Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 11

24 dagen verdwenen.

 

Karlijn stond in de keuken en maakte haar ontbijt klaar. Vanmiddag zou ze weer naar een informatiebijeenkomst gaan, Ramon zou ook mee gaan. Inmiddels deed Karlijn een week mee aan het programma van de hartrevalidatie en ze vond het vreselijk. Ze moest allemaal stomme oefeningen doen en zat constant tussen de oude mensen. Karlijn pakte haar bord van het aanrecht en liep ermee richting de bank. Een pijnlijke steek schoot door haar lichaam geen. Onder weg naar de bank liet ze ineens het bord uit haar handen vallen. Haar vingers begonnen  vreselijk te tintelen. Karlijn zuchtte ne bukte zich om de scherven bij elkaar te rapen. Een vlaag van misselijkheid overspoelde haar. Karlijn negeerde het en liep met de scherven en haar broodje terug naar de keuken. Ze gooide alles weg; haar hongerige gevoel had plaats gemaakt voor extreme misselijkheid en was compleet verdwenen. In haar borst voelde ze een drukkende en brandende pijn opkomen. Karlijn schrok, het deed haar denken aan die beruchte ochtend, de ochtend die haar leven drastisch veranderde. Maar het kon niet dacht Karlijn, het kon niet nogmaals gebeuren. Ramon had het beloofd. Het zou niet nog een keer gebeuren. Karlijn liep de gang in en liep rustig de trap op. De pijn werd steeds erger. Misschien moest ze gewoon even liggen  en had ze alleen maar een beetje koorts. Karlijn hijgde toen ze bovenaan de trap stond. Het had haar zoveel moeite gekost en de pijn werd steeds erger. Ze zag sterretjes en alles werd wazig. Ze kon haar slaapkamer deur vaag herkennen en wilde er naar toe lopen. Totdat alles zwart werd voor haar ogen. Karlijn zakte in elkaar en viel met een harde dreun op de grond, net naast de trap. Ze bleef roerloos liggen.

 

Een kwartier later opende Karlijn haar ogen weer. Versuft keek ze om zich heen. Het eerste wat ze voelde was de enorme pijn in haar borst en de pijn in de rest van haar lichaam. Haar handen tintelde en het kostte Karlijn grote moeite om adem te halen. Haar borstkas bewoog langzaam op en neer en Karlijn kreeg het benauwd. Voorzichtig pakte ze haar mobiele telefoon uit haar broekzak. Ze klikte op de zeven, de snel toets voor Ramons nummer. 112 was te lang, ze zakte weer weg terwijl de telefoon over ging. Enkele seconde later kwam ze alweer bij. Ze trilde en haalde schokkerig adem. Haar borst deed pijn en de tranen stonden in haar ogen. Ze hoorde heel zacht het gepiep van haar telefoon, die ze uit haar handen liet vallen. Toen ze Ramons stem zachtjes hoorde bewogen haar lippen, maar er kwam geen enkel geluid over haar kurkdroge lippen. Ze huilde.

‘Help,’ wist ze uiteindelijk uit te brengen. Daarna werd alles zwart en zakte Karlijn weer weg, met de telefoon naast zich.

 

‘Karlijn, wat is er? Hoor je me?’ vroeg Ramon bezorgd. Er kwam geen antwoord meer.

‘Karlijn!’ schreeuwde Ramon door de telefoon heen. Met zijn telefoon no aan zijn oor rende hij het bureau uit. Hij schreeuwde naar Jan en Tamara dat hij onmiddellijk weg moest. Hij rende naar buiten en stapte zijn auto in. Hij reed weg, te hard. Hij reed te hard, maar dat maakte hem niets uit. Karlijn had hulp nodig en dat was op dit moment het belangrijkste. Hij wachtte geïrriteerd voor het stoplicht terwijl hij tevergeefs door de telefoon bleef praten. Ramon zuchtte en probeerde zich op de weg te concentreren. Het lukte hem niet, hij kon alleen  nog maar aan Karlijn denken. Misschien was ze wel in gevaar en duurde hij te lang. Straks was ze dood! Hij verbrak de verbinding. Misschien was er wel helemaal niets aan de hand, ook al vond Ramon dat onwaarschijnlijk, Karlijn was niet kleinzerig, ze zou hem niet zonder reden bellen tijdens zijn werk.

Ramon reed de straat van Karlijn in en parkeerde de auto snel voor de deur. Hij stak de sleutel in het slot en stapte naar binnen.

‘Karlijn!?’ schreeuwde hij direct. Hij liet de deur met een klap in het slot vallen. Er kwam geen reactie. ‘Karlijn!’ riep hij nogmaals. Ramon liep de keuken in en zag de scherven van het bord op het aanrecht liggen. Scherven brengen geluk, maar lagen hier niet zonder reden. Hij liep verder, de huiskamer in. Maar in geen velden of wegen was Karlijn te vinden.