Gelakte nagels

Hoofdstuk 4

10/10/1993

Ik hoorde veel lawaai, hierdoor kon ik niet slapen. Dit was al de zoveelste nacht dat mama en papa ruzie maakten. Waarom? Waren ze niet meer verliefd? Met mijn knuffelbeer in mijn rechterhand, ging ik langzaam de trap af. Ik opende zachtjes de deur en ik zag mijn ouders weer kibbelen. Ik wilde tegen mama zeggen dat ik niet kon slapen en aan papa vragen of hij misschien een verhaaltje wilde voorlezen. Maar daar kreeg ik deze avond niet eens de kans voor.

Mijn papa zag er heel boos uit, met een diepe frons op zijn voorhoofd. Met die frons leek hij zo’n beetje op zo’n rimpelhond, maar de woede in zijn blik maakte me bang. Mijn mama zag er ook boos uit, maar ook triestig tegelijkertijd. Telkens wanneer ik mijn moeder met tranen in haar ogen zag voelde ik me rot. Deze keer gingen er geen vijf messen door mijn hart, maar tien. Ik vond het niet leuk als mama huilde.

“Mams?” vroeg ik zacht. Mama keek mij met haar bezorgde lieve ogen aan en zei met een trillende stem:” Ga maar snel naar boven, het is niks, ga maar slapen.” Ik knikte zachtjes en wandelde met kleine stapjes naar de deur. Ik draaide me nog even om. ” Houden jullie nog van elkaar?” vroeg ik zacht. Papa keek me woedend aan en mama keek even waarschuwend naar paps. Daarna keek ze weer naar mij.

“Tuurlijk houden wij nog van elkaar,” zei ze zacht met lichte twijfel in haar stem. “Ga maar slapen.”

Weeral knikte ik en ging ik de woonkamer uit maar ik liet de deur op een kiertje. Ik luisterde naar wat ze schreeuwden. Door de vermoeidheid en de misselijkheid drong het niet meer tot me  door wat mijn ouders eigenlijk tegen elkaar riepen. Ik hurkte voor de deur en legde mijn knuffel naast mij. Ik keek door het kiertje naar binnen.

Ik zag niet veel dus opende ik de deur een beetje meer. Nog steeds zag ik niet goed, maar ik durfde niet nog meer naar binnen te gaan, stel je voor dat ze dan boos zouden worden, omdat ik niet luisterde. Ik slikte even en keek weer door de deuropening. Ze riepen tegen elkaar. Heel hard. En papa werd boos en begon met dingen te gooien en mama haar stem werd luider en ze begon te schreeuwen. Vanaf dan werd eigenlijk alles wazig. Ik herinnerde het me niet meer goed. Veel lawaai hoorde ik, maar ze verdwenen uit beeld. Ik besloot naar binnen te gaan toen ik gegil hoorde en staarde naar het tafereel. Eindeloos keek ik ernaar. De tijd ging ineens trager en van wat er rondom mij gebeurde, was ik mij niet langer bewust. Ik liet mijn knuffel vallen en ik bleef staren naar dat ene punt. Ik hoorde een stem mijn naam roepen, maar ik gaf geen antwoord. Mijn blik bleef op dat beeld, dat ene beeld dat mijn hele leven zou veranderen.