Gelakte nagels

Hoofdstuk 6

15/01/2000              

Ik had de hele week nagedacht over hoe ze zou eindigen, hoe ik haar laatste minuten vreselijk zou maken. Het plan was best simpel en deze tweede moord was al stukken beter voorbereid dan de eerste keer met mevrouw Tylors -die ik enkele maanden geleden op mijn verjaardag had vermoord. Ze hadden mij niet gevonden, hoewel ik er wel een zootje van had gemaakt. Gelukkig geen bruikbare  sporen achtergelaten. Dit keer ging ik het beter aanpakken. Ik had handschoenen, donkere kleren en allemaal leuke spulletjes zoals een zaag, verschillende messen en een kniptang, die ik altijd wel eens had willen gebruiken op mensen ingepakt in een legergroene tas. Alles was voorzien, of dat dacht ik toch. Nu hopen dat alles volgens plan zou verlopen.  

Het was acht uur ’s avonds en ik zei tegen mijn broer dat ik even naar een vriend ging. Mijn broer keek mij verbaasd aan en met een blik: heb jij vrienden dan? Die blik stond hem wel grappig.

Het werd hoogtijd dat ik op pad ging. Het was nu al weer drie maanden geleden en mijn hoofd werd  helemaal gek van de onbedwingbare drang. Ik wilde rust. Mijn tas zette ik vast op het bagagerek en ik stapte op mijn fiets. Rond half negen zou ze klaar zijn met werken. Ze heette Vera. Vorige week had ik haar nog gezien bij mijn psycholoog. Hoe hij naar haar zat te kijken en hoe die slet zich verkocht, dat was duidelijk. Normale mensen zagen dit niet, maar ik had er een oog voor.

Ik zette mijn fiets enkele straten verderop en ik ging te voet naar het huis. Ondertussen deed ik mijn handschoenen aan en mijn capuchon op. Haar auto stond er al dus ik nam aan dat ze thuis was. Ik drukte op de bel en keek eens in het rond, het was hier best rustig op het moment. Toen de deur openging, stapte ik meteen naar binnen en toen ze een opmerking wilde maken haalde ik het mes erboven. Ze schrok natuurlijk en was bang, dat kon je in haar blik zien. Die angst in haar ogen liet mij alleen maar meer smachten om haar te vermoorden. Ik zei geen woord, maar zij begon met standaardzinnen zoals: wat deed ik hier, wat wilde ik van haar, dat het geld onder het matras lag. Ik mompelde wat dat ze haar mond moest houden. Daarna gaf  ik haar het bevel om naar de badkamer te gaan. Het huis zelf was niet erg groot, maar op zich wel gezellig. Nog steeds angstig en niet-begrijpend keek ze me aan en ging ze met mij naar de badkamer. Toen we daar waren beval ik haar om haar kleren uit te doen. Ze wilde toch niet dat haar kleren vuil zouden worden, toch? Ik bond haar handen op de rug vast met tie-wrap en op haar mond deed ik Duck-tape. Ondertussen had ik mijn haar al in een netje gedaan, want haaruitval kon altijd gebeuren. DNA overal.  Aangezien Vera huilde en bijna niet meer bewoog, pakte ik haar haar beet en zorgde ik ervoor dat ze zich in bad ging leggen. Op de buik. Ik bond nu ook haar voeten vast en zette al mijn spullen klaar. Ze begon heel hysterisch te schreeuwen, wat een vrij logische reactie leek als je weet dat je misschien nog enkele minuten te leven hebt. Gelukkig werd haar gegil gesmoord door de tape.Ik grijnsde, dit was leuk. Ik pakte het mes waarmee ik mevrouw Taylors ook  vermoord had en maakte  een soepele beweging langs haar nek.

 Ze jammerde van de pijn, maar je kon er weinig van horen omdat haar mond dichtgeplakt was. Ze wilde haar hoofd draaien, maar dat lukte niet goed. Ik zette me op een stoel en aanschouwde de show met een grote grijns. Dit was niet de perfect manier, maar die techniek stelde ik nog wel op punt. Haar langzaam zien leegbloeden zag er echt geweldig uit. Veel mensen zouden nu moeten kotsen of walgen van wat ik deed én dacht, maar mij gaf het echt een kick. Je kon het vergelijken met drugsverslaafden. Drugs gebruiken om weer normaal te kunnen functioneren, om rust te hebben in je hoofd. Als ik iemand vermoord dan voelt dat ook zo.

Na een tijdje begon haar gezicht in haar eigen bloed te zinken. Ze draaide een beetje met haar hoofd zodat ze nog wat kon ademen. Door het bloedverlies was ze natuurlijk zwak. Ik hielp haar maar een handje en drukte haar gezicht tegen de bodem van het bad, zodat ze in het bloed kon stikken. Dit moment voelde echt heerlijk. Je zag dat ze alles wilde doen om zichzelf nog te redden, maar dat lukte natuurlijk niet.

Toen ze niet meer ademende, liet ik haar verder doodbloeden en uiteindelijk toen dat klaar was dacht ik er ineens aan dat de afvoerstop er instak en dat ik het op één of andere manier eruit moest krijgen. Met mijn hand dus. Ik stak mijn hand uit en ging in het bloed, toen ik eindelijk de afvoerstop te pakken had besloot ik het bad, mijn hand en de vrouw proper te maken met de douchekop.

Daarna begon ik haar lichaam in stukken te snijden. Gelukkig had ik geen last meer van dat bloed. Het ging niet echt heel vlotjes. Ik zou toch wel nog wat moeten oefenen. Met een kniptang knipte ik haar vingers eraf. Mijn oog viel op haar rechterringvinger. Ik vond het fascinerend te beseffen dat deze vinger nooit een trouwring zou dragen. Vera zou immers nooit de plaats van de vrouw van de psycholoog innemen, daar had ik nu wel voor gezorgd. Ik bekeek de vinger goed en besloot hem te behouden als aandenken. Haar nagel zou ik dan zwart lakken.  Als blijk van rouw. De rest van de lichaamsdelen deed ik in een vuilniszak.

Na lang opruimen, was ik eindelijk klaar. Haar kleren had ik mooi opgeplooid en in de kast gelegd, al de afval had ik in een aparte zak gegooid en dat ging ik wel ergens in het water dumpen. Daarna zette ik de vuilniszakken buiten en maakte ik me snel uit mijn voeten.

Echt perfect en vlekkeloos verliep dit ook niet. Ik hoorde de agenten al zeggen: hij of zij heeft weinig ervaring met moorden. Dat wilde ik niet. Ik wilde dat ze zeiden dat de moordenaar wel heel ervaren moest zijn.

Ik pakte mijn fiets en  ging naar huis. Toen ik thuis was gooide ik mijn kleren meteen in de was en het vleesmes waste ik af. Ik legde het weer op zijn plaats en borg de vinger op  in een doosje. Ik moest nog een manier vinden om deze trofee te bewaren, want zo zou hij gaan stinken en rotten. Daarna kroop ik in bed. Ik moest nog veel oefenen, maar ooit lukte het wel om de perfecte moord te plegen.