Gelakte nagels

Hoofdstuk 16

13/07/2012

Today it’s D-day. Op een vrijdag de dertiende. Toepasselijk, niet? Sommige mensen zaten hier eeuwig, ik een dikke maand. Mijn proces was snel gegaan. Dat kwam omdat ik zo populair was in de media, de advocaten stonden te springen om mij bij te staan. Geweldige hulp hoor. Want je wist sowieso al wat het verdict ging zijn. Dat maakte het proces saai . De jury  bestond volledig uit  burgers die medelijden hadden met mijn slachtoffers. Het is echt ronduit belachelijk dat ik werd bestraft voor een goede daad. Maar ik was niet naïef, ik wist op voorhand dat ik bij de jury niet heel populair zou zijn. Zoals ik had voorspeld werd ik veroordeeld en kreeg ik de doodstraf. Voorspelbaar.

Vandaag was het zo ver. Mijn doel was volbracht en dus had het weinig zin meer om te leven. Er was hier geen enkele kans om zelfmoord te plegen, trouwens, dat zou mijn reputatie helemaal verpesten. Mocht het mislukken, dan moest je nog de afgang onder ogen zien. Nee, het leek veel logischer dat ik wachtte. Wachten tot de dood me kwam halen. Ja,daar kon ik mee leven. Het was een eervol einde.

Na enkele weken begon mijn hoofd wel helemaal gek te worden. Ik kreeg een enorme aandrang om te moorden, want ook in de gevangenis waren er genoeg potentiële slachtoffers. Maar het was een onmogelijk taak. Omdat ik mijn straf aanvaardde  diende ik geen aanvraag tot beroep of gratie in. Ik wilde dat het snel ging want met deze onrust kon ik niet langer leven. En ik kreeg snel een datum. Nog wel op mijn lievelingsdag. Vrijdag de dertiende. Prachtdag.

Mijn broer had zichzelf goed in de problemen gewerkt, maar uiteindelijk hadden ze hem laten gaan met een fikse waarschuwing. Hij zorgde gelukkig nu voor mijn slangen, die beestjes moesten anders naar de dierentuin of een dierenopvangcentrum.  

Ik mocht mijn laatste avondmaal kiezen en ik koos daarom voor het lievelingsgerecht van mijn moeder. Penne Arabiata. Mijn moeder was net zo pittig als de pasta, dit gerecht deed me dan ook om verschillende redenen aan haar terugdenken. Alleen konden de mensen hier het niet zo lekker klaarmaken als mijn moeder zelf. Zelfs mijn broer, die niet veel bakte van koken, kon het beter. Het was op zich eetbaar, maar daar was ook alles mee gezegd.

En toen was het tijd. Ze namen me uit de cel en gunden me geen blik. Ik werd naar een kamertje gebracht en ik ging daar zitten, zoals me gevraagd werd. Op mijn gezicht kon je geen angst, verdriet of een andere soort emotie aflezen. Ik was ook niet angstig of verdrietig, ik voelde niets. In de  kamer waren ook  twee bewakers, die dit blijkbaar al vaak deden en het nog leuk vonden ook,  aangezien ze met een grijns op hun gezichten tegen de muur stonden. Er was ook een dokter, die mij gewetenloos het leven ging afnemen. En natuurlijk, niet te vergeten: het publiek. Dat snapte ik nooit aan de maatschappij. Het publiek. Vonden ze het nu echt leuk om te zien hoe ik stierf?

De dokter pakte mijn arm en ontsmette hem. Geen idee waarom je de arm nog  zou ontsmetten als ik binnen twee minuten  dood zou zijn, procedures zeker? Daarna keek hij mij  in de ogen, alsof hij bevestiging voor zichzelf wilde krijgen dat ik echt een monster was. Ik keek emotieloos terug. Daarna pakte hij de spuit. Het was gevuld met één of andere stof, die mij in een slaaptoestand zou brengen waarna ik uiteindelijk zou sterven.  Ik had de afgelopen weken continu bedacht hoe het nu zou zijn… Hoe je je het moest voorstellen. En eigenlijk had ik het perfect kunnen raden. Alles was zo voorspelbaar. Het leven was nu eenmaal voorspelbaar. De man bracht de naald steeds dichter en dichter en ik wist dat het er nu op zat. Dit was het einde. Ik had gedaan wat ik moest doen. God had alles gepland. Niet alleen mijn begin, maar ook mijn einde. En mijn tijd was gekomen. Nu moest ik gaan.

Voordat ik het besefte, werd alles zwart …