A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

002. Trace

De volgende ochtend sta ik al vroeg op. Ik weet dat vanochtend Trace komt. Hij is de zoon van mijn therapeut, die ik ook maar twee keer of zo heb bezocht, en we zijn erg goede vrienden geworden. Hij begrijpt me wel. Hij denkt niet dat ik gestoord ben. Mijn pleegouders vinden hem niks omdat hij al twintig is en ze dat nog al eng vinden. Kom op, we schelen drie jaar. Zo'n enorm verschil is dat ook weer niet. En bovendien, we zijn gewoon vrienden. Niets meer en niets minder. Snel kleed ik me aan en doe alle andere dingen die ieder mens s' ochtends doet. Ik ben dan ook precies klaar als ik Trace langs het raam zie lopen. Ik ren naar de deur voordat hij aan kan bellen. "Trace, hai". "Hoi All". "Kom toch binnen". Trace stapt binnen en ik maak de deur weer dicht. "Trace, probeer wel een beetje rustig en stil te doen. Joe en Sarah liggen nog in bed. Laten we anders maar naar de tuin gaan. Het is toch mooi weer". "Ik vind het allemaal prima". Blij kijk ik naar hem en we lopen samen de tuin in. Trace gaat op de schommelbank zitten en ik zet mezelf naast hem. "Trace, ik moet je iets vertellen". "Wat is er All?". "Sarah haalde me gister van mijn kamer af en zei dat er een brief voor me was. Het was van hem". Trace kijkt me eerst vrolijk aan, maar ik kan de uitdrukking op zijn gezicht zien veranderen. "Je klinkt er niet echt blij om. Is alles goed?". "Alles is prima, maar ik was gewoon zo blij dat ik eindelijk een bericht van hem kreeg. Toen ik klaar was met lezen heeft Sarah de brief verscheurd en gezegd dat ik gek was om van hem te houden. Ze zei dat hij toch niet van mij houd en me alleen maar misbruikt hier voor. Maar ik geloof dat niet. Hij moet toch van me houden? Hij is mijn vader". "Natuurlijk houd hij van je. Anders had hij je in die eerste vijf jaar toch niet zo goed behandeld als hij gedaan heeft?". "Inderdaad. Maar nu komt het gedeelte waar ik jouw hulp bij nodig heb. Jouw moeder komt toch soms in de gevangenis van Miami?". "Ja, ze helpt een paar patiënten daar". "Ja, ik ben er achter gekomen door die brief dat mijn vader daar ook zit". Trace kijkt me twijfelend aan. "Als je vader daar zit is dat ook nieuw nieuws voor mij. Ik ben er ook redelijk vaak geweest, maar ik heb hem nog nooit gezien". Teleurgesteld kijk ik naar de grond. Ik dacht dat ik eindelijk iets had om op verder te gaan. En weg is mijn hoop. "Maar misschien zit hij in de kelder bij de extreme gevallen" zegt Trace ineens. "Extreme gevallen?". "Ja, de gevallen die niet bij de normale gekken mogen. Of omdat ze te gevaarlijk voor bezoekers zijn, of omdat ze een gevaar voor andere gevangen kunnen zijn. Jouw vader was toch een psychiater?". "Een M.D en daar langs een psychiater ja". "Hij kan mensen dus in dingen praten die gevaarlijk kunnen zijn. Dingen zoals zelfmoord of zo?". "Dat kan hij ja. Hij is erg doordringend en mensen doen wat hij zegt". "Dan weet ik al bijna zeker dat hij bij de gevaarlijke gevallen in de kelder zit. Maar wat wil je dat ik doe?". "Mij in die gevangenis krijgen". Trace is even stil. "Het is niet dat ik je niet wil helpen, maar ik weet niet echt hoe. Ik mag er alleen komen met mijn moeder. Ja, lach niet, ik mag er alleen maar in met mijn moeder als een twintigjarige man". Ik doe mijn best, maar een klein lachje ontsnapt me wel. Trace kijkt me kwaad aan. "Sorry, sorry, ik stop al". Ook Trace begint een klein beetje te lachen. "Het is inderdaad best wel grappig ja. Maar goed, weer even serieus. Ik kan wel wat proberen, maar dan moet ik het eerst op een of andere manier aan mijn moeder vragen. Die zie ik wel morgen pas weer. Als je een paar dagen kunt wachten kan ik misschien wel wat regelen". "Bedankt Trace!" Schreeuw ik bijna van blijdschap. Meteen omhels ik hem. "Dank je, dank je, dank je, dank je!". "Het is al goed All. Laat me maar los" zegt Trace lachend. Ik laat hem los en lach naar hem. "Maar All, ik wil wel dat je weet dat het misschien niet lukt. Ik wil wel iets proberen, maar het is niet zeker of ik mijn moeder kan overtuigen". "Maakt niets uit. Ik ben al blij genoeg dat je het probeert". "Allison, wat doe je hier in de tuin? En, waarom is hij bij je?!". Ik kijk naar de achterdeur waar Sarah in haar badjes en pantoffels me kwaad aankijkt. "Ik zei je toch dat hij een vieze oude man is". Vieze oude man? Hij is pas twintig..... En ook zeker niet vies. "Sorry mevrouw Cartners. Ik kwam gewoon even wat vertellen aan Allison. Over het feit dat mijn moeder op vakantie gaat en dus de sessies moeten worden verzet". "En waarom zitten jullie dan in de tuin?". "Omdat we jullie niet wakker wilden maken mama". Trace kijkt me verbaasd aan en ik schud mijn hoofd. Trace kan er maar niet aan wennen dat terwijl ik haar zo haat ik haar toch mama noem. Hij snapt niet dat ze daardoor altijd stil word en me met rust laat. "Goed dan, maar nu wegwezen. Ik wil je niet meer in dit huis zien. Als jullie iets willen bespreken doen jullie dat maar bij de deur". Trace staat op en loopt richting de deur. Snel loop ik achter hem aan. Bij de deur draait hij zich nog even om. "Ik stuur je wel een bericht of het is gelukt of niet" fluistert hij nog snel voordat Sarah de deur dicht gooit. "Ik wil dat je hem niet meer ziet. Hij is veel te oud voor je". "We schelen maar drie jaar mam, en hij is alleen maar een vriend. Dat heb ik toch al eens gezegd". "Maakt me niets uit. Hij komt niet meer bij je in de buurt. Als ik je nog een keer met hem zie heb je huisarrest tot je dertigste". "Maar-". "Geen gemaar! Nu mag je je huiswerk voor school gaan maken en zorgen dat je die toets perfect maakt, anders kun je het uitgaan van vrijdagavond wel vergeten". "Goed mam". Rot wijf. Ik ren de trappen op, extra hard stampend om maar te laten zien hoe kwaad ik ben. Soms gedraag ik me echt als een klein kind. Maar goed, het werkt wel soms. Eenmaal op mijn kamer pak ik mijn telefoon en begin naar het schermpje te staren. Jouw hou ik de aankomende dagen bij me, telefoontje. Ik moet het meteen kunnen zien als Trace het berichtje stuurt. Ik pak mijn Engelsboeken en begin met leren. Ik heb die uitgaansavond nodig. Misschien kan ik dan wel iemand bezoeken....

