Van de aardbodem verdwenen

Hoofdstuk 12.2

Hier is dan eindelijk het tweede stuk van hoofdstuk twaalf. Ik heb het niet nagekeken (overigens dit hele verhaal nauwelijks, shame on me), want ik wilde het zo snel mogelijk plaatsen, omdat het al zo lang duurde.

----------------------------------------------------------------------------

30 dagen vermist

Ramon zat op het bureau. Het spoor naar Anouk liep volledig dood. De zaak had al eerder een diep dal bereikt, maar het leek wel steeds erger te worden. De kans dat Anouk terug kwam in levende lijve werd steeds kleiner.

Ramon dacht na. Niet over de zaak, maar over Karlijn en de toekomst. Hoe zag hij het voor zich? Hij zou Julia moeten opvoeden terwijl Karlijn alles rustig aan moest doen en langzaam gek werd van zichzelf en de hele situatie. Hij zou Karlijn en Julia blijven steunen, hij zou die twee nooit meer achterlaten. Hij kon het niet en hij wou het niet. Ook al werd het lastig om een mooie toekomst op te bouwen, eentje waar ze van droomde.

‘Het is hopeloos hé?’ vroeg Tamara die ongemerkt achter Ramon was gaan staan. Ramon schrok en keek verward op. ‘De zaak is hopeloos,’ verduidelijkte ze zich zelf.

‘Wat is er met de zaak?’ vroeg Ramon.

‘Waar zit jij toch met je gedachten?’ vroeg Tamara terwijl ze richting de koffie en theemachine liep. Ze pakte koffie voor zichzelf en voor Ramon.

‘Niets,’ zei Ramon terwijl hij zijn koffie aanpakte en Tamara zijn dankbaarheid toonde met een knikje. Hij staarde naar het beeldscherm. Karlijn dronk altijd thee, zonder suiker want dat vond ze vies. En dan ging ze tegenover hem zitten, precies waar Tamara nu zat. Ramon miste haar, de oude Karlijn. Hij hield van de oude Karlijn en van de nieuwe, maar hij wilde dat ook zij de kans hadden om plezier te maken. Het leek ze niet gegund. Karlijn kon weinig inspanning leveren, ook al zou ze nog zo graag willen. Het was lastig, verdomd lastig.

Ramon dronk van zijn koffie. Julia zat op school en als zij klaar was gingen ze samen naar het ziekenhuis, waar Karlijn inmiddels al vijf dagen lag. Het zou nog wel een paar dagen duren voordat Karlijn weer naar huis kon. En ja, hij kon het nu pas echt thuis noemen. Ramon was bij Karlijn ingetrokken en had zijn eigen woning te koop gezet.

‘Dertig dagen zijn het toch?’ vroeg Tamara. Ramon knikte alleen maar. ‘Ik denk echt dat Anouk dood is,’ ging ze verder. Ramon reageerde niet, hij was er totaal niet bij vandaag.

Anouk lag nog steeds in het bed. Ze voelde zich een stuk beter en haar hoofd deed geen pijn meer. Dat laatste vertelde ze maar niet aan Sam, dan wist ze zeker dat ze direct terug kon naar de kelder. Waarschijnlijk moest ze binnenkort sowieso al terug en dat moment kon ze het beste zo lang mogelijk uit stellen. In het kamertje had Anouk licht en lag ze lekker, beneden stonk het naar urine en was het pikdonker. Sinds ze in het bed lag mocht Anouk een aantal keren per dag naar het toilet, anders zouden de mannen het bed dagelijks moeten verschonen. Ze kreeg nog steeds geen eten en drinken en mocht nog steeds niet douchen. Bas kon nog steeds niet bij haar zijn. Maar al bij al was het bed vele malen beter.

Ze miste Bas. Elke dag meer en meer, ze had niets van hem bij zich. Hij was alleen maar in haar hard en gedachten, maar verder was hij weg. Bas was Anouk waarschijnlijk allang vergeten. Hij had misschien al een ander. Ze wist dat het onzin gedachten waren, maar Anouk hoopte gewoon dat hij zou stoppen met wachten en verder zou gaan met zijn leven. Ze kwam hier toch nooit meer uit. Misschien stierf ze hier wel als oude dame. Anouk schrok van die gedachte, dat zou betekenen dat ze hier nog jaren zat. Dat nooit! Ze werd liever vermoord dan dat ze het nog jaren in deze hele moest volhouden. Sam kwam de kamer binnengelopen. Hij kwam alleen, zijn handlangers bleven weg. Meestal betekende dat het ergste, meestal stonden die twee dan gewoon op wacht, buiten de deur, totdat Sam klaar was met wat hij moest doen. Sam drukte zijn lippen op die van Anouk en zoende haar vluchtig. Anouk keek vol afschuw weg. ‘Ik ga naar Enkhuizen bellen, popje,’ zei Sam. Er verscheen een glimlach op haar gezicht.