A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

005. Moord

Hij duwt me tegen de muur en begint kusjes in mijn nek te zetten. Zijn hand nog steeds op mijn mond. Ik kan nog maar net ademen. Zijn tong gaat over mijn nek naar mijn gezicht. Ik ril van de viezigheid. Waarom?! Ik wil terugvechten, maar Joe is een enorm sterke man en houd me te stevig vast. Hij haalt zijn hand van mijn mond en legt hem op een van mijn borsten. Blijf van me af! Ik wil schreeuwen, maar mijn mond word al snel weer gesnoerd. Niet door zijn hand deze keer, maar door zijn mond. Ik voel zijn vieze snor tegen mijn mond. Ik kreun van de pijn als hij hard in mijn borst knijpt. Ik dacht dat hij mijn vader moet zijn, niet mijn verkrachter! Zijn tong kruipt in mijn mond en met zijn hand maakt hij de riem van mijn broek los. Nu is het genoeg. Als ik te slap ben om terug te vechten, moet dit wel lukken. Ik beweeg mijn hoofd een stukje naar achter en sla mijn kiezen op elkaar. De smaak van bloed vult mijn hele mond en ik proef zijn afgesneden tong . Meteen laat hij mij los en doet een paar stappen achteruit. Met zijn hand houd hij zijn mond dicht. Bloed sijpelt langs zijn gezicht. "Bitch. Wat denk jij wel niet te doen!" Schreeuwt hij een beetje blubberig en maar net verstaanbaar. Ik spuug zijn tong uit en doe een paar stappen naar hem toe, terwijl hij langzaam achteruit loopt. Nu kan hij het ook krijgen ook nog. Hij haalt een keer diep adem en rent dan op me af. Hij slaat zijn armen om me heen en sleurt me mee. Hij knalt me tegen de muur en begint mijn hoofd tegen de muur te slaan. Ieder klap voel ik diep doordringen in mijn hele hoofd en nek. Op het moment dat hij me naar hem toe buigt om me weer tegen de muur te slaan open ik mijn mond en bijt in de zijkant van zijn nek. Ik druk mijn kiezen op elkaar en scheur een groot stuk van zijn nek er af. Bloed spuit er uit. Ik heb een slagader doorgebeten. Ik weet het zeker. Dat had hij verdiend. Ik ga met mijn tong langs het stuk vlees in mijn mond. Het smaakt zoals ik had verwacht. Echt niet. Toch spuug ik het uit en kijk hoe Joe door zijn knieën zakt en op de grond valt. Het bloeden word minder maar een enorme plas bloed is al ontstaan. Over de hele muren is bloed verspreid en de hele vloer zit ook onder. Ik haal diep adem om niet te gaan hyperventileren, en kijk dan even om me heen. Wat heb ik gedaan?!

Vermoeid laat ik mezelf op de bank vallen. Ik ben totaal buiten adem. Wat heb ik gedaan? Niet dat hij het niet had verdient, maar ik heb iemand vermoord. Ik heb gewoon iemand vermoord. Ik ben een moordenaar. Na even op adem te zijn gekomen sta ik op en kijk naar Joe die dood op de grond ligt. Overal is bloed. Ik bedoel dan ook echt overal. Mijn hele kleren zitten ook onder. Ik loop langs Joe af en ren naar mijn kamer. Snel kleed ik me uit en pak wat nieuwe kleren. Een spijkerbroek, een paar gympen en een zwart vest. Ook pak ik mijn rugzak en begin er spullen in te stoppen. Ik weet niet wat ik moet doen, meer een ding weet ik wel. Ik moet hier weg. Ik sla mijn rugzak om mijn rug en ren de trap af. Ik wil niet meer naar Joe kijken. Wat een vieze man zeg. Ik maak de deur open en loop naar buiten. Ik trek hem dicht en draai me om. Ik kijk recht tegen een zwarte jas aan.  Langzaam til ik mijn gezicht op. "Papa".

