Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 7

Karlijn keek met open mond naar het beeldscherm. Ramon was snel gekomen, hij was net thuis en ging gelijk weer weg. De woede van Karlijn groeide met de seconde. Die klootzak had het mailtje naar alle mensen die in of rondom Enkhuizen woonde gestuurd. Dus ook naar Bas. Hij zou zich rot schrikken als hij zijn vriendin zo zou zien. Karlijn bekeek vol afschuw de foto’s van Anouk. Het waren naaktfoto’s. De vrouw op de foto leek bijna niet op de vrouw die ze was voordat ze bij die griezel kwam. Anouk keek angstig en leek net een zielig vogeltje dat uit het nest gevallen was en iedereen was verloren. Ze was in die paar dagen al flink wat kilo’s kwijt geraakt. Anouk zag er vreselijk uit.

‘We moeten haar echt vinden voordat ze er helemaal aan onderdoor gaat. Misschien verhongert ze wel, of droogt ze uit. Maar Anouk ziet er helemaal niet gezond uit,’ zei Karlijn. Ze praatte snel, sneller dan normaal, waarschijnlijk door de angst. Ze was niet snel bang, maar in dit geval wel. Karlijn kende Anouk niet eens, maar ze maakte zich constant zorgen om de jonge vrouw. Ze bekeek het e-mail adres van de afzender in de hoop daar iets uit te halen. naakt@hotmail.com stond er. Karlijn zuchtte, ze hadden ze niks aan. Ramon zuchtte, pakte een stoel en ging naast Karlijn zitten.

‘Misschien hebben we iets aan het IP-adres,’ zei hij.

‘Dat kunnen we wel aan Jan overlaten,’ zei Karlijn terwijl ze op stond en naar de koelkast liep. ‘wil je wat drinken?’ Ramon schudde zijn hoofd.

‘Ik moet zo maar gaan. Morgen moeten we weer vroeg aan de slag,’ zei hij. Karlijn knikte begrijpelijk, maar voelde de teleurstelling. 

Een week geleden had Anouk die afspraak met Sam Aschman. Al een week zat ze opgesloten in de garage. Een week, zeven dagen, gewoon al 168 uur. Al een week lang hoopte ze dat ze haar oude leven terug zou krijgen; haar leven thuis, met Bas. Elke keer als de garage open ging was ze bang voor wat er komen zou. Ze wist dat Sam gevaarlijk kon zijn en dat elke moment het laatste moment kon zijn. Ze wilde gered worden, maar wist niet of dat er wel in zat. Anouk trok voor de honderdste aan de ketting om haar pols, maar voor de honderdste keer kwam ze niet los en bleek dat ze niet sterk genoeg was. Ze zou er gewoon nooit meer weg komen en voor altijd in die garage blijven.

‘Ik heb het IP-adres achterhaald,’ zei Jan toen hij het kamertje binnen kwam gelopen. ‘Het komt bij een internetcafé in Maastricht vandaan,’ zei Jan. Karlijn zuchtte.

‘Daar hebben we dus niks aan,’ constateerde ze.

‘Wel degelijk. We kunnen de lokale politie van Maastricht waarschuwen  en we kunnen kijken wie een pistool heeft met het kogeltype luger 9 mm heeft in de buurt van Maastricht. ’ Jan gooide de papieren met de informatie over het IP-adres op het bureau en liep het kamertje uit.

‘Ik ligt de politie van Maastricht in dan maak jij het lijstje van personen,’ stelde Ramon voor. Karlijn knikte instemmend. Uiteindelijk maakte ze een lijstje van zes personen uit Maastricht.

Ramon ging achter Karlijn staan en legde zijn handen op haar schouders.

‘Ze stellen een zoekactie in en willen een fax hebben van de lijst met personen, verder hebben ze een kopie nodig van het aangelegde dossier van Anouk,’ vertelde Ramon. Karlijn knikte, ze stond op en een kwartier later was alles naar het bureau in Maastricht gefaxt.

Bas hing de telefoon op. Maastricht, dat was een heel eind hier vandaan. Hij was al lang blij dat er een zoekactie kwam in die omgeving. Maar nog steeds was Bas bang dat zijn meisje nooit meer terug zou komen. En dat wilde hij niet, dat zou zijn grootste nachtmerrie zijn. Hij keek nog eens goed naar Anouks foto op tafel. Hij miste haar. Hij miste het leven samen.