A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

012. Hallo familie Lecter

Langzaam open ik mijn ogen. Mijn hoofd bonkt als een gek. Waar ben ik? Ik moet wennen aan het licht in de kamer. Als ik na enkele minuten een beetje een beetje van de hoofdpijn af ben zie ik pas waar ik ben. Het lijkt wel een of andere vochtige oude kelder. Een kreunend geluid klinkt en meteen draai ik me naar het geluid. “Papa!”. Ik snel me naar papa toe die op de grond ligt. Aan zijn enkel een ijzeren ketting en zijn handen geboeid. Pas nu merk ik dat mijn enkel ook vast zit. Wat is hier aan de hand? Ik kan maar net bij papa komen voordat de ketting strak staat en bekijk hem. Hij heeft een hoofdwond en is vrij ver van de wereld. Ik pak zijn hand en wrijf er geruststellend over. “Rustig maar papa, we komen hier wel uit. Het komt allemaal wel goed”. “Allison…”. Ik knik en bekijk zijn hoofdwond beter. Dat ziet er echt niet goed uit. Ik ben ook bang dat deze ruimte niet zo gezond is voor papa nu. Hij ligt op een ijskoude betonnen vloer die ook nog eens rij vochtig is. Ik begin mijn vestje uit te trekken en leg deze als een soort deken over hem heen.  “Papa, weet jij waar Trace is?”. Het enige dat uit zijn mond komt is wat pijngekreun. Dat had ik eigenlijk ook wel kunnen verwachten. Maar waarom is Trace niet bij ons? Hij werd volgens mij samen met mij meegenomen. Ik krul me een beetje op en leun tegen de muur. Wat moet ik doen? Er is niets anders in de kamer dan papa, de ijzeren kettingen met boeien en ik. Geen meubels, matrassen of iets anders. Alleen een stalen deur die als enige uitgang dient. Ik ben wat aan het rillen door de kou, maar wil liever dat papa het warm heeft dan ik. Hij heeft het harder nodig.

Er word op de deur gebonsd en ik kruip nog strakker tegen de muur aan. De deur gaat open en een persoon gekleed als butler staat voor de deur. Ben ik  aan het hallucineren? Dit kan niet echt zijn. “Hallo mevrouw Lecter, meneer Lecter, als jullie het niet erg vinden geven we jullie nog een metgezel”. Nog twee mannen, maar deze meer gekleed in werkkleding komen er aan met in hun armen een slap hangende Trace. Hij word de kamer ingegooid en de mannen vertrekken samen met de butler. Ik kruip naar Trace en pak zijn gezicht. “Trace, word wakker. Kom op. Word wakker”. Hij is niet dood, want ik kan hem zien ademen. Ik wil hier niet achterblijven met twee stervenden. Alsjeblieft niet. Ik heb hulp nodig van iemand. “Alsjeblieft word wakker Trace”. Ik kan zien aan de scheuren in zijn shirt dat hij flink geslagen, zo niet gesneden, is. Ook een flink blauw oog valt me op. Wat willen ze met ons? En waarom doen ze dit met Trace terwijl hij helemaal niets met dit te maken heeft? Ik zucht en ga weer even naar papa toe. Hij is of in slaap gevallen of bewusteloos. Ik weet het verschil niet zo goed, maar ik wil het ook niet testen. Zo lang hij nog ademt vind ik het allemaal goed. Hij moet blijven leven. Ik kan hem nu niet kwijt raken. “All, ben je daar?”. Ik kijk naar Trace die rechtop probeert te gaan zitten en help hem snel daarbij. “Gelukkig ben je wakker”. Ineens pakt Trace mijn gezicht met beide handen vast en begint me helemaal te bekijken. “Hebben ze jou pijn gedaan?”. Ik schud mijn  hoofd. “Ik ben oké. Jij ziet er slechter uit. Waarom hebben ze dat bij je gedaan?”. “Ze wilde dingen weten. Geen idee waarom want dat soort dingen weet ik helemaal niet”. “Wat voor dingen?”. “Persoonlijke dingen over je vader. Wacht, is hij dat?”. Trace wijst en ik knik. “Wat is er met hem gebeurd?”. “Geen idee, maar ik ben nog al bang voor die hoofdwond”. Trace loopt naar papa, omdat hij niet vast geboeid zit, en bekijkt zelf de wond. Langzaam schud hij zijn hoofd. “Hier kan ik ook niets aan doen. Niet zonder spullen. En zo te zien is hier zo goed als niets”. Ik kruip naar hen toe, omdat ik niet kan gaan staan met de boeien, en leg mijn vestje wat beter over hem heen. “Heb jij het niet koud zo?” Vraagt Trace waarop ik mijn hoofd schud. Trace komt naar me toe en slaat zijn armen om me heen om me tegen hem aan te trekken. “Ik wil niet dat jij er nog erger aan toe word dan je nu al bent. Ik weet dat je van je vader houd, maar je moet ook wel op jezelf letten”. “Ik boei niet. Hij moet het redden. Hij is veel belangrijker. Als ik weg ben, ben ik weg. Maar al hij sterft heb ik alleen jou nog. En zonder papa kan ik echt niet weg blijven bij de politie”. Trace beseft dat daar ook een punt in zit en drukt een kus tegen mijn voorhoofd. “Rustig maar. Hij red het ik red het en jij red het al helemaal. We komen hier wel uit”.

