The Playful Destiny (Sandro Marcos)

Chapter 70

"Ready ka na? We will meet Elijah's parents now." Sambit ni Sandro habang ako ay nakatingin lang sa salamin.

"It's already 6 pm na pala." Sambit ko. "Oo, siguro nakarating na ang mga magulang ni Elijah dito sa pilipinas." Sagot ni Sandro.

"Tara na, by the way nakapag handa na ba sila Cali?" Tanong ko. "Oo nandon na daw sa baba, halika na." Sagot nya and he offered his hand and I take it and we came down stairs at nakita namin na nandun na ang dalawa.

"Guys are you ready to go? Tanong ni Sandro. "Yeah let's go." Usal ni Cali at tumayo na sila sa pag kakaupo at nag lakad na kami papalabas ng bahay at sumakay na kami sa kotse ni Wilson at kami ni Sandro ang nasa likod.

"Let's meet them at Naia Terminal 3 Wilson ha." Pag papaalala ni Sandro. "Yeah ok sure." Sambit ni Wilson and he started the engine and then we left.

"Ano nag chat na ba sayo yung magulang ni Elijah?" Tanong ni Sandro. "Hindi pa, maya maya siguro." Sagot ko. "Kailan huling nag chat sayo?" Tanong nya.

"Kanina nung madaling araw." Sagot ko habang nag s-scroll sa phone. "Ah ok just let me know if they already messaged you." Usal ni Sandro. "Ok sure I will." Sambit ko.

"Guys." Pag tawag samin ni Cali. "A-ano yon?" Tanong ko. "Nalaman ko na, nakarating sa mga magulang nyo ang balita." Sagot ni Cali at nanlaki ang mga mata ko at nag katinginan kami ni Sandro.

"Ano? Paano? Kailan? Saan nila nalaman ang balita?" Tanong ko at napahawak ako sa mga kamay ni Sandro.

"Nag sabi sakin ang mga pulis na nakarating to kay Bbm at kay Tito Joseph, ihanda nyo na ang mga sarili nyong makita ang mga magulang nyo dahil hindi imposible na mahanap na nila kayo." Mahinahong sambit ni Cali at napatingin ako kay Sandro.

"Sandro, a-ano? Wala na tayong takas dito." Sambit ko at napa pikit ako ng mariin. "Siguro nga hindi na tayo makakatakas sa mga magulang natin, hindi habang buhay tatakas tayo sa kanila, siguro ito na ang panahon na bumalik tayo sakanila Analisse." Sambit ni Sandro at sumandal ako sa balikat nya.

"But what about my father? I think he will hate me so much for escaping." Sambit ko. "Don't worry, I can explain to him, siguro naman hindi sya magagalit kapag pinaalam ko sakanya na tayo na." Sambit ni Sandro.

"Bumalik na kayo sa mga magulang nyo, matagal na silang nag aalala sainyo, para sakin hindi ko na kayo kayang itago sa bahay ko, naaawa na ko sa mga magulang nyo na matagal nang nag aalala sainyo." Sambit ni Cali.

"I-ibig sabihin ba non pumapayag kang umalis na kami sa bahay mo?" Tanong ko. "Hindi naman sa ganon, pero sa totoo lang ayoko kayong umalis sa bahay ko, pero wala akong choice dahil hindi ko na matiis ang pag aalala ng mga magulang nyo sainyo, dalawang buwan na kayong nawawala sakanila kaya siguro ito na ang oras na bumalik na kayo sakanila." Usal ni Cali.

"Siguro nga wala na kaming kawala, kaso hindi pa ko handa." Sambit ko. "Anytime pwede silang mag punta sa pulisya, kaya anytime din pwede nila kayong makita, wala kayong choice kundi bumalik nalang sa mga magulang nyo." Sambit ni Cali.

