A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

008. Een gast voor dinner

Een paar dagen later is het al best laat en pap komt met de auto terug gereden. Geen idee waar hij is geweest. Het is een busje en ik kan alleen de bestuurders stoel zien en de bijrijders stoel. De achterbak totaal niet. Vrolijk maak ik de deur open en papa loopt naar me toe. "Ik wil dat je uit de kledingkast in de logeerkamer een mooie jurk uit kiest en je voor vanavond netjes maakt. We hebben een vriendin voor diner". Ik knik en loop weg terwijl papa weer naar de auto loopt. We krijgen bezoek vanavond, dat had ik niet verwacht. Voor al met het hele gezocht worden en zo. Misschien is het iemand die papa wel vertrouwd. Ik loop naar de logeerkamer en kies een kort zwart jurkje uit met een paar zwarte hakken.

Voordat ik naar beneden ga loop ik naar mijn kamer. Ik moet hem echt een keertje veranderen. Hij ziet er echt nog uit zoals toen ik vijf was en ik vind poppenhuizen en de kleur roze nu niet echt geweldig meer. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en ga op mijn bed zitten. Zal ik hem even aan zetten? Het kan toch geen kwaad voor eventjes? Ze zullen nu echt niet meer aan het kijken zijn of ze mijn telefoon kunnen traceren. Na even twijfelen zet ik hem toch aan en binnen een paar seconde zie ik mijn welbekende achtergrond. Meteen flipt mijn telefoon hem. Honderden berichten komen binnen en gemiste oproepen. Mijn ringtone speelt wel tien keer

" O no sir, i must say you're wrong".

"I have been there all before".

"Good horses, i'm flying away".

″Goodbye horses, i’m flying over you″.

Als ik op de berichten klik zie ik maar drie namen. Sarah, een onbekend nummer dat de politie wel zal zijn en Trace. De berichten van de politie en Sarah lees ik niet. Daar heb ik echt geen behoefte aan. Die van Trace wel. Ik mis hem wel. Ik lees de eerste paar sms'jes.

"All, bel me alsjeblieft terug. Laat alsjeblieft iets van je horen. Trace"

"All, geef alsjeblieft een teken dat je nog leeft. Ik ben enorm ongerust. Trace"

"All, antwoord alsjeblieft op mijn oproepen. Iedereen zoekt naar je en ik ben echt  heel erg bezorgd. Trace"

"All, vertel alsjeblieft waar je bent. Ik vertel het niet door aan de politie, maar ik wil gewoon weten dat je nog leeft. Trace"

"All, antwoord alsjeblieft. Ik slaap niet meer van de bezorgdheid. Ik hoop dat je dit leest. Allison, ik hou van je. Dat heb ik altijd al gedaan. Antwoord alsjeblieft. Trace"

Even staar ik naar het laatste berichtje. Verzonden vanochtend. Ik zet mijn telefoon uit en leg hem weer op het nachtkastje. Hij houd van me. Hij houd echt van me. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Hij houd van me! Ik spring overeind en sta net zo blij te springen als die middag op school toen ik hoorde dat ik mijn vader mocht bezoeken. Hij heeft altijd van me gehouden. Ik ben zelf ook al een tijdje verliefd op hem, maar omdat we alleen maar vrienden waren dacht ik er niets van. God, hij houd echt van me! "Allison, is alles goed daar boven?" Roept papa vanaf beneden. "Ja papa, alles is goed". "Prima, kom je dan naar beneden? We kunnen eten". "Oké papa, ik kom er aan".

Ik loop naar beneden en naar de eetkamer waar papa netjes in pak staat. Glimlachend kijkt hij mij aan. "Wat zie je er prachtig uit lieverd". "Dankjewel.

Papa". Ik ga op de stoel zitten en papa loopt naar me toe. "Wil je iets te drinken?". "Graag". "Een wijntje?". "Ik vind het prima". Ik heb nog nooit wijn gehad, maar ach, voor alles is een eerste keer. "Ik haal ook meteen even de gast uit de keuken. De heeft een beetje moeite met lopen". Ik knik en wacht even. Binnen een minuut loopt papa weer de eetkamer in. In zijn ene hand heeft hij een glas wijn en met de andere hand duwt hij een rolstoel. Als ik de rolstoel zie kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom had ik dit niet verwacht. De gast voor diner bedoelde hij letterlijk. We hebben een gast als diner. Hij wilt de gast opeten. De gast is een vrouw in een zelfde jurk als ik, maar dan blauw en wat langer. Een doek ligt over haar hoofd. Papa buigt over de tafel en geeft mij mijn wijn aan. "Dankjewel papa". "Alsjeblieft lieverd. Mag ik de eer om onze gast voor te stellen?". "Natuurlijk" zeg ik na het hele glas achterover te hebben geslagen. Dit heb ik wel even nodig, de alcohol. "Hierbij presenteer ik je onze gast. Een zevenenveertigjarige vrouw". Hij trekt de doek van haar hoofd en ik laat mijn wijnglas uit mijn hand vallen. Met een harde klap komt hij op de grond terecht. De vrouw in de rolstoel mist de helft van haar gezicht kijkt me bang aan. Letterlijk de linkerhelft van haar gezicht is wel. De andere helft is wel nog prima herkenbaar. Het is mevrouw Serens. De moeder van Trace.

A/N hallo iedereen. Ik weet dat ik al lang niet meer heb geupload, maar ik hoop dat jullie even tevreden zijn met het hoofdstuk dat ik zo snel geschreven heb. Ik zit nu in de laatste weken van het schooljaar en heb dus veel toetsen. De aankomende tijd zal ik dus niet zo veel oploaden, maar verwacht binnen een week of twee maar weer wat meer hoofdstukken :D