A Cannibals Daughter (Hannibal Lecter story) Dutch

011. Piano music

Ik zit op de bank met een glas warme thee. Het begint al kouder te worden buiten en omdat dit huis nog al oud is word het niet zo makkelijk warm. Dat is dus weer een kwestie van dikke truien en genoeg hout voor de kachel. “Waar is Hannibal?” hoor ik gezegd worden vanaf de deur. “Heey Trace. Geen idee. Waarom?”. “Hij is al vrij lang weg. Ben je niet ongerust?” vraagt hij terwijl hij in mijn richting loopt. “Nee, hij is vaker lang weg. Hij zal hoe dan ook thuis komen voordat het donker is. Dat is hij altijd”. Trace komt langs me op de bank zitten en ik leun wat tegen hem aan. “Dus we zijn alleen tot het donker?”. “Ja. Maar haal je geen gekke dingen in je  hoofd”. Trace tilt lachend zijn handen op. “Ik zei helemaal niets”. Ik glimlach en neem nog een slokje van mijn thee. Trace is hier nu een paar dagen en ik moet zeggen dat ik daar geheel geen problemen mee heb. Papa heeft hem wel een aparte kamer gegeven en hem verboden om op mijn kamer te komen, maar dat vind ik niet erg. Het belangrijkste is dat hij hier is. ik von het vreselijk om niets tegen hem te mogen zeggen. Ik rek me een keer uit omdat het al best laat aan het worden is. Papa is nog niet thuis en het begint langzaam donker te worden. “Ben je moe?”. Ik knik. “Je mag best even je ogen dicht doen hoor. Ik maak je wel wakker als er iets is”. Van dat aanbod maak ik maar al te graag gebruik.

Ik schrik wakker van het geluid van een piano. Ook Trace die onder me ligt is wakker geschrokken. Kennelijk waren we beiden in slaap gevallen. “Welke idioot speet er nu weer piano om vier uur in de ochtend. Je buren zijn echt gestoord”. “Trace, ik heb geen buren. Dit is een verlaten gebied”. Trace word stil en beide staan we op. “Het komt uit de bibliotheek.”. “Ik denk dat het papa is. Hij zal ons wel wakker willen laten schrikken” zeg ik vrij rustig. Maar Trace is alles behalve rustig. “Daar zie ik jouw vader niet voor aan. Ik zie hem wel piano spelen in de ochtend, maar niet zo vroeg. En hij zou ons sowieso eerst uit elkaar hebben gehaald hier”. Daar heeft hij wel een punt.  Trace blijft voor me terwijl we in de richting van de bibliotheek lopen en eenmaal bij de deur stopt hij. “Ik ga wel naar binnen om te kijken wie het is. Als er iets gebeurd ren je All. Begrepen?”. Ik knik en Trace opent de deur. Ik heb mijn hand op zijn schouder om steun te hebben wanneer ik op mijn tenen ga staan om de kamer in te kijken. Het is er pikkedonker. Net alsof er niemand is geweest. Ook is het geluid van de piano gestopt. Langzaam lopen we naar binnen en Trace maakt het licht aan. Niemand. Helemaal niemand. Hoe kan dat?  Ik laat Trace los en we lopen uit elkaar om de hele bibliotheek te doorzoeken. “Zie jij iemand?” vraag ik. Ik hoor een mompelende nee en kijk verder. “Trace, wat denk jij da wat het was als er niemand hier bij de piano was?”. Geen antwoord. Het blijft doodstil. “Trace?”. Ik loop in de richting van waar ik denk dat Trace heen gelopen was en kijk in die rij boeken. Tot mijn teleurstelling is hij er niet. Waar is hij heen? “Niet leuk Trace. Waag het niet me te laten schrikken”. Schrikken doe ik niet, maar ik voel wel een enorm harde klap tegen mijn hoofd waarna alles donker word.

Kort stukje, ik weet het, maar ik vond dat ik weer moest uploaden. Sorry voor de weinige uploads, maar ik heb het nog al druk gehad met prive dingen. Maar ik ben terug en kan verder met Allison, Trace en Hannibal.