"Kahit kailan ba sumagi sa isip nyo ang nararamdaman ng mga magulang nyo tuwing nag aalala sila sainyo? Kahit kailan ba sumagi sa isip nyo ang mga magulang nyo? Don't be too selfish naman guys, isipin nyo yung takot nila, yung pag aalala nila, at pangangamba nila, isipin nyo rin na baka may mga araw na hindi sila makatulog kakaisip sainyo." Usal ni Cali at hindi na ko makapag salita.

"Gaano ko man gusto kayong makasama ng matagal sa bahay ko, wala akong choice kasi hindi naman ako yung pamilya mong nag aalala sainyo dahil ako naman yung nakakasama nyo sa bahay." Dagdag pa ni Cali pero ni isa samin ni Sandro ay walang makapag salita.

"Kaibigan nyo lang ako na tinanggap kayo sa tahanan ko pero wala akong karapatan itago kayo sa pamilya nyo dahil kaibigan nyo lang naman ako, diba?" Tanong ni Cali.

"No, hindi ka lang namin kaibigan habang nakatira kami sa bahay mo naramdaman ko rin na pamilya na kita, habang patagal nang patagal naramdaman ko na mag kakapamilya na tayo dito, hindi mag kakaibigan lang Cali." Sambit ko.

"Kahit na, pag bali-baliktarin nyo man ang mundo, hindi nyo ako kadugo para itago kayo habang buhay sa pamilya nyo." Sambit ni Cali at hindi ko na mapigilang maluha, hindi ko kayang isipin yung araw na kailangan na naming iwan ang tahanan kung saan ako naging masaya, komportable, at kung saan ako nag karoon ng mga kaibigan na parang pamilya ko na rin.

"Oo, hindi ka namin kadugo, pero I treat you like my sister, not by blood but by heart Cali." Sambit ko at pinunasan ko ang luhang dumadaloy sa mga mata ko at narinig kong humihikbi si Cali.

"It's true Cali, hindi ka man namin kadugo but I also treat you as my younger sister, not by blood but by heart." Sambit ni Sandro at tuluyan nalang napaiyak si Cali.

"I'm sorry guys, sa totoo lang matagal ko nang pinag hahandaan ang araw na makakabalik na kayo sa magulang nyo kahit masakit sakin, pero kailangan kong tanggapin na hindi ko kayo makakasama habang buhay dahil kaibigan nyo lang naman ako, at wala akong karapatan agawin kayo sa mga magulang nyo, lalo ka na Sandro." Sambit ni Cali at cinomfort sya ni Wilson na pinipigilan nalang din umiyak.

"Yes I think dadating din tayo sa puntong mag kakahiwa-hiwalay tayo, pero we have no choice, what is meant to be happen will always happen, but if we leave you to go back to our families, our love will never leave you Cali and Wilson, for one and a half months we all became family, not just friends but you guys made me feel like you're my family, to the times that I need my family by my side, you guys made me feel that I'm never alone because you are here with me all the time." Sambit ni Sandro at tinigan ko sya sa mata, namumula na ang mga mata nya at halatang pinipigilan na nya ang mga luhang gusto nang bumuhos.

"The friendship we all had will be my favorite friendship that I always felt, this is the friendship that I will chase forever." Sambit ni Wilson at nagulat kami nang bigla nyang itinigil ang kotse sa gilid ng kalsada at lumabas sila Cali at Wilson sa front seat at lumabas din kami nila Sandro sa back seat at nag yakapan kaming lahat like this is the last time that we'll be together, we all cried because we can never let go of each other, but we have to.

"Guys, I cannot let go of you both, Analisse and Sandro, I never loved my friends as much as I love you both." Sambit ni Cali at napa hagulgol nalang ako sa takot na dumating ang oras na mag papaalam na kami sa isa't isa but we have no choice but to let go because this is always meant to happen we cannot fight back the destiny for this.

This is the precious friendship that I will always keep in my heart forever, no matter how far we are from them, we will all find ways to find each other again.

-----------------------------------

iyak well HHAHAHAHAHA