avukat bey

A- XX

Sondaki açıklamamı lütfen okuyun.
Teşekkürler.
Keyifli okumalar.

"Fulya!" dedi Baran, görür görmez büründüğü öfkesiyle. Hiç şaşırmamıştı. Öfkesi öyle çok büyümüştü ki kucağındaki varlığımı bir anlığına unutup, hızlıca doğrulmaya çalışmıştı. Neredeyse düşecektim. Kıvrak bir manevrayla belimden yakalayıp beni kendine çektiğinde, bacaklarımı beline doladım. Ayaklandığında ise beni de yere bırakmıştı. "Sana gerçekten inanamıyorum ya! Bak yemin ediyorum, lügatımda kelime kalmadı sana sarf edecek!"

Fulya'nın gerildiğini anlayabiliyordum ama ben şu an daha çok gergindim. Sinirim hiç olmadığı kadar tepemdeydi ve bu kadının, Baran'ın nam-ı diğer üvey annesinin, üstündeki gecelikle Baran'ın yatağına girebildiğini idrak ettikçe bana afakanlar basmaya devam ediyordu. Beynim, işlevsel fonksiyonlarını yitirmişçesine sadece bakıyor ve aynı Baran gibi sarf edecek bir kelime bulamıyordum.

"Şey.. Ben.. Uyurgezerim..." dedi Fulya, gözlerimin tam içine bakarak. "Yanlış odaya gelmişim. Pardon."

Kahkaha attım. Baran, sakin olmamı tembihler gibi elini koluma koyduğunda hiddetle geri çekildim. Ben salak mıydım? Uyurgezer olsa şu an ayık mı olurdu bu kadın?!

"Tabii, kesin öyledir değil mi Fulya hanım?!" dedim, bana göre çok yüksek bir ses tonuyla. "Kesinlikle siz yanlışlıkla Baran'ın yatağına böyle yarı çıplak bir vaziyette girmişsinizdir!"

"Burada olduğunu bilmiyordum." dedi, takındığı o yalandan mahçup tavrıyla.

Sinirden şu kadının o platin sarısı yanık saçlarını koparmamak için kendi içimde ne savaşlar veriyordum. "Çok özür dilerim burada olduğum için!" dedim, alayla. "Olmasam acaba neler yapacaktınız?!"

"Tanem!" dedi Baran, uyarıcı bir tonda. "Sen bi' dur. Bu mesele benim meselem."

"Ne diyorsun sen ya?! NE DEMEK BENİM MESELEM?!" diye bağırdım, var gücümle. "BEN ŞURADA İKİ DAKİKA LAVABOYA GİTTİM, DÖNDÜĞÜMDE YATAĞINDA BİR KADIN VARDI! NE DEMEK SAKİN OL?! İKİ DAKİKA YA! İKİ DAKİKA ÖNCE BERABER YATTIĞIMIZ YATAĞA BİR KADIN GİRMİŞ! ÜVEY ANNEN BİR DE! NASIL SAKİN OLAYIM?! BELLİ Kİ İLK KEZ GİRMİYOR?! NE YAŞADINIZ SİZ DE BU KADIN BU KADAR RAHAT BİR DE YARI ÇIPLAK, YATAĞINA GİREBİLİYOR YA?! KİM BU KADIN BARAN?! NE YAŞADINIZ SİZ?!"

"HİÇBİR ŞEY YAŞAMADIM, KAFANDA KURMAYI KES!" dedi, sert bir sesle. İşaret parmağını üzerime sallayarak, tehditkar bir sesle ekledi; "Pişman olacağın sözler söyleme bana."

"Tamam, peki, okay, sehr schön, alles gute ya!" dedim, öfkeden deliye dönmüş bir şekilde. "Çok normal çünkü yatağına, bak tekrar ediyorum, yarı çıplak bir kadın girmesi! Çok özür dilerim ben tepki gösterdiğim için!"

"Fulya!" dedi Baran, benim söylediğim hiçbir şeye yanıt vermeden. "Çık dışarı."

Kaşlarım havada, hayretle onu izledim.

"Baran-" dedi Fulya, tırsmış bir vaziyette. Fakat Baran, onu da dinlemedi.

"Sana, çık dışarı dedim!" diye bağırdı. Gözlerini gözlerime diktiğinde ise, göğüsüm o kadar hızlı inip kalkıyordu ki öfkeden kriz geçireceğimi düşünmüş olmalıydı.

Fulya odadan çıkınca, kapıyı hızlıca kapattı. Hiçbir şey söylemedim. Kendimi arkamdaki saldayeye bıraktım ve elimi bağrıma bastırıp, zorlukla yutkundum. Ben az önce ne görmüş, neye şahit olmuştum?

"Kerem!" deyince Baran, kafamı kaldırıp suratına bakma ihtiyacı hissettim. Telefonla konuşuyordu. "Kayıtları at. Fulya'nın videolarını!" Duraksadı. "Aynen, bu saatte!" Kerem'i dinledi. "Uzatma! At dedim... Siktirtme bana şarjını Kerem!"