A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

010. Indringer

Een paar dagen gaan voorbij en van mevrouw Serens hoor ik niets meer. Misschien is het ook maar beter als ik niet weet wat er uiteindelijk met haar is gebeurd. Ik ben benieuwd wat Trace nu van me denkt. Hij zal vast het nieuws wel hebben gezien en nu hij weet dat ik een moord heb gepleegd kan het zijn dat hij mij niets meer vind. Ik hoop dat hij nog wel van mij blijft houden. De moord was zelfverdediging. Mijn eerste moord was echt geen opzet. Op het nieuws is het bericht van mevrouw Serens' vermissing ook al gekomen en papa en ik hebben er even naar gekeken. Daarna zijn we samen gaan schaken. Ik vermaak me hier prima. Ik had verwacht dat ik het moeilijker zou hebben, maar het is wel gezellig. "Jouw zet Allison". "Paard naar E7" zeg ik om daarna het paard naar dat vakje te verschuiven. "Goede zet lieverd. Maar niet goed genoeg. Loper naar E7". Shit, ik had die loper helemaal niet gezien. Daar gaat mijn paard. Waarom doe ik hier eigenlijk de moeite voor? Papa wint altijd met spelletjes. Het lijkt wel alsof hij mijn zetten weet voordat ik ze ga doen. Een piepend geluid klinkt en papa draait zich om. “Wat is dat papa?”. “Het alarm. Er is iemand in ons huis”. Hij staat op en loopt de kamer uit. Iemand in ons huis?! Snel ren ik achter hem aan en zie dat pap de computerkamer ingelopen is. Op een beeldscherm zijn allerlei camera’s te zien en ik speur ze af of ik iets kan zien bewegen. “Er is iemand bij de keuken. Hier Allison”. Hij grijpt in de la van het bureau en duwt me een mes in mijn handen. Wacht, hoe lang had hij dat daar al liggen? “Wat moet ik hier mee?’. “Ik laat ze je nou echt niet al van me af pakken”. Afpakken? Moet ik mezelf hier mee verdedigen? “Maar ik weet niet hoe je met een mes moet om gaan om je te verdedigen”. “Dan zul je dat nu leren. Ga naar je kamer en verstop je daar. Ik zal ondertussen kijken of ik de indringer al kan vinden”. Ik knik en snel me naar mijn kamer.

Eenmaal daar doe ik de deur op slot en verstop me achter mijn bed. Het mes strak in mijn handen geklemd. Is de politie er? Hoe hebben ze ons kunnen vinden? Het ligt toch niet aan mijn telefoon? Ik heb hem maar een minuutje aan gehad. Nee, daar kan het toch niet aan liggen? Maar hoe hebben ze anders ons adres gevonden? Ik moet diep adem halen om rustig te blijven en niet te hard te trillen. Al mijn spieren verstijven als ik een geluid hoor. Er loopt iemand over de gang. Zou het papa zijn? Nee, dan had hij er wel iets van laten merken. Met een krakend geluid gaat de deur open. Nee, nee, nee! De indringer is in mijn kamer. Adem in adem uit Allison. Alles komt goed. Het is nu of nooit. Ik spring overeind en spring op de indringer af.  Voordat ik bij hem kan komen word het mes uit mijn handen geslagen en word ik op de grond geduwd. “All! Sorry! Ik wist niet dat jij het was!”. Wacht, All? “Trace?!”. Hij helpt me overeind en omhelst me. “Allison, je leeft nog! Ik dacht dat ik je kwijt zou zijn”. “Trace, wat doe je hier?” zeg ik terwijl ik me van hem af haal. “Hoe kom je aan mijn adres?”. “Om eerlijk te zijn weet ik het ook niet helemaal. Ik begon wat verder in de zaak van je vader te kijkje en op de een of andere manier vond ik deze stad als genoemde naam. Dit is het enige huis wat een beetje afgelegen ligt hier dus ik dacht dat ik maar een kans zou wagen”. “Als mijn vader je vind ga je er aan. Dat weet je toch?”. “Ik ben er me van bewust dat ik in het huis van een moordenaar ben ja. Kennelijk twee moordenaars”. Hij kijkt me aan met zijn ‘heb-ik-gelijk-of-niet’ gezicht. “Het was zelfverdediging. Ik kon er niets aan doen dat hij me probeerde te verkrachten”. “Verkrachten?”. Ik knik en tranen komen weer in mijn ogen. Wat was die man een zwijn zeg. Ik voel de hand van Trace op de achterkant van mijn hoofd en voorzichtig drukt hij me tegen zich aan. Zo kan ik mijn tranen gewoon laten vloeien. Voor eventjes blijven we zo staan. Gewoon in stilte. Het is Trace die de stilte verbreekt. “Ik hou van je Allison”. Ik voel een kus op mijn hoofd gedrukt worden en ik kijk naar hem op. “Ik hou ook van jou Trace. Maar je bent hier echt niet veilig. Als mijn vader er achter komt”. “Hij komt er toch wel achter. Ik kan beter nu mijn kans nemen.”. “Nee dat wil je echt niet doen Trace. Ik weet niet hoe hij zal reageren”. Trace pakt mijn hand en haalt met zijn vrije hand wat haren uit mijn gezicht. “Ben maar niet bang. Ik red me wel”. Hij begint de kamer uit te lopen en ik heb geen andere keus dan achter hem aan gaan.

