Oy vermeyi unutmayın lütfen, iyi okumalar!💜🦋
Bölüm şarkısı; Ruth B. -Dandelions
Zaman benim için dursa da, aslında akrep ve yelkovanın birbirleri ardında soluk soluğa koştuklarını biliyordum.
Hayat durmamıştı. Dünya dönmeyi bırakmamıştı da.
Etrafta bir sessizlik de olmadı.
Her şey, aynı karmaşa içinde büyük bir kaosla devam ediyordu. İnsanların çığlıkları, oradan oraya koşuşturmaları, birbirlerine yüksek perdeden bağırışları ve yöneticilerin kendi askerlerine büyük bir telaşla emir yağdırışları...
Sessizlik, benim zihnimdeydi.
Dinginlik, savaş zırhını giyinen ruhumdaydı.
Çünkü göz göze geldiğim bir çift ela göz, verdiğim mücadelede elimdeki silahı artık yere bırakmam gerektiğinin işaretiydi.
Şimdi, yaralarımın farkına varabilirdim. Şimdi, içimdeki yalnızlığın sesini bulmasıyla, haykırmasına da izin verebilirdim.
Önümde duran Zada dahil bir çok kişi, hemen kapıda duran Algan'a büyük bir şokla bakarken, onun gözleri yalnızca benim üzerime odaklanmış, hasar kontrolü yapar gibi bedenimi tarıyordu dikkatle.
Ancak benim onu kontrol etmem sonucu, farkına vardığım kolundaki yarası zihnimin sessizliğini silip süpürdü uçsuz bir tarafa.
Zada'nın gevşeyen tutuşundan sıyırdığım bileğimle, etrafımda olup bitenleri önemsemeden ona doğru ilerlemeye başladım. Adımlar sarsak, bedenim fazla dengesizdi hâlâ üzerimde etkisini sürdüren şaşkınlıktan.
Ona doğru hareketlenmem, etrafımızdaki çoğu kişinin pekte umurunda olan bir durum değildi ancak o, ilk andan beri üzerimden ayrılmayan elalarıyla her anımı izliyordu.
Attığım her adım, ayak bileklerine prangalar vurulan ruhumun da özgürlüğüne ilerleyişiydi.
Bir adım.
Bir adım daha
Ve bir adım daha, ona doğru.
Yolum da, yönüm de adımlarım da her zaman ona doğruydu.
Yüzüm, içimdeki acı ve özlemin aynı palette buluşarak ortaya çıkan rengin tonuna bürünmüş; yüreğimin tam da ortasına ince ince sızlayan çaresizlik sonunda ağrı kesici bir şifasını bulmuş gibiydi.
Görünmez iplerini çözen her parçam, ona kavuşabilmenin heyecanıyla can çekiyordu sanki.
Durduğu yerde beklemeye bir son veren Algan'ın da adımları hareketlenirken, benden daha hızlı ve yeri titretir şekilde ilerlemeye başladı.
En sonunda yanıma varan o olurken, bir an bile beklemeden yaralı koluna dahi aldırmadan bedenimi sardı güven verir şekilde.
Basım göğsüne denk düşerken geriye kalan son gücümle, havaya kaldırdığım kollarım onun bedenini sıkı sıkı sarıldı.
Kollarım arasında bir anda kaybolacakmış gibi bir korkuyla savaşan zihnim, onun gitmesine izin vermezcesine ruhumun görünmez ellerini de ona sarmama müsaade etti bu defa.
Bir eli belime inerek bedenimi tamamen kendine hapsederken diğeriyse saçlarımı buldu ve her telini sevmek ister gibi gezindi parmak uçları.
Uzun bir süre sonunda, son nefesimi vermeden şu yeryüzünde, bana ayrılan süre sınırları içinde en korktuğum şey onun kokusunu son defa içime çekemeyecek olmaktı. Ancak şimdi, bu gerçekleşiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZAMANSIZ SEVGİ
Science Fiction"Tüm gökyüzünü gözlerine taşımışsın. O maviliği bazen kara bulutlar örtmüş, bazen sağanak almış; hiç utanmadan akmış gözlerinden bir bir..." "Sana herkes kıymış ama sen kimseye kıyamamışsın. Nefret edenlere inat hep daha çok sevmişsin. Her yürümeye...