Ik sla mijn armen om hem heen en langzaam laat hij zijn armen ook om mij zakken. "Papa, ben jij dit echt?". "Ja Allison. Ik ben er". We laten elkaar los en hij tilt mijn gezicht op. "Allison, wat is er gebeurd?". Hij wrijft met zijn duim over mijn lippen en laat me het bloed er op zien. "Niets" zeg ik nog steeds trillend. "Ik weet vrij zeker dat er iets is gebeurd. Je hebt een stukje vlees tussen je tanden zitten. Dat herken ik uit duizenden. Zeg me alsjeblieft dat je niet mijn kant op aan het gaan bent". "Nee papa. Hij, hij, hij wilde me...". Papa zegt niets en pakt me gewoon vast. Hij drukt me tegen zich aan en legt zijn hand op mijn hoofd. "Stil maar. Het is goed. Ik kwam je net ophalen. We gaan weg hier". Ik kijk hem aan. Zijn gezicht is nog even strak en emotieloos als in de gevangenis. Volgens mij kan hij ook echt totaal geen gevoelens tonen.

Papa laat me los als er een auto de oprit op rijd. Het is Sarah. In het begin kijkt ze niet eens op en ziet ons niet. Papa duwt me achter hem om me een beetje uit het zicht te houden. Als Sarah uit de auto stapt ziet ze papa staan en doet een paar stappen naar achter. "Jij monster. Wat doe je hier?!". Dan ziet ze mij achter papa staan. "Laat haar los! Ze heeft je niets misdaan!". "Excuseer mij mevrouw Carteners. Ik laat Allison niet gaan. Dat is niet mogelijk. Ze is mijn eigen bloed en hoort bij mij. Niet bij u en uw misbruikende man. Als u ons nu wilt excuseren, gaan wij". "Waag het niet! Ik ga de politie bellen!". Papa kijkt mij even aan. "Nee, dat zult u niet doen". Sarah laat haar telefoon zakken en kijkt papa aan. "U laat ons gewoon gaan. Zo snel als wij weg zijn mag u de politie bellen". Sarah kijkt bang in mijn ogen. Ik kan haar zien verdrinken in de zeeën van haar eigen angst. Ze staat als bevroren naar ons te kijken. "Allison, kom mee". Papa pakt mijn hand vast en loopt aan. Ik loop maar achter hem aan. We lopen regelrecht langs Sarah en ze kijkt ons niet eens na. Als een standbeeld staat ze op de oprit. Papa opent een van de auto's en laat mij er in. Eenmaal zelf ingestapt start hij de motor en rijd aan. "Waar gaan we heen?". "Niet zo ver hoor. Een dorpje verderop. Daar zoeken ze ons niet. Wat heb je allemaal bij je?" zegt hij zonder me ook maar aan te kijken. "Ik heb een paar foto's, een kladblok met potloden en papier, wat extra kleren en mijn telefoon". "Zet je telefoon uit. Ze kunnen hem traceren. Als Sarah naar binnen loopt en Joe ziet, want ik denk dat hij degene is van wie je dat vlees tussen je tanden hebt, hebben we nog tien minuten voordat er een zoek opdracht naar mij uit gaat en een vermiste personen oproep voor jou". Snel haal ik het stukje vlees tussen mijn tanden weg en ga bijna over mijn nek. "Hoe weet u dat?". "Ervaring. Veel ervaring. Ik ben veroordeelt voor veertien moorden en het muteren van de lichamen, maar denk je echt dat ik er maar veertien heb vermoord?".

Zo. dat was het stukje dat ik het meeste haatte om te schrijven. Veel te veel details. Ook ben ik niet bepaald goed in het schrijven van situaties als deze. Dit is dan ook de enige van deze soort in de volgende hoofdstukken. Dus als je dit niets vond, ben maar niet bang, het komt ook zo goed als niet meer. Nu is het verhaal  echt begonnen.

Ook heb ik bij het vorige hoofdstuk een foto van Hannibal in zijn cel geplaatst voor de lezers die de film niet hebben gezien. ( Ook al lijkt dat me sterk als je dit verhaal leest. maar er zijn er een paar die het niet hebben gezien. :D)

- Wolfann