YAŞAMIN KIYISINDA (DAMON SALVATORE)

Bölüm 17

Sabah, Damon Jane'in çığlıklarıyla açtı gözlerini. Bir süre onu uyandırmaya çabaladı.

'' Jane, aç gözlerini, sadece bir rüya... Hadi, buradayım. ''

Birkaç denemeden sonra Jane uyanabilmişti, buz gibi olmuştu, ağlıyordu ve titriyordu... 

'' Sshh, geçti. Buradayım, yanındayım. ''

Jane, gözyaşları içinde Damon'a sarıldı, bir şey söyleyemedi. Sakinleşmesi zaman almıştı.

Damon: İyi misin?

Jane: Evet, evet daha iyiyim.

Damon: Ne oldu?

Jane: Yine aynı kabusu gördüm Damon, ama sonu farklıydı bu sefer. O... O beni yakaladı Damon. Ve benimle konuştu.

Damon: Ne dedi?

Jane: Bak, delirdiğimi düşündüğünü biliyorum ya da abarttığımı...

Damon: Hayır, ne dedi Jane? 

Jane: 'Bana aitsin' dedi, 'bir kere elimden kaçırdım ama sen benimsin...' Bunları söyledi, ne anlama geliyor bu? Korkuyorum Damon, çok korkuyorum.

Damon: Her şey yoluna girecek aşkım. Ben yanındayım, ne olursa olsun seni asla bırakmayacağım. Seni seviyorum, Jane.

Jane: İyi ki benimlesin. Seni seviyorum, seni seviyorum...

Damon'ın kollarında sayıklıyordu Jane, hala donuyordu. Sanki bir anda kanı çekilmişti. Bu sefer Damon'ın alev alan bedeni bile ısıtamadı kendisini. Bunun ne anlama geldiğini biliyordu...

Damon ise endişeli, olabildiğince sıkı sarmıştı onu, sanki bırakırsa bir daha göremeyecekti, kaybedecekti. Kimseyi kaybetmekten bu kadar korktuğunu hatırlamıyordu. Ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anladı.

xxx

Biraz daha yatakta oyalanıp kalktılar ve çalışmak için çıktılar evden.

Jane: Damon, suyu nasıl kontrol edebileceğini söyleyeceğim. O çok kolay, ama yine de öğrenmen gerekiyor. Sonra da cisimler üzerinde çalışacağız...

Damon: Cisimler?

Jane: Evet, hareket edebilmelerini sağlayabilirsin.

Damon: Artık söylediğin hiçbir şeye şaşırmıyorum Jane. 

Jane: Sonunda alışabildin. Önce şu göl kenarında takılalım biraz.

Arabayı durdurup, indiler. Çalışma alanlarının biraz daha ilerisindeydiler, harika manzaraya sahip bir sahil kenarındaydılar. Rüzgar denizin asi sesiyle birleşmişti, estikçe tuzu insanın dudaklarına geliyordu. Yavaş yavaş yürüdüler kenarına doğru. Damon yine Jane'e sarıldı ve ellerini karnında birleştirdi, başının üstüne yerleştirdi başını ve söylemekten çekinmediği, 'Seni seviyorum...' sözcüklerini de fısıldadı kulağına. Birkaç dakika böyle durdular.

Damon: Çok güzel bir yer.

Jane: Evet, öyle. Onca zamandır buradasın ama burayı bilmiyor musun?

Damon: Hayır, bilmiyordum gerçekten de. Sayende harika şeyler öğrendim, tabi bu güzel yerleri de gördüm. Bir de-

Jane: Bir de ne?