A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

013. Een keuze

Een vrouw in een panterprint jurkje en met bloedrode naaldhakken loopt de kamer in. De butler buigt een stukje en krijgt dan van haar een teken de kamer te verlaten. Terwijl ze naar Trace en mij toe loopt kan ik haar hakken horen klikken op het beton. Trace versterkt zijn grip op mij. “Ik wist niet dat die dochter van je al zo groot was Hannibal”. Ze zakt door haar knieën bij me neer en ik kan niets doen. Ik ben bang dat als ik een verkeerde beweging maak ik een kogel door mijn hoofd zal krijgen. “Meri, ze is geen van jouw zaken. Het is mij die je wilt hebben”. De vrouw glimlacht en gaat weer overeind staan. “Zo, dus ze is vrij belangrijk voor je? Leuk hoor. Maar je denkt toch niet dat ik naar jou ga luisteren?”. Even staat ze stil. “Zet haar rechtop. Ik wil haar even helemaal kunnen zien”. Trace weigert me eerst los te laten, maar de mannen trekken ons uit elkaar en ik word rechtop gezet. De vrouw loopt weer naar me toe en begint me te bekijken. “Ze heeft een prachtige egale huid. Dat zal ze wel van haar moeder hebben, want daar is haar vader te lelijk voor”. Ze pakt mijn kin vast en duwt hem omhoog. “Meisje, als ik je de keuze zou geven of ik je vader zou doden of jou, wie zou je kiezen?”. “Dood me maar”. “Haar brein heeft ze dus ook niet van jou. Weet je wel zeker dat het je dochter is?”. Ik maak een harde beweging met mijn hoofd om haar hand van mijn kin te krijgen en de vrouw glimlacht. “Daar zie ik al meer van haar vader”. Ze moet eens snel haar mond houden over pap of ik val haar aan. Wapens op me gericht of niet. Zo hoort ze niet met pap om te gaan. Ik word hier wel niet zo kwaad over. De vrouw stapt naar pap en gebaart dat ze hem ook op moeten tillen. Dat word gedaan en de mannen moeten papa overeind houden omdat hij op zichzelf te zwak is. “Ik zal eens lief voor je doen Hannibal. Je krijgt een keuze. Wat zou je er van vinden als ik je dochter met me mee neem? Dan sterven jij en de jongen hier wel. Je dochter krijgt dan zelf de keuze voorgelegd om met mij mee te komen en we eens die houd van haar beter gaan bekijken of dat ze hier achter de deur alsnog dood zou willen”. Wat is dat nou weer voor een onzin?! “Je tweede keuze is dat we je dochter in een situatie zetten als de jouwe van vroeger”. Wat? Ik snap het niet helemaal maar ik kan aan papa zien dat hij het wel berijpt. “Optie 2”. Wat? Ik heb papa nog nooit voor zijn eigen even zien kiezen. En dit is ook de eerste keer dat hij heeft gekozen mij iets te laten overkomen. En wat bedoelt die vrouw in hemelsnaam met een situatie van papa vroeger?

De mannen beginnen me te verslepen en ik probeer me tevergeefs los te vechten. Ik word met mijn armen gekruist vastgebonden en de butler loopt de kamer weer in met een doos. Hij loopt door naar mij. Hij opent de doos en ik slik. In de doos zit een masker. Het is een anti-bijt masker uit de gevangenis. Papa droeg er in foto’s in de krant ook altijd een. Het is zodat hij de verplegers en bewakers niet zou bijten. Een van de mannen pakt het masker en brengt het naar mijn gezicht. “Nee, ik wil ni-“. Het masker word voordat ik mijn zin af kan maken tegen mijn gezicht gedrukt. Ik heb tranen in mijn ogen staan door de angst en alle dingen die nu tegelijkertijd gebeuren. Mijn hele lichaam zit nu vast en met dat bijtmasker op kan ik niets anders doen dan kijken. “Wat een fijne keuze Hannibal. Nu kunnen we doen wat we toch al wilden doen terwijl jullie kijken en zij niets terug kan doen in plaats van in een andere ruimte”. Wacht, wat willen ze met me doen? Ineens springt Trace op en begint naar me toe te rennen. Ik wil schreeuwen dat hij moet stoppen, maar schoten klinken en hij val op de grond. Ik begin te schreeuwen en wild te bewegen ook al heeft het geen zin. Papa zit als versteend. Ik kan alleen maar toekijken hoe Trace op de grond ligt en er langzaam een poeltje bloed om hem heen begint te vormen. Waarom deed hij dat? Dacht hij echt dat hij het zou redden? Mijn ogen worden groot als ik ineens het mes zie dat de vrouw van een van de mannen krijgt. Ik wil schreeuwen en wegrennen, maar kan niets doen. De vrouw begint een beetje met het mes te bewegen en te zorgen dat het goed opvalt in het licht. “Mijn broer hield ook van messen. En van vlinders toevallig. En huiden vond hij ook niet lelijk” zegt ze terwijl ze mijn richting op begint te lopen. “Maar mijn broer is hier jammer genoeg niet meer. En dat is jouw schuld Hannibal”. “Dat is het niet Meri. Ik had er niets mee te maken” zegt papa enorm kalm. Papa, ik heb het gevel dat dit wel het moment is om in de stres te raken. De vrouw staat nu voor me met het mes. “Mijn broer kon de huid op zo’n manier van het lichaam halen dat het een perfecte gelijke laag was en hij soms het slachtoffer daarna nog moest vermoorden omdat deze de snijding overleefde. Ik daarentegen heb geen idee hoe dat moet. Maar ik wil het op zich wel graag leren. Ik dacht al dat het een goed idee was om het aan jou te vragen Hannibal. Aangezien jij ook wel iets van vlees weet. En zullen we jouw dochter dan maar eens als testpersoon gebruiken?”. Nu pas kan ik wat onrust in de ogen van papa zien, maar toch blijft hij rustig. “Meri. Als je het waagt om ook maar met een vinger aan mijn dochter te komen zal je het daglicht nooit meer zien”. “Zullen we dat dan maar eens uittesten?”. Voordat er ook maar een reactie kan worden gegeven haalt de vrouw uit en ik voel hoe het mes diep in mijn buik gestoken word. Ik schreeuw het uit en ook Papa schreeuwt. Alles daarna gebeurt snel. Er klinken schoten en ik word los gelaten. Alles lijkt wel in een waanbeeld te gebeuren en ik krijg maar de helft mee. Ik hou met een hand mijn buik vast in de hoop het bloeden een beetje te stoppen, maar ik voel het bloed door mijn vingers heen sijpelen. Op mijn knieën kruip ik over de grond terwijl ik een mix van schoten, geschreeuw en pijnlijke kreunen hoor. Maar daar trek ik me niets van aan. Ik blijf kruipen, het masker nog vast aan mijn gezicht. Uiteindelijk zak ik in elkaar bij Trace. Ik kan zijn borst nog schokkend op en neer zien gaan en zijn ogen zijn open. Ineens is het stil. Het enige dat ik hoor is een langdradig piepend geluid en alles is wazig aan het worden. Ook heb ik het koud. Enorm koud. Ik merk dat ik word opgetild, mijn lichaam ligt als een lappenpop in de armen, en mijn hoofd is gekanteld zodat ik de grond zie. Vaag kan ik de contouren van de vrouw op de grond zien liggen en dan black ik out.

Slecht hoofdstuk, slecht hoofdstuk. Ik weet het. Het spijt me en misschien dat ik het nog eens verander.

-Wolfann