Gelakte nagels

Hoofdstuk 11

14/05/2012

Het was dom van mij. Een fout die ik niet meer kon rechtzetten. Ik maakte nooit fouten. Nu opeens wel. Ik dacht niet meer na, ik handelde volgens mijn gevoel, maar hierdoor faalde ik. Door wat er enkele weken geleden was gebeurd, was ik beginnen te twijfelen aan mezelf. Er was iets geknakt vanbinnen, ik had niet alleen gefaald, ik had mijn gevoelens –  die ik blijkbaar toch ergens had –het ook nog eens  laten overnemen van mijn verstand. Met  dit als resultaat. Ik was teleurgesteld in mezelf en ik was niet de enige die teleurgesteld in mij was.

Heel mijn leven had ik mensen vermoord, omdat ik vond dat die mensen het recht niet hadden om iemands huwelijk af te nemen. Wat ik deed was gerechtvaardigd. Als de maatschappij er niks aan deed, als iedereen het maar gewoon liet gebeuren en er nog doodleuk aan meedeed, dan moest er toch iemand ingrijpen?  Al die vrouwen die evengoed een relatie konden starten met een vrijgezel,  vonden er niets beters op dan bestaande relaties stuk te maken. Met soms vreselijke toestanden tot gevolg.

Wat er gebeurd was tussen mijn ouders had er voor gezorgd dat ik een hevige afkeer had voor overspel en God had  mij uitverkoren om deze bedriegers uit de weg te ruimen. Dat wist ik zeker. Hij moest iemand creëren die koelbloedig genoeg was om gewetenloos iemands keel open te snijden. Iemand die gestructureerd werkte. Iemand die leergierig was en zichzelf niet verraadde. Iemand zoals ik. Alleen had ik gefaald. Mijn missie was mislukt. Dit was beschamend. Ik werd vergeleken met een gek. Dat was ik niet. Ik was de enige die normaal kon denken op heel deze wereld. Niemand dacht helder. Iedereen leefde er maar op los zonder na te denken en liet zich leiden door zijn gevoelens, ze dachten niet na over de gevolgen. Zoals ik me bij deze laatste moord liet leiden door mijn gevoelens  en kijk wat er van mij geworden is. Kijk wat er van mijn moeder geworden is en wat er van mijn vader geworden is. Als mijn vader nagedacht had over de gevolgen, dan zou hij niet zijn vreemdgegaan.  Als mama eens  had nagedacht voordat ze met messen begon te zwaaien, dan zou ze nu nog leven. Als ik die kerel eens professioneel had vermoord - zonder de woede mee te nemen die ik meedroeg omdat hij het deed met de vrouw van mijn broer -, dan zou ik nu niet in de problemen zitten.

Ik  ben teleurgesteld in mezelf, maar ook trots. Want zonder mij had die man die het huwelijk van mijn broer verknalde  zijn verdiende loon nooit gekregen.