We lopen de trappen af en richting de woonkamer. Misschien is papa daar. En hopelijk gooit hij geen mes uit reflex als we de deur open maken. Na even stil te hebben gestaan voor de deur van de woonkamer maakt Trace hem open en ik hou mijn adem in. “Hallo Allison. Hallo Trace”. Wacht, waarom klinkt papa zo kalm? Dat was hij een paar minuten geleden niet. Als ik kijk zie ik papa op de bank zitten met een kopje stomende thee in zijn handen. “Pap? Wat doe je?”. “Thee drinken. Is dat niet duidelijk?”. “Ja, maar een paar minuten was je nog helemaal in de stres door een indringer”. “Lieverd, dat heet acteren. Je weet dat ik dat al vaak genoeg heb moeten doen. Zo kan ik mensen beïnvloeden. Het spijt me dat ik dat bij jou heb gedaan lieverd”. “Wist je dat Trace hier zou zijn?”. “Natuurlijk. Ik had hem al aan zien komen voordat we begonnen met schaken. Ik ben niet van gisteren hoor”. Hij ziet de stappen die iemand neemt voordat hij ze neemt. Ik zei het toch al. Hij zet zijn kopje op tafel en loopt naar ons toe. Ik voel Trace mijn hand steviger vast pakken. Het is ook niet iedere dag dat een veroordeelde crimineel zo naar je toe loopt. “Hallo Trace, ik ben Hannibal. Maar dat wist je waarschijnlijk al” zegt papa waarna hij zijn hand naar Trace uit steekt. “Hallo meneer Lecter” zegt Trace met een trillende stem. “Niet bang zijn jongenman. Ik doe niets. Tenminste niet zo lang je mijn dochter niets doet”.  Na de hand van Trace te hebben geschud loopt hij weer terug naar de bank. “Weten je ouders dat je weg bent jongeman?”. “Mijn vader niet. Mijn moeder is vermist geraakt”. O ja, mevrouw Serens… Ik ben benieuwd hoe pap dit gaat aanpakken. “Wat erg voor je jongen. Hopelijk vinden ze haar snel”. Wacht, pap weet toch dat Trace de zoon van mevrouw Serens is? “Bedankt meneer Lecter”. “Allison, ga je hem nog vragen of hij iets wilt drinken? Je weet toch wel hoe je een gast verzorgd?”. Ik glimlach. “Ja papa”.

Zo, een nieuw hoofdstuk. Jullie weten niet wat een verschrikking dit was. Stel ik mezelf voor om extra veel te gaan schrijven op vakentie, blijken ze er geen wifi te hebben om het te uploaden.... Maar hier is het nieuwe hoofdstuk. Ik ben nog een beetje aan het proberen hoe ik verder ga met het verhaal, dus hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk niet al te slecht. Bedankt voor het lezen en tot het volgende hoofdstuk.

-Wolfann