Geen uitweg meer

Hoofdstuk 1

Ik, Ilse van Zanten, stond voor de spiegel en bekeek mezelf. Ik was zestien, zat in Havo  4, had lang blond en golvend haar. Menig personen waren jaloers op mijn haar. Ik vond mezelf lelijk en belachelijk, maar ondertussen wist ik dat dat niet zo was.  Mijn leven was heel ‘normaal’. Ik was vrijgezel, geen enkele jongen zag mij staan, had een goede vriendin en twee minder goede vriendinnen. Ik had het altijd leuk en was altijd vrolijk, behalve als mama mij sloeg.

Emma was mijn beste vriendin. Ze was zestien en zat in Havo 4. We waren al beste vriendinnen sinds de basisschool. Veel mensen zeiden dat vriendschappen op de basisschool kapot gingen als je naar een andere school ging. Maar bij ons was de vriendschap nog net zo sterk.

Emma was verliefd op Sander, de mooiste en een van de populairste jongens van school. Ik was ook verliefd op hem, maar dat wist niemand. Het was een van de weinige geheimen die ik voor mijn beste vriendin had. Ik haatte liegen en geheimen, maar het kon gewoon niet anders. De waarheid kon ze niet aan. Nu ik het zo zeg klinkt het vreselijk dom en stom. Maar mijn beste vriendin en ik zaten achter dezelfde jongen aan, die al bezet was. Lachwekkend, zo zou je het ook kunnen noemen.

Emma vertelde al weken hoe geweldig ze Sander vond en hoe ontzettend verliefd ze was. Er was alleen één probleem: Sander had een vriendin. Dus alles was nutteloos. Hij had al drie maanden met Noa, een van de mooiste meiden op onze school. Ik vond het erg van mezelf dat ik  had bijgehouden hoe lang hij al met Noa ging, ik vond het nog erger dat ik hoopte dat het stuk zou gaan tussen die twee. En nog het meeste hoopte ik dat hij uiteindelijk voor mij zou kiezen en dat Emma mij zou begrijpen. Dat ze mijn keuze zou accepteren. Ik voelde me ontzettend schuldig over de gedachte die constant door mijn hoofd spookte. Maar het was nou eenmaal zo, het kon niet anders, ik kon er niet om heen. Ik was verliefd en dat stopte je niet zomaar weg.

Mama was een heks, ze sloeg, met of zonder reden het maakte haar niet uit. Thuis komen was een van mijn grootste angsten.

Mijn broer Bas en papa waren dood. Ze waren er niet meer om mij te beschermen. De eerste keer dat ze mij sloeg was het ergst, ik lag op bed te huilen. Ik miste mijn vader en Bas, ik had immers een goede band met beide mannen.

‘Hou je smoel!’ schreeuwde mijn moeder toen ze boos mijn kamer binnen kwam. Buiten sjeesde de auto’s langs en kletterde de regen luidruchtig op de straten. Binnen hoorde je alleen het geschreeuw van mama. Ik wist het nog goed, ze had een rood jurkje aan, met hoge zwarte pumps eronder. Ze was net uit geweest en haar mascara was uitgelopen.

‘Ik mis ze,’ jammerde ik. Ik keek mijn moeder met betraande ogen aan.

‘Zeur niet, je weet niet hoe het voor mij is! Ze hebben mij alleen achter gelaten!’ riep mama terwijl ze naast mijn bed was gaan staan. Het stak me, ze was alleen? Ik was er toch nog? Ik, haar bloedeigen dochter, was toch ook iemand? Eigenlijk wou ik mijn gedachten niet hardop uitspreken maar ik deed het toch.

‘Alleen, je hebt mij toch?’ vroeg ik. Mama schudde haar hoofd en lachte naar me. Alsof ze wilde zeggen : ‘Jij, jij bent niets, jij bent slechts een vreselijk mormel.’ Ze zei het niet, maar wat er toen gebeurde, gebeurde ontzettend snel. Haar hand raakte mijn gezicht en de tranen sprongen in mijn ogen. Daarna liep mama  weg. Ik begreep het niet en ze negeerde mij de hele dag. Ze liet mij wegrotten, alsof ik niets waard was. De volgende ochtend gebeurde hetzelfde; ze negeerde mij.

In avond schrok ik wakker van geklop op mijn deur. Mijn maag maakte net zoveel lawaai als een voorbij razende trein en mijn mond was gortdroog. Ik had immers nog niets gegeten of gedronken. Het interesseerde mij niets, niets interesseerde mij. Ik was kwaad. Ik negeerde het geklop en draaide mijn gezicht naar mijn roze muur. Samen met Emma had ik de muur in verschillende tinten roze geverfd. Aan de muur hingen foto’s, foto’s van Bas en papa, maar ook van de leuke momenten met mijn vriendinnen.