Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 12.1

De hechtingen zaten er in. Anouk probeerde de pijn te negeren.

‘Ze is wel heel mager,’ zei de dokter. De mannen knikte slechts. ‘Laat haar maar goed eten, drinken en rusten, dan heeft ze er binnen de kortste keren geen last van. Jullie moeten haar elke twee uur wakker maken, ze kan een hersenschudding hebben,’ vertelde de dokter. Anouk had geen idee wat ze zeiden, Frans was niet haar sterkste kan. Af en toe ving ze een woord op, maar dat waren alleen de woorden mager en twee, heel veel kon ze er dus niet mee.

‘Kan ik haar niet even verder onderzoeken? Ze ziet er verre weg van gezond uit.’

‘Nee, dat kan u even niet, wij moeten zo weg. Dus een andere keer maar weer,’ zei Sam. Hij sprak dus ook Frans concludeerde Anouk. Misschien was hij wel Frans, dat zou ook gelijk zijn accent en getinte huid verklaren.

‘Deze dame kan niet mee, ze moet rust nemen,’ vertelde de dokter. Sam knikte en liep met de dokter mee de kamer uit. Anouk bleef achter met de handlangers. Ze begreep de haast niet, waarom moest die dokter zo snel weg. Hij wilde volgens mij nog van alles doen, maar werd gewoon weggestuurd! Vermoeidheid overspoelde Anouks lichaam. Ze sloot haar ogen en hoopte dat ze hier nog een tijdje kon blijven liggen. Ze wilde slapen, oneindig lang slapen. Ze wilde nooit meer wakker worden en Bas later in de hemel weer tegen komen. Om daar verder te leven en het leven te krijgen waar ze samen van droomde. Dan was Sam tenminste uit haar leven.

Sam kwam de kamer binnen gelopen. Hij had de handboeien bij zich. Een gevoel van teleurstelling overspoelde Anouk. Hij greep haar polsen en maakte deze vast aan het bed. Met het touw knoopt hij heer enkels aan het bed vast. Het was beter dan in de kelder, maar nog steeds niet geweldig.

‘Ze moet rust houden, dus ze moet wel hier blijven,’ legde Sam uit aan zijn handlangers. ‘Maar geloof me, als mevrouwtje zich niet gedraagt is ze gelijk weer terug bij af.’ Anouk knikte en glimlachte naar hem. De mannen verlieten de kamer en deden de deur op slot. Anouk kon geen kant meer op. Ze sloot haar ogen, met een brede lach op haar gezicht, eindelijk kon ze echt slapen, zonder keiharde ondergrond.

De hele dag waren Ramon en Julia in het ziekenhuis gebleven. Maar ze mochten maar niet bij Karlijn komen. Vroeg in de ochtend werden Ramon en Julia wakker in de gastkamers van het ziekenhuis en nu zaten ze alweer in de wachtkamer, te wachten op nieuws. Zusters en artsen liepen kamers in en uit, ze bekeken dossiers en papieren, maar niemand keek naar Ramon en Julia om. Julia begon ongeduldig te worden, ze had slecht geslapen en was daardoor ongelooflijk moe en vervelend.

‘Ik wil nu naar mama,’ jammerde ze. Ramon knikte begrijpelijk maar zei niks. Al de hele ochtend probeerde hij haar uit te leggen dat ze nu even niet naar mama konden, maar het drong maar niet tot Julia door. Ze wilde het niet begrijpen en Ramon eigenlijk ook niet. Minuten lang zaten ze in de wachtkamer, als strandbeelden, die er alleen maar zaten om de boel op te leuken. Secondes tikte voorbij, maar uiteindelijk kwam er toch een dokter naar het tweetal toegelopen.

‘Karlijn slaapt nog, maar jullie mogen naar haar toe. Niet te lang, ze heeft haar rust echt nodig. Ze heeft veel schade opgelopen en het is een wonder dat ze dit heeft overleefd,’ vertelde de arts. Ramon knikte en stond op. Julia stond ook op en keek de arts met betraande ogen aan.

‘Kan dit nog een keer gebeuren?’ vroeg Ramon.

‘De kans is klein, maar ik kan het nooit uit sluiten. De kans op een derde infarct is nihil,’ legde de man uit. Ramon knikte weer en liep zonder nog iets te zeggen met Julia aan de hand naar de kamer van Karlijn. Voorzichtig opende hij de deur en liepen ze naar het bed van Karlijn.

Ramon nam plaats op de stoel naast het bed en Julia klom direct op zijn schoot. Toen ze goed zaten pakte Ramon Karlijns hand beet en wreef hij er voorzichtig overheen. Julia legde haar hand er bovenop.