 Ik weet niet hoe veel tijd er voorbij gaat, maar het lijkt wel een eeuwigheid. Ik ben half in slaap aan het vallen tegen Trace als ik iets hoor. “All..ison?”. Meteen schiet mijn hoofd overeind en ik kijk in de richting van papa die probeert op te staan. Meteen ga ik naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Ik kan merken dat hij schrikt. “Papa, je bent in orde”. “Lieverd, help je vader een overeind” zegt hij nog een beetje moeizaam. Ik haal mijn vest van hem af, die ik aan de kant gooi, en ik help hem overeind te gaan zitten. Ik laat hem tegen de muur steunen en ook Trace is er aangekomen om te kijken of alles goed gaat met papa. Hij weet een beetje van ehbo dus ik laat het vooral aan hem over. “U moet proberen niet te veel te bewegen meneer Lecter. U zou het erger kunnen maken”. “Het komt wel goed. Ze hebben me nog niet dood”. “Papa, weet jij wat hier aan de hand is?”. “Ik ben bang van wel lieverd. En ik wil dat je er probeert buiten te blijven wat er ook gebeurt” zegt papa verassend kalm. “Hoe bedoel je er buiten blijven? We zitten met zijn drieën vast hier”. “Nu wel ja, maar wanneer we hier uit worden gehaald. Wat er ook gebeurt, je moet er niet tussen komen”. “Papa, leg me nou eens meer uit over wat hier aan de hand is”. “Daar zal je zo achter komen”.

En papa heeft gelijk want even later gaan de deuren open. Trace wilt op de butler afrennen, maar een wapen word op hem gericht. Hij word door wat mannen gepakt en anderen mannen komen de kamer binnen en lopen naar papa en mij. Ik heb papa’s arm stevig vast en hij zit gewoon normaal, maar nog al kapot en gewond, tegen de muur. Ik word vastgepakt en ze willen ons uit elkaar halen, maar ik laat niet los. “Laat hem los”. “Nee!”. “Luister naar de mannen Allison. Vertrouw me nou maar”. Ik laat hem los en word door de andere man van mijn boeien verlost en samen met Trace meegenomen. Ook papa word meegenomen. We worden door de mannen meegesleept terwijl de butler voorop loopt. Trace probeert nog wat tegen te vechten, maar dat heeft totaal geen zin. We lopen door een soort ondergronds gangen stelsel en komen bij een grotere zaal uit. Trace en ik worden in een hoek gegooid, maar papa houden ze vast. De butler blijft bij de deur staan en houd de klink vast. Net alsof hij iemand binnen wilt laten. Trace is naar me toe gekropen om me vast te pakken. Ik merk pas dat ik zit te trillen als een gek als Trace over mijn arm wrijft. Ik krul me tegen hem aan en wacht op wat er gaat gebeuren. Wapens worden nog steeds op ons gericht. Voetstappen zijn hoorbaar vanuit de ondergrondse gangen achter de deur en de butler gaat wat rechter staan. De deur word geopend en een vreselijke stem klinkt. “Hallo familie Lecter”.