Gelakte nagels

Proloog

7/05/2012

Zachtjes getik van hakken werd steeds luider en luider. De stemmen daarentegen werden zachter. Ik nam aan dat ze naderden en dat ze elk moment de kamer zouden binnenwandelen. De kamer was trouwens klein, geen raam en in de hoek zat er een bewaker. Boven mij brandde er een kleine lamp die zeer irritant flikkerde.

Zoals ik had voorspeld ging de deur open en ik keek op, ik zag twee mensen die zich voorstelden als rechercheur Beckers en assistente mevrouw Brown. Ze zetten zich op een stoel die tegenover me stond. Alleen een tafel stond nog tussen ons.

“Savannah Miller?” vroeg de vrouw. Ze keek me aan met haar donkerbruine ogen. Ze had lang bruin haar dat ze slordig in een knotje had gedaan. Op zich was ze best aantrekkelijk, zeker in tegenstelling tot de man, meneer Beckers, die nogal rond was van postuur, zoals de meeste Amerikanen. De twee personen waren net zoals ik in mijn gedachten had. Ik besloot te antwoorden op haar vraag met een kort knikje. De vrouw pakte het dossier dat ze daarjuist op tafel had gelegd en haalde er drie foto’s uit. twee vrouwen en één man met een random leeftijd en ik kende ze alle drie. Ze waren allemaal dood. Ik keek naar de foto’s en daarna weer naar de vrouw.

“Kent u deze drie mensen?” vroeg ze. Zonder nog eens te kijken naar de foto antwoordde ik: ”Jazeker.” Zij dachten dat ik aan het bekennen was en voordat de rechercheur zijn mond nog kon opendoen zei ik er bij: ”Ze waren alle drie vermist, ik heb ze op posters zien staan.” Nu stonden ze weer geen stap verder.

“Waar was u op de nacht van vijf april?” vroeg de man. Hij nam het nu duidelijk over van de vrouw. Hij was oud en had vast en zeker meer ervaring met deze moordonderzoeken.

“Goede vraag, meneer Beckers, dat is zo’n maand geleden, dat weet ik nu eenmaal niet uit mijn hoofd,” antwoordde ik rustig. De man keek even naar zijn assistente en daarna weer naar mij.

“Denk toch maar eens goed na,” zei hij. “Het was een maandagavond rond tien uur ’s avonds.” Ik wist perfect wat ik die nacht gedaan had.

“Waarom zit ik hier alweer?” vroeg ik en ik hield mijn hoofd een beetje schuin.