VERA

KÖTÜLÜK TOHUMLARI

Bizleri bilmiyorlar.
Kızıl gökyüzünden dünyamıza inip gezmeye başladılar. Bizler onları ormanın derinliklerinde gizlice izledik. Onları temkinli görüyorduk. Birşeyler arıyor gibiydiler. Korktuk.
Onlar bizim gökten gelen kıyametimizdi. Ellerindeki ışıklı mızraklarla uzaklara ateş ediyorlardı. Önlerine çıkan her canlıyı katlediyorlardı. Biz ise onları sadece izlemekle yetindik. Biliyorduk ki kıyamet gelmişti artık.
(Vahalä notları)

İnsanlarla dolu on gemi uzayın derinliklerinde son hızla, sessizce ilerliyordu. En önde kartal amblemli, Başkan Muhammed Ali'nin koca gemisiydi. İki ay sonra tün halkı Vera'ya ayak basacaktı.

Herşey olağan sıradanlığıyla işliyordu. Tüm gemilerde iş hiyerarşisi büyük bir ciddiyetle sürüyordu. Gemideki insanların hiçbir görevi yoktu. Bu iki aylık yolculuk boyunca tek yapacakları şey her karışını ezbere bildikleri gemiyi sıkıntıyla dolaşıp yemek kuyruğuna girmekti. Onlar daha gitmeden, Vera'da kendileri için küçük bir köy öncü birlik tarafından yapılmış olacaktı. Ardından hepsinin beklediği huzur ve mutlu bir şekilde yaşamaya devam edeceklerdi. Hepsinin, neredeyse hepsinin hayali buydu.

Bu arada Amerika ve Rusya gemileri yan yanda yollarına devam ediyordu lâkin bu sessizliğin içine kötülük tohumları ekiliyordu. İki ülke yüzyıllardır birbirine düşmandı. Atalarının kavgasını bir sonraki nesle kinle aktarıp durmuşlardı. Artık aralarında bir barış olmasına rağmen soğuk rüzgarlar esmiyor değildi. İki taraf da birbirlerine hâlâ şüpheyle bakınıyorlardı.

Yeni dünya varolduğu sürece bu iki eski devlet kavgalarına devam etmişti. 3. Dünya savaşı sona erip, dünya harap bir hale geldiğinde bile birbirlerini tehdit etmekten kaçınmamışlardı. Barış ortamında dahi birbirlerine iğneleyici sözler söylemekten kaçınmıyorlardı.

Uzayda günler pek anlaşılmaz. Her zaman karanlık olduğundan bir süre sonra günler birbirine karışırdı. Koca parlak güneş bile engin uzayı aydınlatmaya yetmezdi. Boş bir karanlık hüküm sürüyordu her yerde. Uzaktaki yıldızlar parıldayıp duruyor, yakındaki gezegenler ıssız bir şekilde dönüp duruyordu.

Bazen gemilerin önüne çıkan koca gök taşları heyecan yaratırdı gemilerde, onlar da lazer ile un ufak edildiğinde herşey eski sessizliğine bürünürdü. Gemilerde hayat oldukça sıkıcıydı. İnsanlar yapacak pek uğraş bulamadıklarından tüm günü uyuyarak, yada video oyunları oynayarak geçiriyordu. Nadiren de olsa arada gemi kurallarına aykırı olan suçlar işlenirdi. Bazen biri başka birinin altın yüzüğünü çalar veya iki kişi kavga ederdi. Onlar derhal yakalanıp günlerce aç bir şekilde karanlık bir hücrede tutulurdu.

Uzayda hayat aslında pek hecan verici değildi. Hergün tekrarlanan aynı ritüellerden sonra derin bir uykuya dalardılar ardından yeni bir güne uyanıp aynı şeyleri yaparlardı. Bu yolculuğun sonunda Vera olmasaydı belki birçok insan kafayı yemiş olurdu. Neyseki hepsini avutan, bu yolun sonunda yeni ve güzel bir dünya vardı.

Bir gün, sıkıcı ve karanlık bir uzay sabahı tüm gemiler teftiş edildikten sonra yakıt takviyesi yapıldı. Tüm gemilerle ilgilenen sadece 23 kişi vardı ve bunlardan biri başkan John Gray'e çalışıyordu. Sinsi bir şeylerin döndüğü ortadaydı lâkin kimse ilk başta onlardan şüphelenmedi. Uzay saatiyle saat 12:38 geçe Rus gemisinde büyük bir patlama yaşandı. Bu patlamayla geminin sağ kanadının büyük bir bölümü parçalanıp uzayda dağıldı. Geminin içinde kalan diğer insanlar bu duruma hazırlıksız yakalandıkları için uzaya savrulup derin karanlıkta gözlerden kayboldular. Hazin bir görüntüydü. Alman gemisi D876M cesur pilotu sayesinde olası bir çarpışmadan son anda kurtuldu.

Tüm gemilerde acil durum alarmları çalmaya başladı. Başkan Muhammed Ali'nin olduğu gemiden 10 kurtarma ekibi derhal Rus gemisine yollandı. Gemideki çoğu insan yaşamını yitirmiş, bir çoğu da uzayın derinliklerine savrulmuştu. Lâkin aceleci davrananlar acil durum kabinlerine sığınıp hayatta kalmışlardı. Bin sekiz yüz kişilik Rus gemisinden sadece 17 kişi kurtarılabilmişti. Onlarda yardım gemileriyle büyük gemiye taşınmışlardı. Rus gemisi başkanı Gavrel Ivanov patlamada hayatını kaybetmişti.