De rest van de week leer ik hard voor mijn toetsen en blijf naar de telefoon staren. Geen berichtje. De hele week niet. Ik dacht dat de moeder van Trace thuis zou zijn op maandag, maar kennelijk heeft hij nog niets gevraagd. Hij zou dat toch wel doen? Ja, ik vertrouw Trace wel. Misschien heeft hij wel aan zijn moeder verteld dat ik gestoord ben en mijn vader wil bezoeken.... Nee, zoiets zou Trace nooit doen. Nee, hij is mijn beste vriend, ik kan hem vertrouwen. Ik maak mezelf alleen gek nu omdat ik niets anders te doen heb. Ik blijf maar naar het schermpje staren. Een dag later zit ik in de geschiedenisles half in slaap te vallen. Het is zo saai. Niet te geloven. Die Franse revolutie interesseert me echt geen bal. Wat is gebeurd is gebeurd. Geen reden meer om er over na te denken. En meneer Peeters verteld het ook zo enorm saai. Ineens voel ik mijn tas tegen mijn been aan trillen. Mijn telefoon! Ik probeer hem een beetje onopvallend te pakken en kijk naar het bericht. Ik zie met grote letters de verzender staan. Trace.

Snel steek ik mijn vinger op. "Ja Allison?". "Mag ik even naar het toilet?". "Is goed". Ik pak mijn tas en gooi hem om mijn rug. "Die tas kan hier blijven". "Meneer, ik ben een meisje. Misschien heb ik wel iets nodig wat er in zit". Ik zie hem even denken en dan denkt hij er ineens aan. "Dan is het goed. Als ik je maar weer zie over een paar minuten". "Komt in orde meneer". Ik loop het lokaal uit en eenmaal uit het zicht van het lokaal ontgrendel ik mijn telefoon weer. Meteen open ik het bericht van Trace.

"Hai All,

Ik zou even een berichtje sturen met de uitkomst en hier is het. Ik heb met mijn moeder gepraat en verteld dat je voor school een verslag moet maken over de gevangenis. Ze wilt je mee naar binnen nemen samen met mij morgen om tien uur. Ik kan haar wel aan de praat houden als we eenmaal binnen zijn zodat jij je vader op kan zoeken. Vanaf dat punt sta je er alleen voor. Meer kan ik niet doen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

- Trace.                                                                                                                    "

Ik blijf staren naar de telefoon. Ik heb nu een kans. Ik kan mijn vader opzoeken. Niet helemaal legaal, maar er is een kans dat ik hem weer kan zien. Van blijdschap spring ik in de lucht. "Wat doe je op de gang onder les tijden?" Vraagt een leraar die mij vreemd aan kijkt. Je ziet ook niet iedere dag een leerling springen in de gang. Denk ik. "Niets meneer, ik ga al terug naar mijn lokaal".