Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 3

Een derde hoofdstuk alweer! Yeah :) Ik hoop dat jullie het leuk vinden, ik sta altidj open voor kritiek en tips! De schuingedrukte stukken gaan over Bas en over de agenten. De niet-schuingedrukte stukken gaan over Anouk. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bas toetste met trillende vingers het telefoonnummer in van de plaatselijke politie. Hij had tranen in zijn ogen en zijn haren stonden verward op zijn hoofd. De telefoon ging over en er werd opgenomen.

‘U spreekt met Bas Dekker, ik wil mijn vriendin als vermist opgeven,’ zei hij met een trillerige stem. Hij was bang om Anouk kwijt te raken, hij kon en wilde niet zonder haar leven. Ze moest gevonden worden, wat er ook met haar aan de hand was.

‘Wat is haar naam?’ vroeg de vrouw aan de andere kant van de lijn.

‘Anouk Slagmolen,’ zei Bas. Er verscheen een glimlacht bij de gedachte dat hij binnenkort kon zeggen dat ze Anouk Dekker heette en dat ze zijn vrouw was. Maar eerst moest ze terugkomen.

‘Wanneer heeft u haar voor het laatst gezien?’ werd er gevraagd. Bas zuchtte, hij wilde niet ondervraagd worden, hij wilde gewoon zijn verloofde terug, maar hij wist dat dit nodig was.

‘Om drie uur vanmiddag ging ze weg en om zes uur hadden we een afspraakje, maar ze is nooit op komen dagen. U moet iets doen,’  vertelde Bas. Hij keek naar de klok, het was tien uur in de avond, al vier uur lang zat Bas te piekeren over waar zijn vriendin bleef.

‘Sorry meneer, wij kunnen pas ingrijpen als het persoon 24 uur vermist is,’ zei de vrouw. ‘Misschien komt uw vriendin vanzelf wel thuis,’ zei de vrouw.

‘Gelooft u mij niet? Ik wil mijn vriendin terug, ze is vermist! Ze is in gevaar en u zegt dat er pas over 24 uur gehandeld kan worden!’ riep Bas kwaad.

‘Sorry het zijn regels, morgenavond kunt u contact met ons opnemen, een fijne avond nog,’ zei de vrouw en ze verbrak de verbinding. Verbijsterd stond Bas in de kamer, met de hoorn van de telefoon in zijn hand. Hij keek voor zich uit en voelde zich machteloos. Verdomme! Waarom deden ze niks?

De avond ging langzaam voorbij, seconde leken uren en uren leken dagen.

Het was een slapeloze nacht in een leeg tweepersoonsbed. Bas werd vroeg wakker en keek naar het onbeslapen gedeelte van het bed, waar Anouk hoorde te liggen. Het was negen uur inde ochtend, maar vanavond mocht Bas pas bellen. Dat zou nog zo lang duren, het zouden eenzame en pijnlijke uren zijn.

Anouk opende haar ogen. Ze knipperde een paar keer en herinnerde zich plotseling weer waar ze was. Ze was niet bij Bas, ze was in een garage, in de middel of nowhere. Ze was meegenomen door ene Deon en een man zonder naam, of in ieder geval door een man wiens naam Anouk niet wist. Haar hoofd bonsde als een malle terwijl ze zich af vroeg hoe lang ze er al zat. Het voelde als dagen, maar dat zou vast niet zo zijn, tenzij ze dagen had geslapen.

De tijd tikte traag voorbij. De hele dag deed Bas niets anders dan wachten, wachten tot hij kon bellen of tot Anouk ineens terug kwam en vertelde dat alles één grote grap was.

Het was vijf uur in de middag toen Bas de politie weer belde.

 ‘Hallo, u spreekt met Bas Dekker, ik wil mijn vriendin als vermist opgeven,’ zei hij. Eigenlijk zei hij het fout. Hij wilde haar niet als vermist opgeven. Het moest, anders zou ze nooit terug komen. Anders zou Bas Anouk nooit meer in zijn armen kunnen houden.

‘Hoe lang is ze al vermist?’ vroeg de vrouw. Het was dezelfde vrouw als gisteravond.

‘Sinds gister ergens tussen twee en zes uur. Maar toen wilde jullie er niets aan doen. Het gaat om Anouk Slagmolen,’ vertelde Bas. Hij ijsbeerde door de kamer en hield de hoorn tegen zijn oor aangedrukt. De vrouw verzekerde hem twee agenten naar zijn huis te sturen en Bas gaf zijn adres door. De verbinding werd verbroken en Bas slikte zijn tranen weg. Hij pakte een fotolijstje dat op de vensterbank stond. Het was een prachtige foto van Anouk. Daarnaast stond een iets minder mooie foto van Bas. Hij liep met het lijstje in zijn hand naar de bank en bekeek het met betraande ogen. Een traan viel op het lachende gezicht van Anouk. Ze had een betoverende lach en mooie diepblauwe ogen. Bas miste haar nu al en ze was nog niet eens zo heel lang weg. Hij kuste de foto en liet zijn hoofd op het blauwe kussen zakken, die in het hoekje van de bank lag. Hij voelde zich alleen, alsof hij Anouk voorgoed kwijt was.