A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

009. Nieuwe informatie zaak Carteners?

"Allison, gaat het? Je ziet een beetje witjes". "Alles is prima, ik liet alleen mijn wijnglas even vallen". Snel buig ik naar de grond en pak het glas op. Gelukkig is het niet gebroken, want ik denk dat mijn benen het gaan begeven als ik nu op zou staan om scherven weg te moeten brengen. "Ik ga even in de keuken wat spullen pakken en dan kunnen we gaan eten" zegt papa op een vrolijke toon. Ik knik en papa loopt weg. Ik kan mijn ogen niet van mevrouw Serens afhalen. "A......ll". "Ik ben hier mevrouw Serens". Met moeite praat ik tegen haar. Het is niet iedere dag dat je iemand probeert te kalmeren wiens gezicht er half af ligt. "Vei...ig...". "Ik ben veilig mevrouw Serens. Papa doet mij helemaal niets. Ik ben blij dat ik hier met hem ben. Ik ben helemaal veilig". De woorden dat ik blij ben dat ik bij hem ben klinken in beetje vreemd. Vooral in deze situatie. "Tr.....ce...". "Ik laat Trace niets overkomen mevrouw. Daar zorg ik wel voor". Ze probeert te glimlachen, maar met haar halve mond gaat dat niet goed. Op dat moment komt papa binnen met wat spulletjes. Een pan, een meeneem fornuisje, een groot mes en wat klein bestek met borden. "Luister maar niet naar haar Allison. Ik heb haar gedrogeerd dus ze voelt niets. Ook zal ze waarschijnlijk denken dat je een pratende eenhoorn bent of zo, gezien de drugs die ik haar gegeven heb". Mevrouw Serens kijkt mij bang aan met haar ene oog. "Zullen we maar gaan eten?". Even twijfel ik. "Papa, ga je haar pijn doen?". "Nee, nu niet meer. Ik heb alles van haar dat ik nodig had voor vanavond. Ben maar niet bang. Ik geef je er nog niets van. Behalve als je dat zelf wilt". "Nee bedankt papa. Liever nog niet. Maar waarom zit ze hier dan bij?". "Ze moet toch ook eten?". Hij heeft een punt. Een enorm vies en verkeerd punt, maar wel een punt. Hij zet het fornuis aan en in het pannetje stopt hij de inhoud van een potje. Ik zie brokken vlees uit het bakje vallen en in de pan. En weg is mijn eetlust. Geen honger meer. "Allison, als je het niet aan kunt mag je jezelf ook excuseren". "Alsjeblieft vader". "Ik vind het prima. Ik kom je wel een salade brengen op je kamer". "Bedankt papa".

Ik sta op en loop de eetkamer uit. Ik sta meteen stil als mijn gedachte spelletjes gaat spelen. Ik grijp de muur vast. Beelden flitsen door mijn hoofd. Het halve hoofd van mevrouw Serens en Joe. Vooral Joe. Hoe ik zijn nek openscheurde en zijn tong in mijn mond proefde. En ook zeker al het bloed. Ik voel mezelf misselijk worden en ren naar de badkamer om daarna in de wc over te geven. Ik kan dit niet meer aan. Dit gaat niet. De realiteit kwam even te dichtbij. Papa zit beneden te eten met een half dode vrouw en ik heb een man vermoord. Dit kan niet allemaal echt gebeuren. Is dit echt wat ik wilde? Weer samen zijn met papa? Dit komt er van Allison. Je had naar iedereen moeten luisteren dan had je nu nog thuis gezeten met Sarah en Joe. Gewoon naar de televisie kijkend en chips eten. Niet mensenvlees. Ik zak in elkaar naast de wc. Ik wil gewoon even niet meer. Ik voel de muur tegen de achterkant van mijn hoofd. Even zit ik er gewoon stil en ik probeer zo min mogelijk te bewegen. de gedachte van beweging maakt me al misselijk. Ik kan nu even niets anders meer. Een tijdje blijf ik kzitten met mijn ogen gesloten totdat ik mezelf op kan rapen en naar mijn slaapkamer kan lopen. Ik laat mezelf op mijn bed vallen. Ik heb genoeg gehad vandaag. Ik wil gewoon rust. Ook wil ik Trace weer zien. Hij zou weten hoe hij mij moest kalmeren. Ik kan niet zo maar een sms sturen, want dan vinden ze mijn telefoon sowieso. Ik sluit mijn ogen en denk nergens meer over na. Ik moet even rust vinden en weer normaal gaan denken. Er is veel gebeurd, maar daar kan ik niet aan veranderen. Wat is gebeurd is gebeurd. Dit is mijn leven nu.

