The Prince Who Pricked His Finger On The Spindle of a Spinning Wheel (Prince#2)

Chapter 45

Chapter 45

I ran as fast as I could. Wala akong tigil sa mabilis na pagtakbo na hindi man lang inaalintana ang mga taong maaari kong mabangga.

My tears were falling like a river while Triton's words continued to play all over my mind. He compared me to his sister, isang uri ng pagkukumparang hindi ko pinangarap.

To all the people, why his sister?

Sumakit ang lalamunan ko nang dahan-dahang bumalik ang mga alaalang pilit kong ibinabaon sa limot. Mga alaalang pilit kong pinaniniwala sa aking sariling isang uri lamang nang masamang panaginip

Kahit anong pilit kong gawing pagtatago o pagkukunwari, hindi pa rin nito maaalis ang katotohanan matagal ko nang tinatakbuhan.

At nagpaparamdam na ito. Triton was being hunted!

Dapat itigil ko na ito.

I didn't bother to wipe my tears until I finally made out of the hospital. Agad akong sumakay sa nakatigil na taxi at ibinigay ang nag-iisang address na alam kong mabibigyan ako ng kalayaang mag-isa.

My grandparent's address.

Pinagpatuloy ko ang pag-iyak ko hanggang sa makarating ako dito, hindi ko na inabala pa na batiin ang tagapamahala ng bahay ni lolo at lola nang makita ako nito habang nagwawalis siya ng harapan.

He tried to call my name, pero para akong walang narinig.

All I did was to run fast, hide inside my room and cried as louder as I can.

Kasabay nang malakas kong pag-iyak ay ang walang tigil na pagwawala ng aking telepono, agad ko itong kinuha at walang sabing itinapon ito dahilan kung bakit ito nagkapira-piraso.

Why? Bakit hayaan na lang nila kami?

Tuluyan na akong natulala habang walang tigil pa rin sa pagtulo ang mga luha ko. Kahit anong gawin ko, namin ni Triton hahabulin at hahabulin pa rin kami ng katotohanan.

Napasigaw na ako sa sama-samang emosyon na siyang nararamdaman ko. I just want to explode and disappear. Nasapo ko ang aking mukha at mas ibinuhos ko ang buong nararamdaman ko na pilit kong kinalimutan sa nakalipas na mahabang taon.

I should stop doing this, I should stop now, I should stop fooling my damn self that my scripted innocence might be able to save us.

But it's all over.

I am no fucking innocent!

I am not the fucking naïve girl!

My innocence was a farce, it was a mask that I believed that would save us from our reality.

O tamang sabihin na ito ang karakter na gusto kong mayroon ako, isang uri ng karakter na malayo sa totoong ako, isang karakter na pinangarap kong sana ay taglay ko kumpara sa kung anong totoong pagkatao ko.

I lived with it for years, sa pag-aakalang magiging maayos ang lahat. But everything was wrong and I did hope for impossible. Ilang taon kong niloloko ang sarili ko at umaasang sa ginagawa kong pagkilos na isang inosente ang magiging sagot sa lahat.

But I should accept that fact that facing everything with farce will never give a good result. Tama na ang mahabang taong pagloko sa sarili mo, tama na ang mahabang taon na pagtatago sa katangiang malayo sa totoong ako.

Nagsisimula nang sumabog ang katotohanan, nagsisimula nang humabol ang mga bagay na aking tinatakbuhan.

Because all along I knew what was really Triton behind his identity. Dahil hindi lang siya ang nagtatago at hindi lang siya ang nagkukunwari.