Gelakte nagels

Hoofdstuk 14

8/05/2012

Alweer zat ik hier in een kale kamer met rechercheur Beckers en mevrouw Brown. Ze keken me met afschuw aan. Alsof er een stuk stront voor hun zat.

“Goed geslapen in de cel?” vroeg de man. Dachten ze nu echt dat ik mijn mond zou open doen na een nachtje in de gevangenis?  

“Valt wel mee,” zei ik kalm. Mijn bed thuis lag beter en het voedsel dat ik maakte, was ook stukken lekkerder  - oké, de junkfood die ik at, want ik kookte bijna nooit -, maar op zich kon ik er wel mee leven. Alleen kon ik niet slapen met het gevoel dat ik te hard betrokken geraakte Alleen was ik verschrikkelijk onrustig  dat ze te dicht kwamen bij de waarheid.

“We hebben in uw  kelder een prikbord gevonden vol met artikels over een seriemoordenaar. Toevallig heeft die moordenaar  vorige week een man vermoord waar uw schoonzus een affaire mee had. Waarom verzamelt u  deze artikels?” vroeg hij. Hier was het gesprek gisteren gestopt en vandaag ging het hier weer verder.

“Uit interesse,” zei ik en met mijn nagels tikte ik op het tafeltje. Hij keek even kort naar de vrouw die naast hem zat en daarna wendde hij zich weer naar mij.

“We zijn nu uw huis extra grondig aan het uitkammen, voor als u ergens nog wat dingen verborgen hebt.”  Ik dacht meteen aan de messen, de tie-wraps, de vingers… Genoeg bewijs materiaal om mij vast te houden.

Er werd geklopt en alle blikken gleden naar de deur. Een dikke man vroeg of rechercheur Beckers even wilde komen. Na vijf minuten  keerde hij weer terug en fluisterde hij wat in de vrouw haar oor. Ze knikte en ze pakte het dossier uit de handen van de man. Dit dossier had hij vast en zeker meegekregen van de dikke man. De vrouw opende het mapje en haalde er een foto uit. Ze trok een vies gezicht en legde de foto voor mijn neus. Ik keek ernaar en ik vervloekte mezelf. Altijd was ik er van overtuigd geweest dat niemand het zou vinden, maar ik had me duidelijk vergist. Mijn blik bleef hangen bij  de foto van mijn bokaal met vingers erin. Ze hadden het gevonden. Mijn geheim ontdekt.

“Dit hebben we gevonden bij uw thuis, wat heeft dit te betekenen?” vroeg de vrouw. Ik keek de twee agenten weer aan en schoof de foto een beetje weg.

“Jullie worden betaald om dat uit te zoeken, “ zei ik en wierp weer een blik op mijn meesterwerk. Al die vingers…. Ze waren nu in de handen van de politie. Ik kreeg ze nooit meer terug.

“Er is een reden waarom die seriemoordenaar de finger thief wordt genoemd,” zei de vrouw.

Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, dat was toch zo’n leuke naam. Ik genoot hier wel een beetje van.

“Dit ziet er niet zo goed voor u uit, misschien zou u beter een advocaat bellen,” stelde de man voor. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog en schudde even lachend met mijn hoofd.

“Waarvoor zou ik die dan nodig hebben?” vroeg ik en ik haalde mijn schouders op. Alweer keken de twee agenten elkaar aan. De vrouw slaakte een zucht uit ergernis.

“Oké, dat moet u weten,” zei de man, nog steeds even rustig. Hij had zichzelf nog goed onder de controle, maar ik was benieuwd hoe ver ik hem kon krijgen. Helaas kon ik dit niet uitproberen want de dame en de man stonden op en deden teken naar de ‘bodyguard’ die in de hoek stond. Hij begeleidde me weer naar mijn cel. Ik had een vermoeden dat ik hier niet snel weg zou mogen…