Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 10

Een week later

Karlijn lag op de bank terwijl Julia aan de tafel aan het tekenen was. Ramon kwam net binnen, hij had gewerkt. Ramon zorgde voor het gezin, hij kwam in de ochtend, als hij er niet al was, bracht Julia naar school en na zijn werk kwam hij weer terug. Dan hielp hij Karlijn met koken en de was, of beter gezegd, hij deed alles. Ramon zorgde voor de boodschappen en zorgde ervoor dat Karlijn zo min mogelijk energie verspilde. Kortom Ramon hielp fantastisch.

‘Hé lieverd,’ riep Karlijn opgewonden toen hij de kamer binnen kwam. 

‘Dag schoonheden,’ zei hij met een grote lach op zijn gezicht. Karlijn lachte naar Ramon terwijl hij naast haar op de bank ging zitten. Ze kroop dicht tegen hem aan terwijl Ramon zijn arm om haar heen sloeg.

‘Hoe gaat het op het bureau?’ vroeg Karlijn nieuwsgierig.

‘Anouk is nu zeventien dagen weg en ik vrees voor het ergste. Het DNA van de huidschilfers is van Anouk en we weten dus dat ze ook daadwerkelijk in die garage is geweest. De kogeltypen die zijn aangetroffen in het lichaam van de overleden man in de auto komen overeen met het kogeltypen dat eerder in het onderzoek naar voren kwam. Maar verder weten we niets. We hebben geen sporen of aanwijzingen, we lopen vast,’ vertelde Ramon. Karlijn knikte. ‘En aan die Tamara heb je al helemaal niks,’ ging hij verder. Karlijn glimlachte, dan had ze tenminste geen concurrentie. Ze vond het moeilijk om het over het werk te hebben, maar bijna elke dag gebeurde het weer. Ze verlangde dan alleen nog maar meer naar het werk, om weer onderzoek te doen, om weer verdachte te verhoren en tot het uiterste te gaan om te weten wie er achter een misdaad zat. Maar ze mocht nog niet werken, ze moest wachten tot ze weer helemaal de oude was en dat kon lang duren, werd Karlijn allemaal verteld tijdens de voorlichtingen, dat was weer een onderdeel van de hartrevalidatie. Morgen zou ze gaan sporten met de fysiotherapeut. Ze zag er tegen op. Door die revalidatie voelde ze zich net een oude oma en hoe vaak Ramon ook tegen haar zei dat ze dat niet was geloofde Karlijn het niet. Ze was 32, maar voelde zich sinds het infarct een vrouw van 82. Het was vreselijk, omdat ze niets meer mocht en constant aan haar medicijnen moest denken. Ze wist niet hoe ze dit psychisch nog lang vol kon houden.

‘Maar hoe gaat het met jou?’ vroeg Ramon na een korte stilte. Hij streelde met zijn hand over haar bleke dunne armen en keek haar verwachtingsvol aan.

‘Goed,’ zei Karlijn. Mijn psychologe had gezegd dat ik veel over mijn gevoelens moest praten, met je partner, familie of met vrienden. Ook dat hoorde bij de hartrevalidatie, een psycholoog en het praten over je gevoelens. Maar Karlijn haatte het om over zichzelf te praten, dus deed ze het niet. En of dat nou het slimste idee was?

De ouders van Anouk zaten tegenover Bas. Hij zat op de stoel en de man en de vrouw op de bank. Ze keken hem verwachtingsvol aan, alsof hij uit zichzelf kon raden waarom ze hier zaten. Eigenlijk kon hij dat ook.

‘Waarom heb je ons niet gebeld?’ vroeg Annelies, Anouks moeder. Bas wist even niet wat hij moest zeggen.

‘Wij zitten een maand in Afrika, onze dochter wordt vermist en wij weten dat niet! Ja als ze al zeventien dagen van de aardbodem verdwenen is. Waarom heb je ons niets verteld, Bas?’ vroeg Albert, de vader van Anouk.

‘Ik had verwacht dat ze allang weer thuis zou zijn. Ik wilde jullie vakantie niet verpesten,’ zei Bas. Met grote moeite slikte Bas de brok in zijn keel weg. Hij keek zijn schoonouders aan en wachtte op een reactie.

‘Ik snap dat jij het ook moeilijk hebt,’ zei Annelies. Albert zuchtte en pakte de foto van zijn dochter van tafel.

‘Ze hebben in Maastricht een lege garage gevonden, waar Anouk is geweest,’ vertelde Bas. ‘Ze hadden daar aanknopingspunten. ER is een mail gestuurd vanuit Maastricht, naar de hele stad, met naaktfoto’s van Anouk,’ ging hij verder toen hij het vagende gezicht van zijn schoonouders zag.  De tranen stonden in zijn ogen. ‘Ik heb haar sinds achttien juni niet meer gezien of gesproken.’