Geen uitweg meer

Hoofdstuk 15

Mijn hoofd voelde zwaar aan. Ik wist gelijk waar ik was. Ik was in het ziekenhuis. Het was mislukt, ik had gefaald. Ik kon niet eens een eind aan mijn eigen leven maken. Ik hoorde stemmen om mij heen. Langzaam opende ik mijn ogen. Ik wist niet wat ik zag. Daar zat Emma! Ze zat er gewoon! Ze was wakker. Maar aan de andere kant zat Sander en dat was wel de laatste die ik op dit moment wilde zien. Toen ik door had dat er vijf mensen naar mij kijken en tien ogen op mij gericht waren sloot ik mijn ogen en trok ik de deken over mijn hoofd heen.

‘Lieverd, wat doe je?’ vroeg iemand. Ik hoorde direct dat het Sander was. Waarom noemde hij me lieverd? Waarom? Ik was zijn lieverd niet! Hij had mij laten barsten. Ik voelde de tranen achter mijn oogkassen branden en probeerde ze tegen te houden. Het lukte me niet. Ik huilde. De tranen stroomde over mijn wangen. Waarom hadden ze mij niet dood laten gaan!? Waarom leefde ik nog? Ik wilde hier niet zijn. Ik wilde niet meer verder. Emma zat hier alleen maar uit verplichting, omdat ze het gevoel had dat het moest. Ze vond wel degelijk dat het ongeluk mijn schuld was. Joris ging alleen maar met Emma mee, het maakte hem allemaal niets uit. En Sander was hier omdat hij dacht dat het allemaal zijn schuld was dat ik hier nu lag. Maar dat was het niet. Ik haatte mijn leven al heel lang en dat begon drie jaar geleden al. Dat hij nou toevallig de druppel was die de emmer deed overlopen was gewoon stom toeval.

‘Rot op!’ gilde ik, terwijl ik nog steeds onder mijn deken lag. ‘Ga weg! Allemaal! Had me verdomme dood laten gaan!’ gilde ik.

Ik voelde hoe de deken van mijn gezicht werd afgetrokken. Sander keek mij recht in mijn ogen aan. Zijn blauwe ogen waren nog steeds prachtig. De bezorgdheid was in zijn ogen af te lezen. Ik draaide mijn hoofd weg.

‘Ga weg!’ riep ik. Ik voelde hoe mijn lijf werd overspoeld met het gevoel van wanhoop. Waarom luisterde niemand naar mij?

Iedereen bleef zitten. Ik besloot niets meer te doen of niets meer te zeggen. Ik keek niemand aan. Ik wilde niemand aankijken. Tegenover Chris en Lisanne schaamde ik mij dood en tegenover Sander voelde ik alleen maar haat. Emma wilde ik het liefst knuffelen, maar zij zou mij haten en zat hier alleen maar uit verplichting. Het gevoel dat het verplicht was om te zien hoe haar beste vriendin zelfmoord had willen plegen.

‘Waarom lieverd?’ vroeg Lisanne met tranen in haar ogen. ‘Waarom wilde je weg? Waarom wilde je ons niet in vertrouwen nemen en vertellen wat er was? we hadden je kunnen helpen.’

‘Nee dat hadden jullie niet. Jullie kunnen het verleden niet veranderen!’

‘Vertel het ons dan, dan begrijpen we het, dan kunnen we je steunen.’

‘Alles is gewoon mijn schuld oké? Alles!’ riep ik. Mijn stem trilde en opnieuw voelde ik een huilbui opkomen. Ik voelde een hand op mijn arm. Toen ik zag dat het die van Sander was sloeg ik die gelijk weg. ‘Laat me los,’ snauwde ik. Ik wilde hem hier niet. Ik ging hem niet vertellen hoe ik hier terecht kwam en waarom ik dit deed. ‘En ga alsjeblieft weg, ik wil je hier niet,’ zei ik terwijl ik hem met betraande ogen aankeek. Ik zag hoe zijn gezicht betrok en hoe hij langzaam op stond. Hij boog zijn rug en keek naar de grond terwijl hij mijn kamer verliet. Ik slikte en keek de vier overgebleven mensen aan.

‘Hij heeft je gevonden,’ zei Lisanne.

‘Had hij mij maar laten liggen,’ zei ik gelijk. Ik zag dat iedereen schrok van mijn reactie. Maar het was zo. Ik wilde weg, al jaren. Ik wilde al heel lang weg. Maar de laatste tijd werd het verlangen alleen maar groter.

‘Eigenlijk wil ik al jaren dood. Mijn leven is al sinds mijn vader en Bas dood zijn een hel. Mijn moeder was helemaal geen lieverdje, zoals op het eerste gezicht zo leek. Ze heeft me jaren als oud vuil behandeld. Ik wilde… ’ ik slikte mijn tranen weg en haalde mijn neus op. Ik kon het ze niet vertellen. Ik wilde ze het niet vertellen. Maar het moest. Ik moest het doen, ik was het ze verschuldigd. Emma pakte mijn hand vast en kneep er zachtjes in. Ik glimlachte naar haar.