A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

007. De eerste nacht in het oude huis

"Allison, ik weet zeker dat jij jouw oude kamer nog wel kunt vinden. Ga daar maar heen en kom dan naar de eetzaal voor het avondeten". "Is goed". Samen stappen we de enorme deuren binnen en ik staar mijn ogen uit. Alles komt bekent voor, maar ik kan het me niet allemaal precies meer herkennen. Een enorme trap staat midden in de beginhal en deuren aan alle zijdes. Waar was mijn kamer ook al weer? O ja, de trappen op. Ik loop de enorme trappen op en begin deuren open te maken. Badkamer, logeerkamer, nog een badkamer, aparte wc, slaapkamer van papa, nog een gasten kamer en dan ben ik aan het einde van ge gang. Dit moet mijn kamer wel zijn. Ik maak de deur voorzichtig open en stap naar binnen.

In het donker zoek ik de lichtschakelaar en zet hem aan. Herinneringen overvallen mij. De muren zijn nog zo wit als ze altijd zijn geweest. Een enorm raam achterin de kamer geeft een prachtig uitzicht over de enorme tuin. Er staat een wit een persoons bed met daarop een enkele teddybeer. Nog precies zoals ik hem achter heb gelaten. Ik heb nooit spullen opgehaald toen ik naar Sarah en Joe ging. Ik kreeg allemaal nieuwe spullen. In de hoek van de kamer staat een speelgoed kist en in de andere hoek een poppenhuis. Ik laat mijn rugzak op de grond vallen en ga op het bed zitten. Aan de ene kant naast het bed staat een nachtkastje met een wekker en aan de andere kant een enorme berenknuffel. Een paar minuten blijf ik gewoon zitten. Ik doe niet anders dan gewoon voor me uit staren. Ik ontwaak pas weer uit mijn gedachte als papa roept. "Allison, kom je naar beneden?". Meteen sta ik op en loop naar beneden, naar de eetkamer. Het is net zoals de rest van het huis enorm. Het heeft een lange tafel die je ook in van die films altijd ziet. Ik ga aan de ene kant zitten en papa zet een bordje met eten voor me. Het is een salade met tomaat en ei. Geen vlees. Bij de gedachte van vlees ga ik al bijna over mijn nek. "Ik heb je extra geen vlees gegeven. Ik herinner me mijn eerste hap nog en een paar dagen wilde ik ook geen vlees meer". een beetje aarzelend ga ik aan de tafel zitten en kijk naar mijn eten. waarom doe ik dat eigenlijk? het is niet alsof het zo meteen magisch genoeg wegloopt en in mijn maag terecht komt. Ik eet de salade op en de rest van de avond doen we niets anders dan praten. Praten over mij en over hem. Ik ga vroeg naar bed, maar kan niet slapen. Iedere keer als ik mijn ogen sluit zie ik het gezicht van Joe weer voor me. Levend, maar ook dood op de grond. En het bloed. Al het bloed. Na een paar uur te hebben gelegen val ik dan toch eindelijk in slaap.

De volgende dag als ik beneden kom zit papa voor de televisie. Het nieuws staat er op. "Allison, kom eens kijken". Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. Een foto van papa staat groot in het beeld. In de rechter onderhoek staat een foto van mij met een telefoon nummer er onder. De presentator begint te praten. "De welbekende crimineel Hannibal Lecter heeft een nieuw slachtoffer geëist. De zeventienjarige Allison Cartners. Ze is op de middag van 27 Februari ontvoerd uit haar huis door Hannibal Lecter. Haar pleegvader is dood gevonden op de grond. Als u haar of haar ontvoerder ziet bel dan het onderstaande nummer. Kom niet te dichtbij. Dit kan problemen opleveren voor uw veiligheid of die van Allison. Hier hebben we een opname van haar pleegmoeder". Het beeld schakelt om en Sarah komt in beeld. "Alsjeblieft, als iemand haar ziet breng haar naar mij terug. Ik mis haar zo erg en ik ben zo bang dat haar iets overkomt". Tranen stromen over haar wangen. Ik pak de afstandsbediening over van papa en zet de tv uit. Doodstil zitten we daar. "Ze denken dat jij Joe hebt vermoord". "Dat is ook maar goed ook. Dan hoef jij niet te lijden onder zijn dood. Ik ben toch al veroordeeld tot levenslang. Een extra moord kan geen kwaad. Wie weet komen er nog meer bij". Vragend kijk ik hem aan. "Meer?". Hij glimlacht naar mij. "Wie weet". De rest van de dagen en de dagen daaropvolgend doen we niet zo erg veel. We blijven voor al in het huis of in de tuinen van het huis. Ik heb het wel naar mijn zin. Papa blijft voor al binnen. Hij blijft die dagen totaal serieus en nog steeds geen gevoelens. Maar ik vind het prima. Ik ben bij papa en dat is alles waar ik voor heb gewenst.

Zo, een kort stukje. sorry dat ik zo lang niet heb geschreven, maar ik heb nog al veel huiswerk en het NK van mijn hobby komt er ook al bijna aan. Ik hoop dat jullie het leuk vonden en tot de volgende keer :D

-Wolfann