De volgende ochtend word ik weer wakker. De lampen in mijn kamer zijn uit, dus papa zal wel even langs zijn gekomen. Ik sta op en loop de trap af. Eenmaal beneden zie ik dat papa voor de televisie zit. "Allison, kom eens even kijken. Dit moet je zien".

Met grote letters staat in beeld: 'Nieuwe informatie zaak Allison'. Met grote ogen kijk ik naar het scherm. De presentator begint weer met praten. "Er is nieuwe informatie in de zaak van de zeventienjarige Allison. Twee belangrijke punten mogen vrijgegeven worden door de politie. Allison Cartners echte naam is Allison Lecter. Er is een DNA test uitgevoerd en het blijkt dat Hannibal Lecter haar echte vader was. De vrouw eerder in het programma is haar pleegmoeder. Zij hebben geen gelijke genen. Hierdoor zijn er nieuwe angsten bij de mensen in het spel. Zou haar echte vader haar iets aan doen? Het tweede punt is dat bij de moord op haar pleegvader haar DNA is gevonden op de wonden. We zijn er dus zeker van dat Allison degene is die haar pleegvader heeft vermoord. Er is sprake geweest van een worsteling. We zoeken Allison Lecter nu niet alleen als vermiste, maar ook als crimineel. Wij willen u nogmaals waarschuwen niet te dicht bij beide te komen om uw eigen leven niet in gevaar te brengen. Tot zo ver het nieuws".

Het embleem komt in beeld en papa zet de tv uit. "Nu zoeken ze jou ook. Welkom bij de club lieverd". Aan de ene kant ben ik nu echt bang. Ik word gezocht voor moord. Ik moet nu voor altijd uitkijken. Maar diep in me voelt het ook anders. Ik weet niet precies wat, maar ik voel een enorm klein sprankeltje blijdschap. Waarom ben ik hier in Gods naam blij om? "Je voelt je gelukkig, niet waar?". Meteen kijk ik papa aan. "Hoe kan dat?". "Je bent niet voor niets mijn dochter. Toen ik mijn eerste moord gepleegd had vond ik de adrenaline eerst dood eng. Toen de politie door had dat ik het had gedaan vond ik de continue angst geweldig. Het gaf een kick. Ik was blij en gelukkig. Datzelfde heb jij nu ook. Je begint steeds meer op mij te lijken. Ik ben trots op je lieverd". Nog steeds geen glimlachje komt van zijn gezicht af. Zijn woorden horen me bang te maken, maar ik ben blij. Papa is trots op me. Iets in me is veranderd. Misschien kan ik wel doen wat papa doet. Misschien is dat mijn lot. In mijn vaders voetsporen treden. Een glimlach komt op mijn gezicht. "Zo mag ik het zien Allison".

Heey. Ik zie dat er ineens mensen belangstelling hebben voor mijn verhaal! Leuk! Ik weet dat het verhaal geheel niet zo goed is en ik het echt maar voor de lol schrijf, maar goed. Vakantie! Ik heb vanaf nu vakantie en kan dus meer gaan uploaden.  Trouwens, ik heb bij het vorige hoofdfstuk wat aanpassingen gemaakt omdat ik per ongeluk de verkeerde versie had geupload. Ik heb de klad versie geupload in plaats van de goede. Als jullie dat even zouden willen bekijken snap je wat stukken later wat beter. Bedankt voor het lezen! :D