg en zag hoe Sam aan zijn broekzak wriemelde; hij was zenuwachtig. Had hij iets te verbergen?

‘Schrijf je wel mee?’ vroeg hij opeens. Anouk knikte. ‘Waarom staat er dan zo weinig?’

‘Ik schrijf op wat ik wil gebruiken in het artikel,’ vertelde Anouk.  De man keek Anouk recht in haar blauwe ogen aan, ze voelde zich helemaal niet prettig in zijn bijzijn. Ze keek constant om zich heen en wilde het liefst weg, weg uit het café.

 ‘Dat jaar in de gevangenis was vreselijk, ik leefde in een hel. Ik was eenzaam en ben al mijn vrienden kwijt geraak. Mijn vriendin heeft me laten zitten en mijn kind is mij afgenomen! En dat allemaal door een verkrachting die ik niet op mijn geweten heb!’ riep hij gefrustreerd.  Ik knikte en maakte wat aantekening op het papier dat voor mij lag.

‘Kunt u misschien wat meer vertellen over het proces voordat u de gevangenis in ging?’ vroeg Anouk nieuwsgierig.

‘Ik zei geen vragen!’ schreeuwde Sam. De mensen in het café keken direct in de richting van Sam en Anouk. Anouk keek de man beschaamd aan en richtte haar blik op het papier, voor haar neus. ‘Maar goed ik vertel wat. Ik was vroeger niet zo’n lieverdje en was al een aantal keren in aanraking gekomen met de politie voor kleine conflicten. Maar dit keer werd ik uit het niets opgehaald en meegenomen naar het bureau. Ik werd er van beschuldigd vier meisjes meerdere malen verkracht te hebben,’ vertelde Sam. Anouk schrok, dit verhaal kwam haar verdomd bekend voor. Vorig jaar had ze er nog een groot artikel over geschreven voor het tijdschrift, tijdens haar eindstage. Wat moest die man nu ineens van haar? Zijn slechte daden wit laten wassen? Moest ze nu ineens iets positiefs over hem schrijven?